6.03.1975r.

Wybór kierowcy sportowego nie jest chyba najlepszym wyjściem dla dziewczyny z dysleksją, która nie wie gdzie jest lewo, a gdzie prawo.    Jej początki zaczynały się na torach w Pucharach Peugeota 306 i Forda Fiesta XR2. W tamtych czasach przyjaźniła się z kierowcą Markiem Gene i to on ją namówił do spróbowania sił w wyścigach. Do rajdów przeszła w 1996r biorąc udział w pucharze Nissan Micra Rally. W następnym sezonie kupiła N-grupową Hondę Civic i rozpoczęła starty w British Rally Championship. Wyniki jednak nie były zbyt imponujące, a najlepszym było 32 miejsce w rajdzie Manx.

Na sezon 1998 Honda została przebudowana do specyfikacji klasy A6. Jednak wiele to nie pomogło w wynikach. Samochód był bardzo awaryjny, a jedynym ukończonym rajdem był rajd Walii , w którym zajęła 37 miejsce. Jazda w rajdzie RAC Mitsubishi Lancerem była bardziej obiecująca. Zajęła w nim 38 miejsce i zdobyła Puchar Pań.

Współpraca ze Stellą Boyles przyniosła w 1999r dwa starty w mistrzostwach WRC. W rajdzie Szwecji była 54, a Wielkiej Brytanii 36. W mistrzostwach krajowych startując Mitsubishi Lancer Evo IV zajmowała kolejno miejsca: Rajd Walii - 22, Rajd Pirelli - 25, Rajd Szkocji - 22, Jim Clark Memorial Rally - 31 i najlepsze do tej pory - 13 miejsce w Rajdzie Man. Te wyniki i zaufanie sponsorów otworzyły jej drogę na wyższy szczebel. W kolejnym sezonie wystartowała w imprezach WRC nowym Mitsubishi Lancer. Rajdu Szwecji nie ukończyła, ale w kolejnych imprezach radziła już sobie całkiem nieźle. Rajd Korsyki - 33 miejsce, Rajd Hiszpanii - 38 miejsce, Rajd Finlandii - 39 miejsce i Rajd Wielkiej Brytanii - 36. W przerwach między startami w Wielkiej Brytanii i Finlandii wystartowała też w rajdzie Australii (Subaru Impreza - nie ukończony) i rajdzie Arktycznym (Mitsubishi Lancer - 47 miejsce).

W 2001r skoncentrowała się tylko na rajdach WRC i wzięła udział w 10 rundach pucharu grupy N. Jedyną odskocznią był udział w rallysprincie w Austri. Jej bronią były dwa Mitsubishi Lancer Evo V i VI. Zaczęła od Szwecji w Evo V gdzie była 29 i 8 w grupie N. Zmiana pilota Trevora Agnev na australijczyka Claire Parker nie przyniosła spodziewanych rezultatów i para ta wycofała się z rajdu Portugalii po bardzo groźnie wyglądającym wypadku. Potem pojechali jeszcze trzy kolejne rajdy: Katalonii (34 miejsce), Cypru (21) i Akropolu (35). Rajd Cypru był jej najlepszym występem. Zajęła tam 8 miejsce w grupie N i zdobyła pierwsze punkty. W drugiej części sezonu w rajdzie Finlandii zajęła 57 miejsce, w Nowej Zelandii i Australii - 36. Rajdów San Remo i Wielkiej Brytanii nie ukończyła. Sezon zakończyła 5 miejscem w pucharze gr.N. 

W sezonie 2002 na fotelu pilota usiadł doświadczony Roger Freeman który pomagał jej w Lancerze ale również w przygotowaniach do startu Hyundaiem Accent WRC. Jej starty samochodem klasy WRC wzbudzały pewne oburzenie w rajdowych kręgach. Niestety Accent okazał się bardzo awaryjnym samochodem i w 5 startach tylko dwa razy dojechała do mety (Rajd Nowej Zelandii - 21 miejsce, Rajd Wielkiej Brytanii - 22 miejsce). Co ciekawe. Lepsze wyniki sezonu osiągała w N-grupowym Lancerze (Rajd Szwecji - 51 miejsce, Rajd Cypru - 26 miejsce w klasyfikacji generalnej i 7 w grupie N). 

W 2003r sporadycznie pojawiała się na rajdach. Brała udział w wyścigach Pucharu Cupra i skupiła się na prowadzeniu swojego programu telewizyjnego. W pucharze zajęła 17 miejsce na końcu sezonu. Jedynym rajdem był Rajd Szkocji (Toyota Corolla WRC), którego nie ukończyła po awarii. Był to też koniec współpracy z jej pilotem Rogerem Freemanem, który miesiąc później zginął w USA w wypadku samochodowym. Natalie miała jeszcze zaplanowany start Subaru Imprezą w rajdzie Malezji, ale w końcu nic z tego nie wyszło.

W kolejnym sezonie powróciła na rajdowe trasy. Jej pilotem został Carl Williamson, a plany obejmowały udział w serii Junior World Rally Championship pojazdów napędzanych na jedną oś do 1600cm³. Główną bronią miał być MG ZR. Jako rozgrzewkę przed Monte Carlo pojechali na rajd Jänner, którego nie ukończyli, podobnie jak Monte Carlo (odpadła na trzecim etapie). Po tych zdarzeniach powróciła do Evo VIII i w rajdzie Nowej Zelandii zajęła 32 miejsce. W JWRC zaczęła jeździć Renault Clio (rajd Akropolis - nie ukończony, rajd Finlandii - 34 miejsce i Rajd Sardynii - 23 miejsce).

Ponownie Natalie powróciła do grupy N w PWRC. Znowu usiadła za kierownicą Mitsubishi Lancera Evo, w którym miała najlepsze wyniki. Tym razem reprezentowała barwy zespołu OMV Rally. Dla rozgrzewki wystartowała w rajdzie Jänner, którego znowu nie ukończyła. Pierwszą imprezą w WRC był rajd Nowej Zelandii (Lancer Evo VII), który ukończyła jako 37 (ostatnia). Na Cypr pojechała nowszą ewolucją Evo VIII. Tam jednak miała wypadek. Tym samym autem pojechała do Turcji, gdzie skończyła rajd na 46 miejscu. W tym momencie w branżowej prasie angielskiej ukazywały się niezbyt pochlebne artykuły na jej temat. Po Turcji Carl rozstał się z Natalie. Do Argentyny pojechała Subaru Imprezą WRX, a na prawym fotelu usiadł John Bennie. Tego rajdu również nie ukończyła. Z Chrisem Patterson  zajęła 30 miejsce w rajdzie Finlandii. Na ostatnie trzy rajdy w sezonie, nawiązała współpracę z byłym pilotem Tommi Makinena - Kajem Lindstrom. W rajdzie Australii zajęli 34 miejsce, rajdu Japonii nie ukończyli, a w rajdzie Wielkiej Brytanii znaleźli się na 41 miejscu.

Barratt nie jest lubianą zawodniczką w Wielkiej Brytanii. Brytyjscy fani obrzucają ją błotem o to że takie beztalencie próbuje się lansować przez sport samochodowy. Mają za złe doświadczonym pilotom że nawiązują z nią współpracę. 

W 2006r wystartowała w kilku rajdach w skandynawii z dala od sceny WRC. W rajdzie Arktycznym była 28 (pokonując byłego MŚ F1), a w rajdzie Vaakuna - 43 (obydwa rajdy - Subaru Impreza). Pod koniec sezonu pojawiła się znowu w WRC. W zespole OMV wystartowała w rajdzie Finlandii (Subaru Impreza - 32 miejsce z Chrisem Pattersonem) i rajdzie Nowej Zelandii (Mitsubishi Lancer Evo z Dale Moscatt - skrzynia biegów).

W 2007r przeniosła się do Finlandii, gdzie zamierza Subaru Imprezą startować w mistrzostwach skandynawii.