Robert Dickson i Ninian Sanderson – Triumph TR 2.

Pierre Levegh i John Fith – Mercedes Benz 300 SLR.

Robert Dickson i Ninian Sanderson – Triumph TR 2.

Pierre Levegh i John Fith – Mercedes Benz 300 SLR.

Briggs Cunningham i Sherwood Johnston – Cunningham C6-R.

Mike Keen i Tommy Line – Bristol 450 C Open.

Giulio Cabianca i Giuseppe Scorbati – O.S.C.A. MT-4 1500.

Gustave Olivier i Josef Jeser – Porsche 550 Spyder 4.

Reg Parnell i Dennis Poore – Lagonda DP 166.

Nr.6. Mike Hawthorn i Ivor Bueb – Jaguar D-type, nr.19. Juan Manuel Fangio i Stirling Moss – Mercedes Benz 300 SLR.

Peter Collins i Paul Frere – Aston Martin DB3 S.

Nr.21. Karl Kling i Andre Simon, nr.20. Pierre Levegh i John Fith – Mercedesy Benz 300 SLR.

Briggs Cunningham i Sherwood Johnston – Cunningham C6-R.

24h Le Mans 1955 – odbył się w dniach 11-12 czerwca 1955, zwyciężył w nim Mike Hawthorn. Podczas wyścigu miał miejsce wypadek Pierre’a Levegha jadącego w Mercedesie, poza kierowcą zginęło w nim 82 widzów, a dalszych 120 odniosło rany i obrażenia.
Przez pierwsze dwie godziny wyścigu trzej kierowcy: Eugenio Castellotti, Mike Hawthorn i Juan Manuel Fangio przewodzili na przemian stawce. Na 33 okrążeniu, naprzeciwko głównej trybuny, Hawthorn niespodziewanie podjął decyzję o zjechaniu do boksu i zaczął hamować. Zaskoczony jadący za nim Lance Macklin w celu uniknięcia kolizji wykonał gwałtowny skręt w lewo, nie widząc, że z pełną prędkością pędzą tuż za nim dwa Mercedesy, którymi kierowali Levegh i Fangio. Levegh w ostatniej chwili uniósł rękę by ostrzec Fangia, po czym uderzył w Macklina z prędkością ponad 200 km/h. Jego pojazd, wyrzucony w powietrze, uderzył w szczyt wału ziemnego przed zatłoczoną trybuną i roztrzaskał się. Zginął kierowca. Silnik i fragmenty karoserii zabiły wielu widzów, przy czym pokrywa silnika − wirując z ogromną prędkością − zadziałała jak nóż gilotyny.
Mimo wypadku dyrektor wyścigu, Charles Faroux, postanowił o jego kontynuacji. Pod koniec dziewiątej godziny wyścigu szef ekipy Mercedesa rozmawiał telefonicznie ze zwierzchnikami w Stuttgarcie, którzy na znak żałoby nakazali mu wycofać z zawodów pozostałe dwa samochody tej stajni. Choć Juan Manuel Fangio i Stirling Moss prowadzili z dużą przewagą, szef ekipy spełnił polecenie.
Ostateczny bilans wypadku podano dopiero po zakończeniu wyścigu. Tragedia pochłonęła 83 ofiary śmiertelne i 120 rannych. Niektóre kraje (Francja, Niemcy, Hiszpania i Szwajcaria) natychmiast zakazały organizacji takich imprez. Zakaz organizacji wyścigów samochodowych zniesiono w Szwajcarii dopiero w czerwcu 2007 roku (nie dotyczył on wyścigów górskich), a firma Mercedes postanowiła wycofać się z rywalizacji sportowej i nie wróciła na tory wyścigowe aż do roku 1987.

Klasyfikacja generalna.

1. Mike Hawthorn / Ivor Bueb (GB) – Jaguar D-type.  307 okr.
2. Peter Collins (GB) / Paul Frere (B) – Aston Martin DB3 S.  302 okr.
3. Johnny Claes / Jacques Swaters (B) – Jaguar D-type.  296 okr.
4. Helmut Polensky / Richard von Frankenberg (D) – Porsche 550/4 RS 1500 Spyder.  284 okr.
5. Wolfgang Seidel (D) / Olivier Gendebien (B) – Porsche 550/4 RS 1500 Spyder.  276 okr.
6. Helm Glöckler (D) / Jaroslav Juhan (GWA) – Porsche 550/4 RS 1500 Spyder.  273 okr.
7. Peter S.Wilson / Jim Mayers (GB) – Bristol 450 C Open.  271 okr.
8. Mike Keen / Tommy Line (GB) – Bristol 450 C Open.  270 okr.
9. Tommy Wisdom / Jack Fairman (GB) – Bristol 450 C Open.  268 okr.
10. Marcel Becquart (F) / Richard Stoop (GB) – Frazer Nash Sebring.  260 okr.

Zgłoszono 87 załóg, treningi 70, kwalifikacje 60, ukończyło 21.