18.06.1936 - 4.10.1992r.

Urodził się i wychował na farmie tytoniu należącej do jego rodziców w Mouteka na Wyspir Południowej w Nowej Zelandii. Denny Hulme szybko porzucił szkołę i zaczął pracować w warsztacie samochodowym. Za zarobione pieniądze kupił MG TF i rozpoczął starty w amatorskich wyścigach górskich. Szybko robił tam postępy i wkrótce kupił Coopera-Climax, którym postanowił pojeździć w Europie. Tutaj rozpoczął pracę jako mechanik w garażu Jacka Brabhama w Chessington i powoli zaczął torować sobie drogę w motorsporcie. W 1961r wystartował Abartem w wyścigu 24h Le Mans. Po tym wyścigu został zaproszony przez Kena Tyrrela do jego zespołu formuły 2.

Po kilku imponujących występach dostał ofertę od swojego byłego szefa Jacka Brabhama na udział w wyścigach w australijskim zespole Legend F2, które zdominował zdobywając tytuł Mistrza Europy.

Po licznych występach w zespole Brabhama Denny w końcu zadebiutował w mistrzostwach świata F1 w Monaco (1965r). W tym samym roku zdobywa swoje pierwsze punkty za 4 miejsce w wyścigu Clermont-Ferrand. Rok 1966 był pierwszym pełnym sezonem w F1. Po odejściu Dana Gurneya, był numerem dwa w zespole Brabhama.

Rok 1967 był wewnętrzną rozgrywką w zespole, chociaż nowy Lotus 49 Jima Clarka i Graham Hilla był równie szybki. Jednak dwa zwycięstwa (w 11 wyścigach) w Monaco i Nürburgring, oraz parę niższych stopni podjum dało mu tytuł Mistrza Świata z 5 punktami przewagi nad Brabhamen i kolejnych pięcioma nad Jim Clarkiem. Był to jak do tej pory jedyny MŚ z Nowej Zelandii.

W 1968r przeszedł do zespołu swojego przyjaciela Bruca McLarena. Wyścig na legendarnym torze Kyalami w RPA okazał się trudny dla zespołu. Pomimo konieczności użycia starego silnika w starym nadwoziu Dennis kończy wyścig na 5 miejscu. Przed hiszpańską rundą w Jarama zamontowano nowy silnik Cosworth V8, który od razu przyniósł efekty w postaci zwycięstwa. Po zwycięstwach w Monzy i w Kanadzie istniała szansa na powtórzenie ubiegłorocznego sukcesu, gdyż prowadził w klasyfikacji przed Grahamem Hillem i młodym Jackie Stewartem. Finał w Meksyku był jednak bardzo pechowy. Po awarii zawieszenia musiał wycofać się z wyścigu.

Rok 1969 był niezwykle pechowy dla Hulma. Po licznych awariach i jedynym zwycięstwie (Meksyk), uzbierał tylko 20 punktów i zajął 6 miejsce w klasyfikacji kierowców.

1970r przyniósł nową dekadę, ale na szczęście Hulm pozostawał nadal jednym z najlepszych kierowców. W tym czasie zginął jego przyjaciel Bruce McLaren - podczas testów McLarena Can-Am, a on sam doznał poparzenia rąk od metanolu podczas treningu do Indianapolis 500. Pomimo opuszczenia GP Holandii zajął 4 miejsce z 27 punktami.

Sezon 1971 rozpoczął od mocnego uderzenia. W Kyalami prowadził z dużą przewagą, jednak awaria zawieszenia zmusiła go do wycofania się. Zespół McLarena nie był w najlepszej kondycji. Pomimo najszybszych okrążeń w Kanadzie i USA dobre wyniki były trudne do zdobycia. Denny zakończył sezon na 9 miejscu.

Piękno, zapach i męskie produkty firmy Yardley przejeły tytularny sponsoring nad zespołem McLarena, a Denniemu zostały wypłacone zaległe dywidendy. W tym roku rozpoczęła się również współpraca z przyjacielem Peterem Revsonem. Mimo takich korzystnych zmian w zespole zwycięstwo w Afryce Południowej i kilka drobnych podiów pozwoliły mu ukończyć sezon na 3 miejscu z 39 punktami.

W 1973r Hulme zdobył tylko jedno pole position (Kyalami), jednak przegrywał większość wyścigów ze swoim przyjacielem i zajął 6 miejsce z 12 punktami. On i Revson zbudowali ogromną przyjaźń i rywalizowali ze sobą również w serii Can-Am. Po Grand Prix Brazylii które Denny zakończył na 12 miejscu, zespół przeniósł się na testy do Kyalami. Tam Revson stracił kontrolę nad samochodem i czołowo uderzył w barierę. Hulme próbował ratować swojego przyjaciela, ale bezskutecznie. Przed sezonem 1974 postanowił wycofać się z wyścigów F1.

Inne serie.

   Can-Am (1966-1972)

W debiutanckim sezonie w serii Can-Am Hulme nie zdobył żadnych punktów, ale w następnym roku po jego wygranej w F1 wrócił do europy jako wicemistrz za swoim przyjacielem Brucem McLarenem. W 1968r po serii zwycięstw w Elkhart Lake, Edmonton i Las Vegas zwyciężył w tej serii z przewagą 35 punktów. Rok 1969 można nazwać dominacją McLarenów, które wygrały wszystkie wyścigi. Hulme pomimo 5 zwycięstw i 160 pkt. znowu był drugi za McLarenem. W 1970r pomimo opłakiwania Bruce McLarena, który zginął podczas testowania nowego Can-Am Car M8D w Goodwod, Hulme ponownie zdobył mistrzostwo z przewagą 123 punktów nad drugim Lotharem Motschenbacherem. W 1971r do jego zespołu zawitał Peter Revson, który zdobył tytuł przed Hulme. W ostatnim sezonie w Can-Am ponownie połączył siły z Peterem Revsonem w nowym McLarenie M20S. Pomimo rekordowych 22 zwycięstw znalazł się na drugim miejscu z 65 punktami straty do zwycięzcy.

    Indy 500.

Hulme startował w Indianapolis 500 cztery razy: 1967, 1968, 1969 i 1971. Jego najlepsze wyniki to czwarte miejsca w 1967 i 1968r. W 1970r. nie wziął udziału w wyścigu z powodu oparzeń rąk metanolem po pożarze na treningu.

Po odejściu ze sportu Hulme przez krótki okres prowadził GPDA (Stowarzyszenie Kierowców Grand Prix). Po tym krótkim epizodzie powrócił do Nowej Zelandii, gdzie startował w wyścigach samochodów turystycznych. W 1980r dostał propozycję od Toma Walkinshawa startu w Mistrzostwach Europy Samochodów Turystycznych w zespole Rover Austin.

Ulubionym wyścigiem Hulme było Bathurst 1000 w Australii. W 1992r gdy jechał BMW M3 zaczął narzekać na radiu na niewyraźne widzenie. Początkowo myślano że powodem tego jest ulewny deszcz. Okazało się że Hulme doznał rozległego zawału serca. Udało mu się jeszcze z 230km/h zwolnić do 0 i zatrzymać samochód na poboczu. Gdy komisarze dobiegli do samochodu kierowca wciąż siedział nieruchomo zapięty w pasy. Szybko został przetransportowany do szpitala w Bathurst, gdzie lekarze stwierdzili zgon.

Do roku 1960 znany był z upodobań do jazdy na bosaka. Wówczas to zdobył przydomek "Barefoot Boy From Te Puke". Znany był również jako "The Bear" z uwagi na fakt że bywał wybuchowy, a nawet niegrzeczny dla ludzi którzy traktowali go w niewłaściwy sposób.