20.11.1957 - 1.09.1985r.

Początki

Stefan Bellof zaczął jeździć w zawodach kartingowych w wieku 16 lat. W 1980 wygrał niemieckie mistrzostwa. W następnym sezonie wygrał w Formule Ford. Talent Niemca został dostrzeżony, jako że jeszcze tego roku ścigał się w niemieckiej Formule 3 i Formule V. W 1982 dał mu szansę niemiecki Team Maurer-BMW z Formuły 2. Bellof wygrał dwa wyścigi (Silverstone, Hockenheim) i skończył mistrzostwa na czwartej pozycji.

Starty w autach grupy C

Zespół fabryczny Porsche zaoferował Bellofowi miejsce na rok 1983. Niemiec szybko zdeklasował swoich bardziej doświadczonych kolegów z zespołu. Największym osiągnięciem sezonu było ustanowienie rekordu północnej pętli na torze Nurburgring. Na nieco skróconym torze (z powodu prac budowlanych) Bellof osiągnął podczas treningu czas 6:11,13, co czyni go jedynym w historii człowiekiem, który przejechał okrążenie starego toru z prędkością przeciętną większą niż 200 km/h. Drugi Jochen Mass stracił 5 sekund. Niestety w czasie wyścigu Niemiec uległ wypadkowi w czasie gdy prowadził i ustanowił najlepszy czas okrążenia. Mimo że był najszybszy w zespole, na koniec sezonu zajął tylko czwarte miejsce.

Formuła 1

Przed sezonem 1984 wiele zespołów Formuły 1 zwróciło uwagę na Niemca. Mimo pozytywnych testów z ekipą McLarena (któremu Porsche dostarczało silniki turbo), nie było tam dla niego wolnego miejsca. Z kolei powiązania z Porsche uniemożliwiły przejście do Brabhama i ATS-u, gdyż dostawcą silników dla nich było BMW.

Ostatecznie Niemiec podpisał krótkoterminowy kontrakt z Tyrrellem, który jako jedyny nadal korzystał ze słabszych silników wolnossących. Ciśnienie i moc silników turbo mogły być podwyższane na czas kwalifikacji, więc Bellof często startował z końca stawki. W pierwszym wyścigu w Grand Prix Brazylii wyruszył z 23. pola startowego, jednak na pierwszym okrążeniu wyprzedził siedmiu konkurentów. Wkrótce wyprzedził też jadącego na 13. miejscu Ayrtona Sennę. Niestety Bellof musiał się wycofać ze względu na awarię.

W GP Monako ponownie startował z końca stawki, jednak zdołał przebić się na trzecie miejsce zanim wyścig został przerwany i zakończony. W klasyfikacji generalnej Bellof zająłby 14. pozycję, jednakże obaj kierowcy Tyrrella zostali zdyskwalifikowani z powodu złamania przepisów dotyczących wagi samochodów. Tyrrelle posiadały niedozwolony ołowiany balast przy baku.

Po dobrym występie w Monako pojawiły się pogłoski, że Ferrari jest zainteresowane zatrudnieniem Niemca. Miejsce dla niego miało się znaleźć dopiero jednak na sezon 1986. Obok startów w Formule 1 Bellof jeździł wciąż samochodami grupy C. Razem z zespołem fabrycznym Porsche zdobył w 1984 mistrzostwa świata i Niemiec w tej klasie wyścigowej.

Wypadek

W rzekomo przejściowym sezonie 1985 Bellof nadal jeździł dla słabego Tyrrella, jednak rozstał się z Porsche i jeździł prywatnym Porsche grupy C dla Waltera Bruna. Jednym z wyścigów aut sportowych było 1000 km Spa. Bellof starał wyprzedzić jadącego przed nim Jackiego Ickxa na słynnym zakręcie Eau Rouge. Wyprzedzanie na tym zakręcie jest praktycznie niemożliwe i do tego bardzo niebezpieczne. Ickx nie zorientował się, że Niemiec chce przeprowadzić aż tak brawurowy atak, co doprowadziło do kolizji. Bellof wpadł na bandę z pełną prędkością pod dużym kątem, podczas gdy Ickx zdołał częściowo wyhamować i odnióśł jedynie lekkie obrażenia. Stefan Bellof zmarł na skutek odniesionych w wypadku obrażeń prawdopodobnie jeszcze na miejscu wypadku, chociaż oficjalny komunikat mówi o szpitalu.
Konsekwencje wypadku

Oprócz Bellofa za kierownicą Porsche 956 zginął inny niemiecki kierowca Manfred Winkelhock. Zmusiło to konstruktorów Porsche do zaprojektowania bezpieczniejszego modelu Porsche 962. Groźnemu wypadkowi w innym samochodzie tego samego typu uległ Jonathan Palmer. Zespoły Formuły 1 zaczęły niechętnie patrzeć na starty swoich podopiecznych w innych seriach wyścigowych. W niektórych wypadkach do kontraktów wprowadzono klauzulę zakazującą uczestniczenia w tychże wyścigach. Derek Bell, kolega z zespołu, stwierdził w jednym z wywiadów, że śmierć Bellofa spowodowana była zarówno brakiem dyscypliny w jego stylu jazdy, jak i błędem zespołu, który powinien był pozwolić mu dojrzeć.

Historia startów. (częściowa).

1980r.  Niemiecka Formuła Ford 1600.  1m.

1981r.  Niemiecka F3.  3m.

1981r.  Niemiecka Formuła Ford 1600.  4m.

1981r.  Puchar Europy VW Castrol.  12m.

1982r.  Europejska F2.  4m.

1983r.  Europejska F2.  9m.

1983r.  World Endurance Championship.  4m.

1983r.  European Endurance Championship.  10m.

1983r.  All Japan Sports Prototype Championship.  4m.

1983r.  Norisring Trophae.  1m.

1984r.  World Endurance Championship.  1m.

1984r.  All Japan Sports Prototype Championship.  7m.

1984r.  Norisring Trophae.  1m.

1985r.  World Endurance Championship.  32m.

1985r.  Deutsche Rennsport Meisterschaft.  12m.

1985r.  Norisring Trophae.  5m.

1985r.  Formuła 1.  16m.