43 Rallye Monte Carlo.

15-23.01.1975r.

Jean Francois Piot i Jean De Alexandris (Renault 17 Gordini).

Model.

Silnik rzędowy 4 cylindrowy o poj.1606cm i mocy 108KM przy 6000 obr/min. Moment obrotowy 136 Nm przy 5500 obr/min. Napęd na przednią oś.
Skrzynia biegów manualna 5-biegowa.
Hamulce tarczowe wentylowane.
Prędkość maksymalna 180 km/godz.
Wymiary: długość 4.260m, szerokość 1.631m, wysokość 1.311m.
Masa własna 1055kg.
Zbiornik paliwa o pojemności 55l.

43. Rallye Automobile de Monte-Carlo) – rozgrywany w Monaco od 15 do 23 stycznia 1975 roku. Była to pierwsza runda Rajdowych Mistrzostw Świata w roku 1975. Rajd został rozegrany na asfalcie i śniegu o łącznej długości 22 odcinków specjalnych 472 km. Na starcie stanęło 96 załóg, a sklasyfikowano 30. Zwycięzcami została Włoska załoga Sandro Munari i Mario Mannucci - Lancia Stratos HF (6h25'59"). Drugie i trzecie miejsce zajęły załogi startujące Fiatami 124 Abarth: Hannu Mikkola i Jean Todt (-3'06") oraz Markku Alen i Ilkka Kivimaki (-3'47").
Do rywalizacji w 43. edycji Rajdu Monte Carlo w 1975 załoga Jean-François Piot i Jean De Alexandris przystąpiła w Renault 17 Gordini należącym do klasy 2. Na koniec rajdu udało im się osiągnąć 5 miejsce w klasyfikacji generalnej i zostali pokonani jedynie przez auta klasy 4, zwyciężając w klasie 2.

Jean Francois Marie Armand Louis Piot ur.28.03.1938r w Paryżu był jednym z członków legendarnego "Renault Armada", rajdowego super zespołu, który brał udział w europejskich rajdach od połowy lat 60 i zdominował Rajdowe Mistrzostwa Świata Marek na początku lat 70. Grupa rajdowców znana jako "muszkieterowie" składała się wyłącznie z Francuzów: Jean Francois Piot, Gerard Larrouse, Jean-Luc Therier, Jean-Pierre Nicolas, Jean Vinatier, Jean-Claude Andruet i Bernard Darniche. Oraz piloci: Jean Todt, Jean-Francois Jacob, Michel Vial, Marcel Callewaert, Maurice Gelin, Michele Espinosi-Petit, powszechnie znana jako "Biche" i Claude Roure. Startując w rajdach Renault 8 Gordini, Alpine Renault A 110 i Renault 17 Gordini. Zespół Renaulta zdołał wygrać niezliczone rajdy międzynarodowe do połowy lat 70, wygrywając pierwszą edycj Rajdowych Mistrzostw Świata Marek w 1973r.
Paryżanin Jean-Francois Piot rozpoczął karierę jako pilot rajdowy w 1957r w wieku 19 lat. Po tym jak zasiadł sam za kierownicą jeździł Renault Dauphine Gordini w lokalnych rajdach dla prywatnego zespołu, w którym był również młody Henri Pescarolo, który czasami pełnił funkcję jego pilota. Odniósł zwycięstwo w klasie w Criterium des Cevennes w 1963r (pilot - Johnny Rives). W następnym roku Piot odniósł zwycięstwa w klasie w Rallye Routes du Nord i w Rallye des Ardennes. Nie ukończył Rajdu Monte Carlo w 1964r z Jean-Paulem Behrą w Citroenie DS 19, a następnie jeździł z dużymi umiejętnościami samochodem Triumph TR4 w rajdach francuskich i Spitfire, w którym zajął 22 miejsce w wyścigu 1000km Paryża w Linas-Montlhery z Jean Louisem Marnatem. W 1965r Jean Francois Piot wrócił do swojego starego Renault Dauphine Gordini, zaciekle walcząc o zwycięstwo w swojej klasie w rajdach mistrzostw francji, z nowocześniekszymi samochodami takimi jak Renault 8 Gordini. W trakcie sezonu Piot nabył nowiutkiego Renault 8 Gordini, którym brał udział w międzynarodowych rajdach i często pokonywał samochody fabryczne. Zajął dobre 5 miejsce w klasyfikacji generalnej Coupe des Alpes z Jean Francois Jacobem. Współprowadzony przez swojego przyjaciela Henriego Pescarolo zajął 43 miejsce w klasyfikacji generalnej Rally dei Fiori w Sanremo we Włoszech. Te wyniki pozwoliły mu zostać zatrudnionym przez Renault do jazdy dla zespołu fabrycznego w 1966r. Dołączył do składu w którym byli: Jean Vinatier, Gerard Larrousse i Jean-Claude Andruet. Jako kierowca fabryczny wygrał swój debiut w międzynarodowym Rajdzie Lyon-Charbonnieres-Stuttgart-Solitude. Następnie zajął 4 miejsce w Coupe des Alpes i wreszcie odniósł zdumiewające zwycięstwo w Tour de Corse, pilotowany przez swojego wieloletniego przyjaciela Jeana-Francois Jacoba w Renault Gordini Proto. Wcześniej w tym roku Piot zajął 4 miejsce w Criterium des Cevenne, prowadząc Alpine Renault A110/1300 z żoną jako pilotką. W 1966r Renault zdobyło nagrodę zespołową Coupe du Roi w wyścigu 24-godzinnym na torze Spa-Francorchamps z trzema standardowymi Renault 8 Gordini prowadzonymi przez Jeana Vinatiera-Mauro Bianchego (12 miejsce w klasyfikacji generalnej), Jeana-Francois Piota - Jeana Clauda Andrueta (15 miejsce) i Pierre Orsini - Gianni Vacca (16 miejsce).
W 1967r Jean-Francois Piot za kierownicą Renault 8 Gordini zajął 7 miejsce w Rajdzie Monte Carlo (w parze z Michelem Karakym), a następnie wygrał Rally dei Fiori w Sanremo (z Claudem Roure). Dzięki kolejnemu zwycięstwu w Drei Stadte Rallye z pilotem Jeanem Brenaud ostatecznie zajął drugie miejsce w Rajdowych Mistrzostwach Europy kierowców w 1967r. W 1968r Jean Todt dołączył jako pilot i był to początek długotrwałej przyjaźni. Para wystartowała w 24-godzinnym wyścigu Spa-Francorchamps w Renault 8 Gordini, które zostało poważnie uszkodzone podczas treningu. Samochód został odbudowany na czas, ale komisja techniczna nie dopuściła go do wyścigu. W Alpine-Renault A110/1300 zajął drugie miejsce w RACE Rallye de Espana.
Działalność sportowa Piota nie ograniczała się do rajdów; brał on udział również w czterech edycjach 24h Le Mans, debiutując w 1964r za kierownicą fabrycznego Triumpha Spitfire z Jean-Louisem Marnatem. Jego najlepszym wynikiem było 2 miejsce w klasie i 14 w generalce w 1965r ponownie w fabrycznym Triumphie Spitfire z Belgiem Claudem Dubois. Wrócił 7 lat później, dzieląc się 3-litrowym samochodem sportowym Ligier JS 2 z silnikiem Maserati z szefem zespołu Guyem Ligierem, ale samochód wytrzymał tylko 7 okrążeń. Jego ostatnia próba w Le Mans miała miejsce w 1973r, kiedy prowadził Porsche Carrera RS szwajcarskiego kierowcy Petera Zbindena - wycofanego w 10 godzinie wyścigu.
Pod koniec sezonu 1968 Jean opuścił zespół Renault i przeniósł się do Ford-France. W kolejnym sezonie prowadził z dużymi sukcesami żółto-zielone modele Escort i Capri w barwach BP w wielu rundach Rajdowych Mistrzostw Świata. Brał udział również w wyścigach samochodów sportowych, zajmując 5 miejsce w klasyfikacji generalnej w 1969r w wyścigu 1000km Paryża w Linas-Montlhery w Fordzie GT 40 z Michelem Martinem.
Jego pierwszym rajdem dla nowego zespołu był Rajd Monte Carlo w 1969r, w którym zdobył zaszczytne 4 miejsce z Jeanem Todtem w Fordzie Escort TC. Następnie zajął 3 miejsce w Tour de Corse, tym razem prowadząc Forda Capri RS 2300. Pod koniec sezonu Piot zajął pierwsze miejsce w swojej klasie i 6 w klasyfikacji generalnej w Tour de France Automobile ponownie w Fordzie Capri RS 2300 z pilotem Jean Paulem Behrą. Partnerstwo między Jean-Francois Piotem i Jeanem Todtem trwało w 1970r. W Rajdowych Mistrzostwach Świata para ukończyła Rajd Alpenhahrt w Austrii na 3 miejscu, a rajd Akropolu na 4 miejscu w Fordzie Escort TC. We Francji wygrali Criterium Alpin i Rajd Mont Blanc. W następnym roku Piot zajął 3 miejsce w Coupes des Alpes w Fordzie Escort RS i 7 miejsce w Tour de France Automobile w Fordzie Capri RS 2600, oba z brytyjskim pilotem Jimem Porterem. Ostatnim rokiem Piota w Ford-France był 1972r. Jego najlepszym wynikiem sezonu było 5 miejsce w Rajdzie Monte Carlo, ponownie z Porterem W Fordzie Escorcie RS. Wygrał również swoją klasę z pilotem Michelem Vialem w grupie 1 Ford Capri RS 3000 w Rallye Lyon-Charbonnieres.
W 1973r Piot powrócił do fabrycznego zespołu Renault, zdobywając 2 miejsce w Rajdzie Lyon-Charbonnieres i w Tour de Corse z pilotem Jeanem De Alexandrisem, prowadząc drugie Alpine z pięciu, które ukończyły rajd na pierwszych sześciu miejscach! Pomimo tego imponującego wyniku, Renault zdecydowało, że nadszedł czas, aby zrezygnować ze zwycięskiego Alpine-Raneult A 110 pod koniec roku, na rzecz nowego samochodu, 1.6-litrowego Renault 17 Gordini. Samochód okazał się mieć dość problematyczny rozwój, a Piot miał frustrujący rok. Jedyne zwycięstwo w WRC wpadło w ręce Theriera, który zwyciężył w rajdzie Press-on-Regardless z pilotem Christianem Delferrierem. Najlepszym wynikiem Pota w tym sezonie było 2 miejsce w rajdzie Lyban-Sirie, który nie zaliczał się do mistrzostw.
Tak rozczarowujące wyniki skłoniły Renault do powtotu Alpine Renault w obliczu prestiżowego Tour de Course. Marka wystawiła trzy modele A 110 z silnikiem 1.8 litra, jednocześnie niechętnie zatrzymując 17 Gordini dla Jean-Francois Piota. Zakończył on rajd na 8 miejscu z pilotem Jacquesem Jaubertem.
Renault 17 Gordini wymagało znacznej poprawy osiągów, a jedną z głównych zmian w sezonie 1975 było zastosowanie większego silnika o pojemności 1.8 litra. Samochód zyskał konkurencyjność i nadal razem z pilotem Jeanem De Alexandrisem ukończył Rajd Monte Carlo na 5 miejscu w klasyfikacji generalnej i pierwszym w kategorii Grupy 2. Jednak później w tym samym roku uległ poważnemu wypadkowi na pierwszym etapie Rajdu Bandama. Piot ostatecznie wyzdrowiał po długiej rekonwalescencji, ale pod koniec sezonu postanowił odwiesić kask.
Po kilku latach emerytury, podczas których pełnił funkcję kierownika prasowego Honda-France, powrócił do rajdów w 1979r, biorąc udział w pierwszej edycji Rajdu Paryż-Dakar. Dzieląc Toyotę BJ Land Cruiser z Jean-Pierre boulme i Pierre Raux, ukończył rajd na 57 miejscu. W 1980r Piot był zaangażowany w niesamowity i ambitny projekt zespołu Piaggio-France, który zgłosił cztery skutery Vespa O 200E do wyczerpującego rajdu. Jean-Francois Piot i jego kolega rajdowiec Jean-Pierre Hanrioud prowadzili dwa Land Rovery zgłoszone do rajdu jako pojazdy pomocnicze dla zespołu Piaggio-France. Piot z Włochem Bruno Spragią jako pilotem ukończył rajd na 50 miejscu.
Kilka miesięcy później wygrał Rajd Tunezji prowadząc Land Rovera V8. Po zaproszeniu organizatora wystartował w Tour du Maroc w 1980r. Był to trudny dwunastoetapowy rajd o długości 6300 kilometrów. Z pilotem Henrim Mourenem, Piot objął prowadzenie w pierwszej połowie rajdu, ruszył po opóźnieniu, jadąc na czwartej pozycji. W czwartek 6 listopada Land Rover V8 prowadzony przez Jean-Francois Piota z nieznanych przyczyn stracił kontrolę na górskich drogach w północnym Maroku i spadł w prawie dwustumetrowy wąwóz podczas 615-kilometrowego czwartego etapu imprezy. Uważa się, że przyczyną wypadku było zmęczenie kierowcy.