Track length: 2.173 m
Starters: 7 (race 2)

Pole position: Mason in 0.54,6 (race 1), Gardner in 0.49,6 (race 2)
Fastest lap: Buncombe and Mason in 0.54,0 (race 1), Gardner in 0.49,0 (race 2)

Distance: 20 laps

Brian Muir - Ford Capri RS 2600.

Frank Gardner - Chevrolet Camaro Z 28.

Dave Brodie - Ford Escort RS 1600.

Terry Sanger - Chevrolet Camaro.

Wyścig 1.

Po kwalifikacjach na pierwszym polu startowym stanął Rob Mason z Ken Costello Mini. Obok niego Jonathan Buncombe z Richard Longman Mini. Zewnętrzne miejsce pozostało puste po tym jak Vince Woodman w końcówce kwalifikacji zniszczył silnik. Po starcie Mason i Buncombe walczyli na milimetry o prowadzenie. Samochód Masona szybszy był na długich prostych. "Zielone jabłuszko" Longmana doganiało go w bardziej krętej części toru. W pierwszej części wyścigu Mason częściej był na prowadzeniu niż jego konkurent. Końcówka należała jednak do Buncomba któremu udało się opanować sytuację i wygrać o 0.2 sekundy. Brian Peacock z zespołu Woodhead Shock Absorbers nie był w stanie prędkością dorównać liderom, ale z drugiej strony nie był poganiany przez inne Mini 1300 i bezpiecznie zajął 3 miejsce. Jon Mowatt, którego Mini zostało szybko naprawione po rolce tydzień temu na torze Silverstone, początkowo walczył o 4 miejsce z Alanem Jonesem w kolejnym Mini. Szósty jechał Chris Montague (Mini). Jones odpadł po defekcie silnika. Na ostatnim okrążeniu McGovern zbliżył się do Montague, ale nie zdążył go wyprzedzić. W najmniejszej klasie Ivor Greenwood (Imp Sport) był najbliżej McGoverna, ale i tak został zdublowany.

Wyścig 2.

Tym razem do wyścigu zgłosiło się tylko 9 zawodników, a w samym wyścigu rywalizowało 8 kiedy po kwalifikacjach wycofał się Davie Brodie z zespołu Norman Reeves/Stirling Cooper po poważnej awarii silnika. W kwalifikacjach najszybszy był Frank Gardner (SCA Camaro), 49,6 sek. przed Brianem Muirem. W pierwszym rzędzie dołączył do nich Dave Matthews (Melton/Broadspeed Escort) z czasem 50,0 sek. Tom Walkinshaw (David Wood Escort) był jedynym w drugim rzędzie po wycofaniu Davie Brodie w trzecim biegu kwalifikacyjnym. Dalej był Willie Green w prywatnym Escorcie zespołu Willy Kay, otoczony przez Escorta (John Willment) Mika Crabtree, który w kwalifikacjach dotknął krawężnik przy nawrocie i miał pochylone przednie zawieszenie i Terry Sanger (Camaro).

Już pierwsze okrążenie przyniosło sporo emocji. Gardner po opadnięciu flagi startowej zabuksował kołami i wyprzedził go Muir. W zakręcie Gerards, Gardner i Matthews jechali bok w bok. Gardner przyspieszył i zbliżył się do Muira. Te dwa potężne samochody w zakrętach jechały koło siebie, ale Muir wypadł na trawę i ledwo obronił się przed atakiem Matthewsa. Od tego momentu wszystko jakby wróciło do normy. Capri nie mogło nic zrobić w stosunku do oddalającego się Camaro, a Matthews walczył jak Dawid z Goliatem próbując minąć Capri. Na 12 okrążeniu Muir musiał wycofać się z wyścigu po awarii dyferencjału, pozwalając Matthewsowi zająć drugie miejsce i wygrać klasę. Nieco dalej przez 4 okrążenia prowadził Terry Sanger. Później jednak wyprzedzili go Walkinshaw i Green. Walkinshaw był na trzecim miejscu. Green dotknął na nawrocie barierę i zatrzymał się żeby sprawdzić co z samochodem, tak że zakończył wyścig jako ostatni za Sangerem i Crabtree jadącego większą część wyścigu bez hamulców.

Wyniki.