Simca 1000 - Francuzka z Turynu.

Societe Industrielle de Mecanique et Carrosserie Automobile (SIMCA) to marka francuskich samochodów, które były produkowane od 1934 roku, kiedy to włoski emigrant z Turynu Henri Pigozzi uruchomił produkcję licencyjnych pojazdów.
Urodzony w roku 1898 w Turynie, swoją karierę zaczął od małej firmy transportowej, którą założył tuż po pierwszej wojnie światowej. Po kilku latach wyemigrował do Francji, gdzie zaczął działać w branży motoryzacyjnej. Skupował wraki samochodowe, a następnie odsprzedawał je we Włoszech. Jako, że pośrednim klientem Pigozziego był Fiat, poznał on samego Giovanniego Agnellego, który akurat szukał kogoś, kto zajmie się sprzedażą samochodów włoskiej marki we Francji. Ambitny emigrant już pod koniec lat dwudziestych uruchomił pierwszą montownię,  gdzie w sześć lat po jej otwarciu zbudowano około 30 tysięcy pojazdów. Kiedy Henri dowiedział się o wystawieniu na sprzedaż zakładów Donnet-Zedel, nie czekał długo z decyzją i już w 1934 nowa siedziba mieszcząca się na przedmieściach Paryża zaczęła produkcję samochodów pod nazwą SIMCA. Nie było tajemnicą, że firma miała włoskie korzenie, a jej głównym udziałowcem był Fiat, który zapewniał licencje na produkowane przez Francuzów samochody.  W pierwszych latach istnienia firma powoli rozwijała się, produkując głównie sprawdzone modele turyńskiego koncernu, które były sprzedawane pod własną marką. I tak światło dzienne ujrzała Simca Cinq i Huit będąca odpowiednikiem kolejno Fiata 500 i 508. Najtrudniejszym sprawdzianem dla istnienia fabryki był czas II wojny światowej, kiedy to terytorium Francji było okupowane przez wojska niemieckie. Mimo tego udało się utrzymać produkcję, choć na zmniejszonym poziomie.

Samochód dla ludu
Czas powojenny to mozolna walka o utrzymanie się na rynku i wzmocnienie pozycji firmy. Przełomem w historii Simci okazał się rok 1956. Na Bliskim Wschodzie wybuchł kryzys sueski, który spowodował gwałtowny wzrost ceny paliw. Kierownictwo marki postanowiło rozszerzyć ofertę firmy o nowy model, który mógłby zaistnieć w segmencie samochodów ekonomicznych. Konstrucja nowego auta powstała w turyńskim studiu projektowym Fiata i w sprzedaży pojawiła się jako model 1000.  Duet projektantów Mario Revelli de Beaumont i Mario Boano zajęli się dopracowaniem nowej konstrukcji i wdrożeniem jej do produkcji. Ostatecznie pierwszy model Simci zjechał z taśm produkcyjnych w listopadzie 1961 roku. Był to bez wątpienia udany samochód. Wizualnie mały, posiadał jak na swoje gabaryty obszerne wnętrze, w którym wygodnie mogły podróżować cztery osoby. Miał on jednak wady, które wynikały głównie z tylnosilnikowej konstrukcji. Umieszczenie całego zespołu napędowego i zbiornika paliwa z tyłu spowodowało, nierównomiernie rozłożenie masy. W związku z tym samochód był mocno nadsterowny. Pod maską zastosowano nowoczesny silnik o pojemności 944 cm3 z wałem korbowym opartym na pięciu łożyskach głównych. Jednostka napędowa posiadała głowicę ze stopu metali lekkich. Napęd był przenoszony na tylne koła za pośrednictwem czterobiegowej, w pełni zsynchronizowanej skrzyni biegów. Całości dopełniało proporcjonalne nadwozie oraz starannie wykończone wnętrze. W ciągu wielu lat produkcji Simca doczekała się licznych wersji, które różniły się wyposażeniem i osiągami.

Użądlona przez skorpiona.

Idąc za ciosem Pigozzi postanowił rozpocząć współpracę ze sławnym tunerem Fiata, Carlo Abarthem, aby stworzyć auto wyczynowe, mogące pokazać pazur na arenie sportu samochodowego. Na początku współpraca układała się nad wyraz dobrze, a umowa podpisana już w 1961 roku była korzystna dla każdego z partnerów. Z jednej strony stał mistrz dostrajania aut wyczynowych, który szukał podwozia dla swojej nowej jednostki napędowej, z drugiej „monsieur Simca”, który pragnął pokazać światu sportowe coupe na bazie nowego modelu 1000. W fazie wstępnej powstało coupe na podwoziu Simci, skrócone o 13 cm, które dodatkowo otrzymało hamulce tarczowe na tylnej i przedniej osi, dwa gaźniki Webera oraz specjalnie przygotowany silnik 1288 cm3 o mocy 125 koni mechanicznych z momentem sięgającym 7.200 obr/min. Ze względu na wysokiego cła dystrybucja auta została ograniczona, mimo to udało się wyprodukować wystarczającą ilość egzemplarzy do zdobycia homologacji w kategorii GT8. Tak przygotowany samochód wystartował w 24 godzinnym rajdzie LeMans, jednak bez większych sukcesów. Abarth nie dając za wygraną  tworzył kolejne wersje „S” oraz „SS”. Na koniec, jako wisienka na torcie ukazała się wersja typowo wyczynowa Corsa. Silnik otrzymał niezwykle trwałe tłoki, specjalnie stworzone do motorsportu, nowy gaźnik, zawieszenie, co w rezultacie pozwoliło bez problemu rozpędzić się do 170 km/h. Czwarta odmiana, pokazana na salonie w Turynie nie trafiła w gusta Henri Pigozzi’ego. Wysoka cena, problemy celne i brak doświadczonego personelu w obsłudze Simci Abarth zadecydowały o zerwaniu umowy i powrocie właściciela marki do Francji.

W barwach zielonego smoka.

Zapędy Henriego, aby uczestniczyć w zawodach musiały poczekać aż do roku 1968, kiedy to udziałowcem marki został Chrysler rozpoczynając tym samym jeden z największych programów inwestycyjnych w swojej historii . Za sukces odpowiedzialny był Wiliam Reiber, poprzednio pracujący dla Forda. Wraz z Henri Cheminem stworzył udany tandem, który zapoczątkował w 1972 roku Simca Racing Team (S.R.T). Można śmiało powiedzieć, że z marketingowego punktu widzenia idea S.R.T została opracowana i wdrożona po mistrzowsku. Logo z zielonym smokiem i pierwszymi literami nazwy zespołu od razu zostało ciepło przyjęte przez publiczność, a pomysłodawcy stworzyli serię wyzwań dla amatorów. Samochodem, który został zbudowany od początku do końca na bazie modelu 1000 i był na tyle tani, żeby przyciągnąć chętnych, niekoniecznie zamożnych Francuzów, chcących spróbować swoich sił w sporcie motorowym była Simca 1000 Rallye. Pojazd w kolorze zielonym lub czerwonym z matową maską, posiadał silnik 1118 cm3 o mocy 53 koni przy 5800 obr./min. osiągający prędkość maksymalną 150 km/h. Auto zostało dodatkowo odchudzone, dołożono poszerzenia boczne i spojlery. Kolejną ewolucją była Simca 1000 Rallye 2 która ukazała się w 1972 roku. Różniła się od swojej poprzedniczki osiągami i właściwościami jezdnymi. Powiększenie pojemności silnika do 1294 cm3  i zastosowanie dwóch gaźników SOLEX dało wzrost mocy do 60 KM przy 6000 obr./min. Była to najbardziej lubiana przez kierowców ewolucja Simki Rallye. Pod koniec roku 1977 Simca zmieniła swój wygląd. Okrągłe reflektory przednie zostały zastąpione kwadratowymi, zmieniono kształt również tylnych lamp i powiększono zderzaki. Klient na życzenie mógł również dokupić sobie pakiet SRT77, który nie był zatwierdzony do ruchu ulicznego, lecz zwiększał moc auta do 110KM. Zmiany wyglądu zapoczątkowały kolejną, ostatnią już ewolucję Simki o nazwie Rallye 3. Objętość silnika pozostała bez zmian, zastosowano dwa podwójne gaźniki Webera co dało wzrost mocy do 103 KM przy 6200 obr./min. z ponad 180 km/h maksymalnej prędkości. Model został wprowadzony w styczniu 1978 roku lecz po kilku miesiącach zniknął z rynku wraz z pogłębiającymi się problemami głównego udziałowca marki.

Produkcję całej gamy modelu 1000 zakończono w tym samym, 1978, roku sprzedając prawie 2 mln aut. W rodzimej Francji „mille”, bo taki przydomek dostał z racji włoskiego pochodzenia, w wersji rajdowej jest poszukiwanym autem, które wciąż rośnie w cenę. Można powiedzieć, że Simca Rallye ze względu na tylny napęd, małą masę i trudność prowadzenia, jest gatunkiem na wymarciu. Większość z tych aut zakończyło swój żywot na oesach, a te, które przetrwały zostały zjedzone przez rdzę ze względu na słabą ochronę antykorozyjną.
Romans Chryslera z Simcą nie przetrwał jednak próby czasu. Po załamaniu się amerykańskiego giganta na rynku Europejskim w 1977, szczątki koncernu Simca zostały sprzedane Peugotowi, który w 1981 w całości zastąpił ją marką Talbot.