Nr.16. Dagavar i Garz – Jaguar XK 120, nr.14. Boss i Kaplan – Jaguar C-type, nr.19. Mike Hawthorn i Phil Walters – Jaguar D-type.

O’Shea i Koster – Porsche 550 Spyder.

Friedmann i Brocken – Maserati A6 GCS.

Ullrich i Gary – Excalibur J Willys.

Dwunastogodzinne Grand Prix Florida International 1955 odbyło się 13 marca na torze Sebring International Raceway (Floryda, Stany Zjednoczone). Była to druga runda Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych F.I.A. W piątej edycji imprezy trasa o długości 5,2 mili została poszerzona i wygładzona z nową asfaltową nawierzchnią. Miało to na celu bezpieczeństwo i pozwoliłoby samochodom osiągnąć większą prędkość, szczególnie w niektórych zakrętach.
Na to wydarzenie zgłoszono w sumie 124 samochody wyścigowe, z których 101 przyjechało na trening, próbując dostać się do 80 kwalifikacji do wyścigu. Pomimo wielkości zgłoszenia, impreza nie była wspierana przez główne europejskie zespoły, chociaż był jeden fabryczny zespół z Anglii - Donald Healey Motor Co., prowadzony przez Stirlinga Mossa, który pilotował Oscę do zwycięstwa w 1954 roku z innymi Anglikami, Lance'em Macklinem i dwoma samochodami z Francji dla Regie Renault Co., którzy obejmują Roberta Manzona w swoim składzie. Bez fabrycznego wejścia Ferrari do obrony prowadzenia w mistrzostwach, byli wspierani przez prywatne zgłoszenia Allena Guibersona i Luigiego Chinettiego.
Briggs Cunningham powrócił po zwycięstwie w 1954 roku, z pięcioma samochodami pięciu różnych producentów. Jednym z tych samochodów był fabrycznie wspierany Jaguar D-Type dla Phila Waltersa i Mike'a Hawthorna. Sam Cunningham został wprowadzony do nowego Cunninghama C-6R z napędem Offenhauser z Johnem Gordonem Bennettem.
W stawce reprezentowanych było kilkanaście różnych krajów, w tym drużyny z Meksyku i Wenezueli. Później Chester "Chet" Flynn prowadził ich wysiłek, podczas gdy Meksykanie mieli zespół dwóch samochodów z Fredem T. Van Beurenem i Carlosem Braniffem na czele. Wyścig zobaczył swoją pierwszą hollywoodzką gwiazdę filmową, ponieważ Jackie Cooper został zgłoszony do prowadzenia Austina-Healey 100S.
Panna Isabelle Haskell miała zostać pierwszą kobietą, która ukończyła nie tylko 12 Hours of Sebring - ale inne wyścigi usankcjonowane przez American Automobile Association. Chociaż AAA nie zezwalała kobietom na kierowców, Haskell odkrył, że nie ma takiego ograniczenia nałożonego na "zagraniczne wyścigi". W dniu wyścigu inna kobieta zapisała się do wyścigu, Greta Oakes została wymieniona, aby zasiąść za kierownicą ze swoim mężem, Sydney Oakesem.
Wyścig
Wyścig odbył się w ciągu 12 godzin na 5,2 mil Sebring International Raceway. Szacuje się, że 20 000 widzów pokazało się w ciepły i słoneczny dzień wyścigowy. Wyścig rozpoczął się o godzinie 10:00, 80 samochodów walczyło o pozycje. Tymczasem sześciu kierowców, którzy byli niezadowoleni z tego, że nie pozwolono im wystartować, zdecydowało się wyjechać na tor na starcie, przejechali jedno lub dwa okrążenia, a następnie zjechali z toru. Statystyki pokazują, że Hawthorn / Walter's Jaguar D-Type prowadził przez wszystkie z wyjątkiem jednego ze 182 ukończonych okrążeń, To jedno okrążenie, Ferrari 750 Monza Piero Taruffi i Harry Schell były w stanie wystartować na czele na okrążeniu 32.
Gdy na byłym lotnisku Hendricks Army zapadła ciemność, wyścig zakończył się zamieszaniem. W pewnym momencie Ferrari Phila Hilla i Carrolla Shelby'ego zostało ogłoszone zwycięzcami, a następnie był to D-Type. Jag został wezwany do koła zwycięzcy, tylko po to, aby podczas zwycięskiego okrążenia zabrakło paliwa. Były zwycięzca Le Mans, Luigi Chinetti, przedstawiciel Ferrari z Nowego Jorku zaprotestował przeciwko wynikowi, który był kontrchroniony przez właściciela Jaguara, Briggsa Cunninghama. Cunningham upierał się, że D-Type wyprzedził Ferrari. Właściciel Ferrari, Allen Guiberson zażądał, aby D-Type został zdyskwalifikowany, ponieważ wyprzedził Ferrari pod żółtą flagą. Cunningham skontrował, że Index of Performance Trophy nie powinno zostać wręczone Hillowi/Shelby'emu, podczas gdy w rzeczywistości powinno trafić do Oski prowadzonej przez Billa Lloyda i George'a Huntoona.
Komisja konkursowa AAA zwołała spotkanie na 21 marca, aby podjąć ostateczną decyzję. Sprawdzili zapisy Cunninghama i Guibersona oraz czasomierza wyścigu, Joe Lane'a. AAA ogłosiło, że Jaguar wygrał z przewagą dziesięciu sekund. Chociaż Cunningham wygrał wyścig, jego protest został odrzucony, a Ferrari zostało uznane za zwycięzców handicapu w ramach Indeksu Osiągów. Było to spowodowane przyznaniem się szefa zespołu Ferrari, Nello Ugoliniego, który zapomniał policzyć okrążenie. W rezultacie Walters stał się pierwszym kierowcą, który dwukrotnie wygrał Grand Prix of Endurance - współprowadząc Cunningham-Chrysler C4-R do zwycięstwa z Johnem Fitchem w wyścigu w 1953 roku.
Zwycięski D-Type pokonał 182 okrążenia (946,4 mil), osiągając średnią prędkość 79,300 mph. Podium uzupełnił Maserati 300S Williama Speara, którym jeździł razem z Sherwoodem Johnstonem, choć mieli dwa okrążenia straty. Gdzie indziej Cooper zdołał ukończyć wyścig na 41. miejscu, Haskell nie, po problemach z silnikiem. Austin-Healey z Oakes również nie ukończył wyścigu po wypadku.

Klasyfikacja generalna.

1. Mike Hawthorn (GB) / Phil Walters (USA) – Jaguar D-type.  182 okr.
2. Phil Hill / Carroll Shelby (USA) – Ferrari 750 Monza Spyder.
3. William Spear / Sherwood Johnston (USA) – Maserati 300 S.  180 okr.
4. Gino Valenzano / Cesare Perdisa (I) – Maserati 300 S.  178 okr.
5. Piero Taruffi (I) / Harry Schell (USA) – Ferrari 750 Monza.  177 okr.
6. Stirling Moss / Lance Macklin (GB) – Austin Healey 100 S.  176 okr.
7. Bill Lloyd / George Huntoon (USA) – Osca MT 4/1450.  168 okr.
8. Huschke von Hanstein / Herbert Linge (D) – Porsche 550 Spyder.  166 okr.
9. Carlos Braniff / Javier Velasquez (MEX) – Osca MT 4/1500.
10. Charles Wallace / Dick Thompson (USA) – Jaguar XK 140 MC.  163 okr.

Zgłoszono 124 załogi, treningi 101, wystartowało 80, ukończyło 48, sklasyfikowano 42.