Średnia prędkość zwycięzcy: 141,729km/godz.

Lista startowa.

Nr.1. Jose Antonio Marin (MEX) – Chrysler Saratoga.
Nr.2. Bud Sennett (USA) – Oldsmobile 88.
Nr.3. Frank Burany (USA) – Chrysler Saratoga.
Nr.4. Louis Chiron (F) – Delahaye 175 S.
Nr.5. Sebastian Gonzales Olivares (MEX) – Chrysler Saratoga.
Nr.7. Tony Bettenhausen / Eddie Metzler (USA) – Chrysler Saratoga.
Nr.8. John Fredricks (USA) – Cadillac.
Nr.9. Alberto Ascari / Luigi Villoresi (I) – Ferrari 212 Inter Vignale.
Nr.10. Cecilio Martinez (MEX) – Buick.
Nr.11. Walt Faulkner (USA) – Lincoln.
Nr.13. Harold Hansen (USA) – Hudson Hornet.
Nr.14. Daniel Cayon (MEX) – Chrysler Saratoga.
Nr.15. Troy Ruttman / Clay Smith (USA) – Mercury 89M.
Nr.16. Bill Sterling / Robert H.Sandidge (USA) – Chrysler Saratoga.
Nr.17. Jose Bretto (MEX) – Ford.
Nr.18. Douglas Ehlinger (USA) – Packard.
Nr.19. Carlos Panini / Tersita Panini (MEX) – Alfa Romeo 6C 2500 SS.
Nr.20. Celestino Flores (MEX) – Packard.
Nr.21. Salvador De Zulueta (MEX) – Oldsmobile.
Nr.22. Clyde Johnson (USA) – Chrysler Saratoga.
Nr.23. Harry Lemual Fleming jr. (USA) – Oldsmobile Super.
Nr.24. Luis Leal Solares (MEX) – Hudson Hornet.
Nr.25. Rex Easton (USA) – Hudson Hornet.
Nr.26. Fernando Duran Mejira (MEX) – Buick.
Nr.27. Alberto del Campo (MEX) – Oldsmobile.
Nr.28. C.D.Evans (USA) – Nash Ambassador.
Nr.29. Jose Antonio Solana (MEX) – Oldsmobile 88.
Nr.30. Ricardo Ramirez (MEX) – Oldsmobile.
Nr.31. Jacqueline Evans (GB) – Chrysler Saratoga.
Nr.32. John Fitch (USA) – Chrysler Saratoga.
Nr.33. Alvin Rogers (USA) – Cadillac 62.
Nr.34. Piero Taruffi (I) / Luigi Chinetti (USA) – Ferrari 212 Inter Vignale.
Nr.36. Abelardo Matamoros Acosta (MEX) – Oldsmobile.
Nr.37. Salvador Lopez Chavez (MEX) – Hudson Hornet.
Nr.39. Phil Walters (USA) – Chrysler Saratoga.
Nr.40. J.C.Trimble (USA) – Oldsmobile.
Nr.41. Jose Estrada Manocal / Miguel Gonzales (MEX) – Packard.
Nr.42. Jesus Esparza (MEX) – Ford.
Nr.43. Arturo Breton (MEX) – Chrysler New Yorker.
Nr.44. Marshall Teague (USA) – Hudson Hornet.
Nr.45. Felix Cerda Loza (MEX) – Oldsmobile.
Nr.46. Francisco Ibarra (MEX) – Packard.
Nr.47. Fernando Razo Maciel (MEX) – Jaguar Mark VII.
Nr.48. Jean Trevoux / Marcel Lesurque (F) – Packard 400 Patrician.
Nr.49. Bob Korf (USA) – Nash Ambassador.
Nr.50. Manuel Rocha (MEX) – Oldsmobile.
Nr.51. Enrique Fluchaire (MEX) – Hudson Hornet.
Nr.52. Alberto Rojas (MEX) – Cadillac 62.
Nr.53. Leroy E.Warriner (USA) – Chrysler Saratoga.
Nr.54. Ray Crawford (USA) – Lincoln Cosmopolitan.
Nr.55. Chano Ureta (MEX) – Packard.
Nr.56. Enrique Paredes (MEX) – Hudson Hornet.
Nr.57. Jamie Pasquel (MEX) – Cadillac 62.
Nr.58. Arnaldo Alvarado (PE) – Mercury.
Nr.59. Arcesio Paz (CO) – Oldsmobile.
Nr.60. Olegario Perez (MEX) – Oldsmobile.
Nr.61. Cesar Lucero (YV) – Oldsmobile.
Nr.62. Raymundo Corona (MEX) – Packard.
Nr.63. Francisco Anza (MEX) – Mercury.
Nr.65. Ramon Lopez (YV) – Oldsmobile.
Nr.67. Oscar Vera (YV) – Oldsmobile.
Nr.68. Robert Christie (USA) – Nash Ambassador.
Nr.70. Juan Resendez (YV) – Studebaker.
Nr.71. Attilio Cagnasso (YV) – Studebaker.
Nr.72. Reginald McFee (USA) – Chrysler Saratoga.
Nr.74. Henry Charles Bradley (PE) – Nash Ambassador.
Nr.77. Alfredo Gago (YV) – Studebaker.
Nr.79. Hershel McGriff (USA) / Thompson – Oldsmobile 88.
Nr.81. Jose Garza Castro (MEX) – Oldsmobile 88.
Nr.82. Abelardo Diaz Guttierez (YV) – Hudson.
Nr.83. Magin Pastor (YV) – Oldsmobile Super 88/
Nr.84. David Dominguez (MEX) – Chrysler.
Nr.85. Oscar Cepeda / Luis Pombo Rivadeneyra (MEX) – Oldsmobile.
Nr.87. Tommy L.Francis (USA) – Packard.
Nr.88. Javier Razo Maciel (MEX) – Lincoln.
Nr.89. Jack McAfee (USA) – Cadillac 62 Sedanette.
Nr.90. Jerry Unser / Bobby Unser (USA) – Jaguar Mark VII.
Nr.91. Felice Bonetto / Gian Paolo Volpini (I) – Lancia Aurelia B20.  
Nr.92. Leon McMillan (USA) – Oldsmobile Holiday.
Nr.93. Jorge Limon Escalante (MEX) – Hudson Hornet.
Nr.94. Ali Rachid (YV) – Hudson.
Nr.96. Owen Gray (USA) – Oldsmobile.
Nr.97. Luis Salvi (PE) – Oldsmobile.
Nr.98. Emilio Chafardet (YV) – Mercury.
Nr.99. Salvador Barragan (MEX) – Mercury.
Nr.101. Giovanni Bracco (I) / Gilberto Cornacchia (I) – Lancia Aurelia B20.
Nr.102. Manuel Luz Meneses (MEX) – Nash Ambassador.
Nr.104. Wayne Hansen (USA) – Hudson.
Nr.105. Alfonso Oviedo (MEX) – Cadillac 62.

Giovanni Bracco i Gilberto Cornacchia – Lancia Aurelia B20.

Carlos Panini i Tersita Panini – Alfa Romeo 6C 2500 SS.

Sebastian Gonzales Olivares – Chrysler Saratoga.

John Fitch – Chrysler Saratoga.

Tony Bettenhausen i Eddie Metzler – Chrysler Saratoga.

Phil Walters – Chrysler Saratoga.

Ray Crawford – Lincoln Cosmopolitan.

Fernando Razo Maciel – Jaguar Mark VII.

Giovanni Bracco i Gilberto Cornacchia – Lancia Aurelia B20.

Piero Taruffi i Luigi Chinetti – Ferrari 212 Inter Vignale.

Troy Ruttman i Clay Smith – Mercury 89M.

Alberto Ascari i Luigi Villoresi – Ferrari 212 Inter Vignale.

Sebastian Gonzales Olivares – Chrysler Saratoga.

Clyde Johnson – Chrysler Saratoga.

Jean Trevoux i Marcel Lesurque – Packard 400 Patrician.

Piero Taruffi i Luigi Chinetti – Ferrari 212 Inter Vignale.

Giovanni Bracco i Gilberto Cornacchia – Lancia Aurelia B20.

Nr.9. Alberto Ascari i Luigi Villoresi – Ferrari 212 Inter Vignale, nr.16. Bill Sterling i Robert H.Sandidge – Chrysler Saratoga.

Troy Ruttman i Clay Smith – Mercury 89M.

Bracco i Cornacchia – Lancia Aurelia B 20.

Piero Taruffi i Luigi Chinetti – Ferrari 212 Inter Vignale.

Troy Ruttman i Clay Smith – Mercury 89M.

Giovanni Bracco i Gilberto Cornacchia – Lancia Aurelia B20.

Tony Bettenhausen i Eddie Metzler – Chrysler Saratoga.

W następnym roku, wyścig pojechał z południa na północ zaczynając w Tuxtla Gutierrez przez Chiapas, Ciudad Juarez kończąc w Chihuahua niedaleko granicy z USA. Tym razem wyścig ruszył pod koniec listopada. Organizator zniósł ów dyskryminujący Europę przepis i w Meksyku zaczęła zjawiać się regularnie spora część europejskiej czołówki, rozgrywając pomiędzy sobą walkę o zwycięstwo. Po raz pierwszy na starcie pojawił się europejski zespół fabryczny „Ferrari” wystawiając parę swoich modeli w tym 212 Export LWB Vignale, mimo iż technicznie nie spełniały wymogów kategorii samochodów turystycznych. Włosi i tak zostali dopuszczeni do rywalizacji.

Wyścig okazał się niezwykle trudny dla kierowców. Już na początku wyścigu Jose Estrada – meksykański dobrze prosperujący dealer samochodów i weteran wyścigowy ogłosił: „wygram, albo umrę próbując”. W pierwszym etapie jego 1951 Packard wypadł z drogi i spadł 630 stóp (190m) w dół do wąwozu. Zarówno Estrada jak i jego pilot Miguel Gonzales zmarli w szpitalu po południu. Następnego dnia Carlos Panini (Włoch z pochodzenia) pionier meksykańskiego lotnictwa – w 1927r uruchomił pierwszą regularną linię lotniczą, którą sprzedał w 1951r z planami przejścia na emeryturę. Był pierwszym pilotem który latał „lekkim” samolotem po całym świecie. Fatalny wypadek miał miejsce na drugi dzień, podczas drugiego etapu z Oaxaca do Puebla. Chociaż oficjalnie na liście kierowcą była córka Carlosa Teresa, był za kierownicą samochodu, mimo że nie posiadał ważnej licencji i był w złym stanie zdrowia. Do wypadku doszło, gdy młody Bobby Unser próbował wyprzedzić Paniniego. „Drugiego dnia byliśmy na 17 miejscu. W pewnym momencie w górach doszliśmy Carlosa. Panini siedział za kierownicą, pomimo iż to jego córka zgłoszona była jako kierowca. Nie dosyć że milioner był w złym stanie zdrowia, to nie posiadał nawet prawa jazdy. Zasady są takie, że samochód wolniejszy po usłyszeniu klaksonu musi natychmiast ustąpić drogę szybszemu. Byliśmy w górach. Doszedłem Carlosa i zatrąbiłem, ale on nie pozwolił się minąć. Trwało to około 10 minut. Carlos blokował mnie za każdym razem jadąc z prędkością ok.90 mil/godz. Następnym razem gdy próbowałem go wyprzedzić uderzył w mój prawy przedni błotnik niemal wpychają mnie na skały po lewej gdzie był spadek około 500 do 800 stóp w dół. Moja lewa przednia opona poszła po krawędzi, ale na szczęście odzyskałem kontrolę nad samochodem. Carlos raptownie odbił w prawo i pojechał prosto w solidną ścianę skalną. Samochód eksplodował przy uderzeniu jak jajko spadające na chodnik. Nie wiedziałem z Byliśmy w górach, a ja przyszedłem do Carlosa i zatrąbił, ale nie pozwolił mi przejść. Trwało to przez około dziesięć obrotów, przy Carlos blokując mi za każdym razem. Prawdopodobnie robili około 90 mil na godzinę w tym momencie. Następnym razem, gdy próbowałem go wyprzedzić, wpadł mój prawy przedni błotnik-, który niemal wypchnął mnie off czystą skałę po lewej, który był około 500 do 800 stóp w dół. Moja lewa przednia opona poszła na krawędzi, ale na szczęście odzyskałem kontrolę nad samochodem. Carlos odbił w prawo i poszedł prosto w solidną ścianę skalną. Samochód eksplodował przy uderzeniu jak jajko upadające na chodnik. Nie wiedziałem że Carlos zginął na miejscu. Jedną z zasad wyścigu jest by zatrzymać się i pomóc każdemu, inaczej zostajesz zdyskwalifikowany. Widząc skutki wybuchu chciałem się zatrzymać i pomóc, ale tata kazał mi jechać dalej. Znał zasady i powiedział że byli tam ludzie aby pomóc. To dla mnie było trudne. Zwolniłem do około 15-20 mil/godz. Uparłem się że wracamy i zrobiłem to”.
Unserowi udało się zapanować nad Jaguarem, natomiast Panini (Alfa Romeo 6C 2500) zderzył się z klifem. Ricardo Ramirez z Meksyku zrezygnował z wyścigu, aby jak najszybciej pojechać do szpitala do Puebla. Tam dowiedział się że jego przyjaciel Carlos nie żyje. Teresa Panini przeżyła wypadek z niewielkimi obrażeniami.
Śmierć dwóch znanych meksykańskich sportowców w pierwszych dwóch dniach wyścigu przyniósł pewne reakcje przerażenia i oburzenia. Urzędnik państwowy publicznie napiętnował wyścig „imitacja północnoamerykańskich zwyczajów nie nadaje się do meksykańskich cech”. Gazeta „Mexico City El Universal” oświadczyła, że wydanie zezwolenia na takie wyścigi było zbrodnią. W uzupełnieniu do Paniniago, Estrady i zgonu Gonzalesa, burmistrz Oaxaca Lorenzo Mayoral Lemus stracił życie podczas pierwszego etapu między miastami Tuxtla Gutierrez a Oaxaca. Jego samochód wypadł z górskiej drogi, a burmistrz zmarł w szpitalu w Oaxaca.

Chociaż dwa pierwsze miejsca były do przewidzenia, wygrało Ferrari prowadzone przez włosko-amerykańską załogę Taruffi i Chinetti. Trzecie i czwarte miejsca zajęły zwykłe amerykański samochody. Bill Stirling – sprzedawca z El Paso w Teksasie – zajął trzecie miejsce w samochodzie Chrysler Saratoga, a znany kierowca wyścigowy Troy Ruttman zajął 4 miejsce. Podobno w swoim Mercury miał zamontowaną seryjną głowicę którą kupił za 1000$ na składzie z używanymi samochodami w El Monte w Kaliforni. Mimo to udało mu się pokonać kilka fabrycznych Lancii i Ferrari. W ten sposób wyścig wszedł na stałe do kalendarza międzynarodowych zawodów samochodów sportowych, jako jedna z najbardziej cenionych imprez dzięki swemu niepowtarzalnemu egzotycznemu kolorytowi. Na płaskich etapach długie proste umożliwiały zawodnikom rozwijanie prędkości dochodzących do 280km/godz, a na krętych, górskich odcinkach, gdzie nawierzchnia nie zawsze była w najlepszym stanie, szybkość ta spadała do kilkudziesięciu kilometrów na godzinę. Zawodnikom towarzyszył z reguły morderczy upał, a niektóre odcinki trasy przebiegały na znacznej wysokości, która powodowała zakłócenia w pracy gaźników w samochodach. Trasa prowadziła przez miasteczka i wioski, w których wszyscy mieszkańcy ustawiali się tłumnie na poboczach, aby obejrzeć wyścig, i przez ogromne obszary półpustynnego płaskowyżu porośniętego jedynie przez kaktusy. Meksykańska policja podjęła się niewykonalnego zadania zabezpieczenia ponad 3000 km trasy, uciekając się do raczej drastycznych metod: wałęsające się w pobliżu trasy bydło zostawało po prostu odstrzelone, a niesforna ludność tubylcza traktowana była niewiele lepiej.

Klasyfikacja generalna.

1. Piero Taruffi (I) / Luigi Chinetti (USA) – Ferrari 212 Inter Vignale.  21h57:52
2. Alberto Ascari / Luigi Villoresi (I) – Ferrari 212 Inter Vignale.  22h05:56
3. Bill Stirling / Robert H.Sandidge (USA) – Chrysler Saratoga.  22h13:46
4. Troy Ruttman / Clay Smith (USA) – Mercury 89M.  22h18:03
5. Jean Trevoux / Marcel Lesurque (F) – Packard 400 Patrician.  22h22:17
6. Marshall Teague (USA) – Hudson Hornet.  22h41:40
7. Alvin Rogers (USA) – Cadillac 62.  22h52:43
8. Ray Crawford (USA) – Lincoln Cosmopolitan.  23h04:06
9. Jose Antonio Solana (MEX) – Oldsmobile 88.  23h12:29
10.Bob Korf (USA) – Nash Ambassador.  23h12:49
11.Clyde Johnson (USA) – Chrysler Saratoga.  23h20:31
12.Raymundo Corona (MEX) – Packard.  23h26:03
13.Owen Gray (USA) – Oldsmobile.  23h35:01
14.Douglas Ehlinger (USA) – Packard.  23h36:49
15.Leon McMillan (USA) – Oldsmobile Holiday.  23h47:42
16.Tony Bettenhausen / Eddie Metzler (USA) – Chrysler Saratoga.  23h49:49
17.Luis Leal Solares (MEX) – Hudson Hornet.  24h02:02
18.Olegario Perez (MEX) – Oldsmobile.  24h06:39
19.David Dominguez (MEX) – Chrysler.  24h12:01
20.J.C.Trimble (USA) – Oldsmobile.  24h15:40
21.Arnaldo Alvarado (PE) – Mercury.  24h16:18
22.Jose Antonio Marin (MEX) – Chrysler Saratoga.  24h20:58
23.C.D.Evans (USA) – Nash Ambassador.  24h29:22
24.John Fredricks (USA) – Cadillac.  24h35:27
25.Attilio Cagnasso (YV) – Studebaker.  24h38:02
26.Salvador Lopez Chavez (MEX) – Hudson Hornet.  24h43:41
27.Oscar Vera (YV) – Oldsmobile.  24h44:07
28.Reginald McFee (USA) – Chrysler Saratoga.  24h53:26
29.Robert Christie (USA) – Nash Ambassador.  24h53:34
30.Alberto del Campo (MEX) – Oldsmobile.  25h19:09
31.Oscar Cepeda / Luis Pombo Rivadeneyra (MEX) – Oldsmobile.  25h25:26
32.Alfonso Oviedo (MEX) – Cadillac 62.  25h26:55
33.Salvador De Zulueta (MEX) – Oldsmobile.  25h51:25
34.Emilio Chafardet (YV) – Mercury.  26h26:31
35.Jorge Limon Escalante (MEX) – Hudson Hornet.  27h29:57

Wystartowało 91 załóg, ukończyło 35.