Ferrari 330 P3 załogi Mike Parkes i Ludovico Scarfiotti.

Lucien Bianchi i "Jean Beurlys" - Ferrari 365 P2.

David Hobbs i Jochen Neerpasch - Ford GT 40.

Gustave Gosselin i Eric de Keyn - Ferrari 250 LM.

Peter Sutcliffe i Brian Redman - Ford GT 40.

Alan Rees i Johnny Servoz Gavin - Matra M 620 BRM

Mike Parkes i Ludovico Scarfiotti - Ferrari 330 P3.

Mike Parkes i Ludovico Scarfiotti - Ferrari 330 P3.

Mike Parkes i Ludovico Scarfiotti - Ferrari 330 P3.

22 maja 1966r - rozgrywano również GP Monako i większość fabrycznych kierowców brała udział w tamtym wyścigu. Ferrari i Ford wysłali po jednym samochodzie na ten najszybszy tor w Europie. Ford wystawił swój starszy model 7,0 Mk.II A, który zajął drugie miejsce w wyścigu 24 godziny w Daytona prowadzony przez Johna Whitmore i Franka Gardnera. Ferrari podstawiło model P3 dla Lodovico Scarfiottiego i Mikea Parkesa.

Piątkowe treningi:

John Whitmore wykręcił czas 3'52"7. Ferrari 330 P3 Berlinetta które wygrało na początku roku wyścig 1000km Monza z kierowcą Mike Parkesem wykręciło czas 3'52"8. Skip Scott w Fordzie GT 40 z zespołu Essex Wire wykręcił czas 3'53"1, ale sam kierowca wątpił w prawidłowość pomiaru czasu. Prawdopodobnie czas jego wynosił 3'58"1. Lucien Bianchi miał czwarty czas - 3'56"9 - za kierownicą belgijskiego Ferrari 365 P2.   W drugiej sesji treningowej szef zespołu Ferrari Eugenio Dragoni zdecydował się na zmianę opon Dunlop na Firestone w Ferrari 330 P3. Mike Parkes i Lodovico Scarfiotti byli bardzo zdeterminowani i kręcili znacznie lepsze czasy. Ostatecznie Parkes uzyskał czas 3'47"4 poprawiając rekord F1 Dana Gurneya (Brabham Coventry 1500 Climax) o 1"8. Ford Mk.II prowadzony przez Whitmore uzyskał czas 3'50"7, a Frank Gardner 3'52"

W dzień wyścigu było ciepło i świeciło słońce, jedynie w rejonie Masta Straight wiał silny wiatr. Mike Parkes (Ferrari 330 P3) już od Eau Rouge objął prowadzenie. Za nim jechali kolejno: Peter Revson (Ford GT 40 zespołu Essex Wire), John Whitmore (Ford Mk.II), Lucien Bianchi (Ferrari 365 P2/P3) i Chris Amon (Ford GT 40).  Po 12 okrążeniach Parkes cały czas był na czele, a kierowcy zaczynali zjeżdżać na tankowanie i zmiany. W żółtym Ferrari P2/P3 Bianchi wystąpiły kłopoty z chłodnicą, a mechanicy nie dali rady tego naprawić i musiał wycofać się z wyścigu.  Po 30 okrążeniach liderem jest Ferrari, które poza Fordem ma już ogromną przewagę nad pozostałymi konkurentami. 1. Parkes / Scarfiotti (Ferrari P3 - nr.1), 2. Whitmore / Gardner (Ford Mk.II - nr.4) -2 minuty, 3. Revson / Scott (Ford GT 40 - nr.42) -1 okrążenie, 4. Hobbs / Neerpasch (Ford GT 40 - nr.43), 5. Amon / Ireland (Ford GT 40 - nr.44), 6. Sutcliffe / Redman (Ford GT 40 - nr.40), 7. Attwood / Guichet (Dino - nr.12) wszyscy -2 okrążenia. Piper musiał wycofać się gdy jadąc na piątym biegu miał wybuch opony w rejonie Masta. Na szczęście udało mu się utrzymać na torze. Mauro Bianchi stracił trzy okrążenia w boksach po problemach z zawieszeniem. Ford GT 40 nr.43 stracił swoją pozycję po problemach z przegrzewającym się silnikiem.   W połowie wyścigu układ sił wyglądał następująco: 1. Parkes / Scarfiotti (Ferrari P3 - nr.1), 2. Whitmore / Gardner (Ford Mk.II - nr.4) - 2'25"3, 3. Revson / Scott (Ford GT 40 - nr.42) -2 okrążenia, 4. Suttcliffe / Redman (Ford GT 40 - nr.40), 5. Attwood / Giuchet (Dino - nr.12) -3 okrążenia, 6. Amon / Ireland (Ford GT 40 - nr.44), 7. Hermann / Glemser (Porsche 906 P - nr.11), 8. Piper / Salmon (Ferrari P2/P3 - nr.9), 9. van Lennep / van Lennep (Porsche 906 S - nr.60) -4 okrążenia, 10. Gosselin / de Keyn (Ferrari LM - nr.52).   Porsche gonił Hyper szybkim Dino które zostało wyposażone w opony Firestone. Hermann stracił koło w swoim Porsche 906 P (nr.11). Holenderska 906 S urwała popychacz (ale jechała dalej), de Udy (Porsche 906 S) wycofał się po awarii dyferencjału.   W wyścigu zostało tylko jedno Porsche 906 ze stratą prawie 20 okrążeń (280km) do liderów. W końcówce wyścigu Piper (Ferrari P2/P3) stracił skrzynię biegów i odpadł z wyścigu. Kiedy Gosselin / de Keyn zaczęli mieć problemy ze sprzęgłem w swoim Ferrari LM (nr.52) stracili 7 miejsce. Pomimo drobnego pożaru i problemem ze skrzynią biegów na 7 miejsce awansowało belgijskie Ferrari załogi Hawkins / Epstein. Za dwoma Ferrari LM wyścig ukończyły dwa fabryczne Alpine Renault A210 M65, które nie miały żadnych problemów. Dobrze radzący sobie na początku wyścigu Ford Mk.II został zdublowany w międzyczasie wymieniając opony Goodyears z powodu ich nadmiernego zużycia. Mike Parkes i Lodovico Scarfiotti w Ferrari 330 P3 wygrali wyścig. W ich 4-litrowym V12 silniku nigdy nie brakowało mocy, będąc cały czas na prowadzeniu. Ford Mk.II stracił do nich prawie 4 minuty. W grupie 4 wyróżnili się Revson / Scott (Ford GT 40 zespołu Essex Wire), którzy wyprzedzili w podobnych samochodach załogi: Ireland / Amon i Sutcliffe / Redman. Ferrari Dino z łatwością wygrało klasę 2-litry, kończąc wyścig na 6 miejscu. W klasie 1,3 litra dwa Austiny Healey Sprite zostały pokonane przez dwa Alpine M65. W klasie GT triumf święciło MGB załogi Vernaeve / Hedges.

Klasyfikacja generalna.