Lista startowa. (częściowa).

Nr.17. Jean Redele / Louis Pons (F) – Renault 4 CV.
Nr.18. Yves Lesur / Louis Roque (F) – Renault 4 CV.
Nr.19. Paul Condrillier / Jacques Faucher (F) – Renault 4 CV.
Nr.20. Jean Claude Galtier / Maurice Michy (F) – Renault 4 CV.
Nr.68. Bruno Martignoni / Rabezzana (I) – Alfa Romeo 1900 Ti.
Nr.70. J.Jauson / F.Bourgat (F) – Alfa Romeo 1900 Ti.
Nr.76. Bahceli / Esentepe – Studebaker Champion.
Nr.105. Pierre Rowell / Edith Rowell – D.B. Panhard.
Nr.107. Ernest de Regibus / A.Roubaud (F) – Moretti 750 Grand Sport.
Nr.108. Jean Rambaux / Secrestain (F) – D.B. Frua.
Nr.110. Georges Claude Carrot-Dulac / Bernard Mexia – D.B. X87.
Nr.112. Guillaume Mercader (F) / Laine – Porsche 356.
Nr.114. Roussille / Serres – Peugeot 203 Darl’Mat.
Nr.115. Fiorentino / Chouraki – Simca Sport.
Nr.117. Alexandre Gacon / Henri Arcan (F) – Porsche 356.
Nr.118. Storez / De La Bruere – Porsche 356.
Nr.119. Pierre Stasse / Olivier Gendebien (B) – Alfa Romeo 1900 Super Sprint.
Nr.120. Jean Estager / Proto (F) – Maserati A6G.
Nr.121. Bernard Consten / Claude le Guezec (F) – Triumph TR2.
Nr.122. Ramos Hermano da Silva / Ramos Jean da Silva (BR) – Aston Martin DB2.
Nr.126. Jacques Herzet / Lucien Bianchi (B) – Ferrari 166 MM.
Nr.130. Arnolds / Oestreicher – Lancia Aurelia B20 GT.
Nr.133. Roger Andre Bouchard / Y.Morel (F) – Austin Healey 100/4.
Nr.135. Resat Sariogullari / Ali Sipahi (TR)
Nr.205. Drouilleau / Jean Py (F) – Panhard X86.
Nr.206. Cornet / Savary – D.B.HBR.
Nr.209. Rene Breuil / Dupureux – BG.
Nr.211. Just Emile Vernet / Jean Marie Dumazer (F) – V.P. 166R.
Nr.220. Martin / Thomas – Simca 8.
Nr.221. Jean Louis Armengaud / Rene Chaix (F) – Osca MT4 1350.
Nr.223. Rene Bourrely / Marc Rozier (F) – Gordini T15 S.
Nr.225. Lucien Vincent / Georges (F) – Peugeot 203 Constantin.
Nr.226. Michel Collange / Philippe (F) – Osca MT4 1450.
Nr.227. Osca MT4.
Nr.228. Alfonso De Portago (E) / Edmund Nelson (USA) – Osca MT4 1500.
Nr.229. Gilberte Thirion (B) / Ingebor Polensky (D) – Porsche 356 SL.
Nr.230. Jacques Peron / Raymond Bertramier (F) – Osca MT4 1500.
Nr.231. Claude Storez (F) / Herbert Linge (D) – Porsche 550 RS Spyder.
Nr.232. Annie Bousquet / M.Beaulieu (F) – Porsche 550 RS Spyder.
Nr.233. Dustaritz / Lino Fayen (YV) – Ferrari 500 Mondial.
Nr.234. Yves Dupont / Biagini – Ferrari 500 Mondial.
Nr.235. Leon Couliboeuf / Bernard Aumaitre (F) – Ferrari 500 Mondial.
Nr.240. Louis Chiron (MC) / Robert Delpech (F) – Osca 2000S.
Nr.241. Jacques Pollet / Hubert Gauthier (F) – Gordini T15S.
Nr.243. Andre Guelfi / Julio Quinlin (F) – Gordini T24S.
Nr.244. Francois Picard / Alfred Barraquet (F) – Ferrari 735 Sport.
Nr.246. Curie / Auriac – Delahaye 135.
Bataille / Kuźnie – Renault 4 CV 1062.
Berger / Poidebard – Simca Aronde.
Bernis / Moreau – Renault 4 CV.
Bonnet / Deramond – Panhard X87.
Brunet / Desmazes – Panhard X87.
Roger Castelain / Pierre Ros (F) – Alfa Romeo 1900 Ti.
Andre Georges Claude / Pages (F) – Renault 4 CV.
Jean Clement / Romanet (F) – Peugeot 203.
Charles de Cortanze / Contet (F) – Peugeot 203.
De Cortanze / Georges – Peugeot 203.
Elisabeth Cramer / Frederic Cramer – Austin Healey 100.
Damian / Checchi – Panhard X87.
Pierre David / M.David – Peugeot 203.
Delabaude / Rieux – Peugeot 203.
Deroux / Gouteyron – Alfa Romeo 1900 Ti.
Robert Dutoit / Monnier (F) – Renault 4 CV.
Gallas / Gapaillard – Panhard X86.
Gardrat / Bruneau – Opel Olympia Rekord.
Gaume / Jan – Renault 4 CV 1062.
Olivier Gendebien / P.Stasse – Alfa Romeo Sprint.
Paul Guiraud / Beau (F) – Peugeot 203.
M.Honore / M.Pochon – Alfa Romeo 1900 Ti.
Leblanc / Heurtaux / Steigelmann – Renault Fregate.
Legrand / Legrand – Sunbeam Alpine.
Leveque / Fernandez – Simca Aronde.
Martin / Legourd – Panhard  X86.
M.Mascre / P.Mascre – Panhard Z1.
E.Meneau / B.Meneau – Panhard Z1.
Guy Monraisse / Jacques Feret (F) – Renault 4 CV.
Montgomery / Andrews – Porsche 356.
Ortega / Arene – Citroen 15/6.
Pizot / Abattu – Renault 4 CV.
Pupier / Giulioti – Panhard Z1.
Jack Renel / Moore (F) – Porsche 356.
Romagny / Huet – Simca Aronde.
Rousseau / Houdusse – Simca Aronde.
Claude Soulary / Lucien Campion (F) – Renault 4 CV.
De Torcy / Delaboudiniere – Porsche 356.
Weiss / Bouillon – Citroen 15/6.
Zlatev / Cleuet – Panhard X1.

Francois Picard.

Cornet i Savary – D.B.HBR.

Annie Bousquet i M.Beaulieu – Porsche 550 RS Spyder.

Gilberte Thirion i Ingebor Polensky – Porsche 356 SL.

Jacques Pollet i Hubert Gauthier – Gordini T15S.

Cornet i Savary – D.B.HBR.

Georges Claude Carrot-Dulac i Bernard Mexia – D.B. X87.

Jean Claude Galtier i Maurice Michy – Renault 4 CV.

Cornet i Savary – D.B.HBR.

Dustaritz i Lino Fayen – Ferrari 500 Mondial.

Yves Dupont i Biagini – Ferrari 500 Mondial.

Louis Chiron i Robert Delpech – Osca 2000S.

Nr.241. Jacques Pollet i Hubert Gauthier, nr.243. Andre Guelfi i Julio Quinlin – Gordini T15S.

Pierre Stasse i Olivier Gendebien – Alfa Romeo 1900 Super Sprint.

Cornet i Savary – D.B.HBR.

Jacques Pollet i Hubert Gauthier – Gordini T15S.

Jean Rambaux i Secrestain – D.B. Frua.

Bahceli i Esentepe – Studebaker Champion.

Jean Estager i Proto – Maserati A6G.

Drouilleau i Jean Py – Panhard X86.

Francois Picard i Alfred Barraquet – Ferrari 735 Sport.

Jacques Pollet i Hubert Gauthier – Gordini T15S.

Annie Bousquet i M.Beaulieu – Porsche 550 RS Spyder.

Bernard Consten i Claude le Guezec – Triumph TR2.

Alfonso De Portago i Edmund Nelson – Osca MT4 1500.

Gilberte Thirion i Ingebor Polensky – Porsche 356 SL.

Just Emile Vernet i Jean Marie Dumazer – V.P. 166R.

nr.243. Andre Guelfi i Julio Quinlin – Gordini T15S.

Pierre Rowell i Edith Rowell – D.B. Panhard.

Dustaritz i Lino Fayen – Ferrari 500 Mondial.

Claude Storez i Herbert Linge – Porsche 550 RS Spyder.

W świecie kolarskim Tour of France jest uznawany za największe wydarzenie na świecie, a wszystkie inne formy wyścigów długodystansowych są uważane za zwykłe treningi w przygotowaniach do tego wielkiego wydarzenia. Jeśli Automobile Club de Nice nadal chce organizować Tour de France dla samochodów, jak to miało miejsce w ciągu ostatnich czterech lat, to jest całkiem prawdopodobne, że impreza zostanie umieszczona tak wysoko w świecie rajdów, jak jego imiennik jest w świecie kolarstwa.  W tym roku Tour de France rozgrywany po raz 4, obejmował wszystkie tory we Francji, startując i kończąc w Nicei. Trasa o ponad 6000km została podzielona na trzy etapy, a na trasie zgromadzono dziewięć specjalnych testów o szerokim zakresie trudności i nie faworyzowały żadnego typu samochodu. Potwierdził to wynik w grupie A, w której Renault 4 CV i Alfa Romeo 1900 T zdobyły zaledwie 2 punkty na w sumie ponad 5000 straconych w całym rajdzie. Część tej równości została uzupełniona formułą handicapu na pojemność i ten system wydaje się najlepszy.
Na początku lat pięćdziesiątych rajdy Liege-Rome-Liege i Tour de France należały do najdłuższych i najtrudniejszych imprez samochodowych, co potwierdzili zawodnicy przybywający na metę do Nicei 12 września 1984r. Opuszczając to samo miasto 3 września, pokonując 6400 kilometrów które złożyły się na to wydarzenie do Nicei, powróciło tylko 55 spośród 124 startujących załóg. Wydarzenie to było wielkim sukcesem zarówno popularnym jak i sportowym.
Zawodnicy zostali podzieleni na 3 grupy: - seria, - standardowe sportowe, - sportowe międzynarodowe.
Począwszy od Nicei 3 września w równych odstępach czasu 124 załogi pojechały wzdłuż południowej Francji na przedgórze Pirenejów, gdzie w Peyrestourde, niedaleko Pau rozpoczęła się próba górska. Tutaj samochody miały 4,5 kilometrowy podjazd po krętej trasie, na której małe samochody miały niewielką przewagę. Najszybszy był J.Pollet z zespołu Gordini, którego w tym sezonie używał w Le Mans i Reims. Pilotem jego był M.Gauthier i to oni od tego pierwszego testu ustawili tempo rajdu. Drugi na tej próbie był stały uczestnik Tour de France – J.Peron z pilotem R.Beitramnierem w starej Osca 1500. Trzecie było fabryczne Porsche z Le Mans otwartego typu prowadzone prowadzone przez H.Linge – testera Porsche i C.Storeza – francuskiego amatora.
Wszyscy uczestnicy rajdu zostali podzieleni na trzy grupy: A – jest dla samochodów turystycznych i specjalnych serii Turing. B – dla seryjnych samochodów sportowych i gran turismo i C – dla samochodów sportowych i innych prototypów. Z ośmiu testów podczas rajdu, z których wszystkie miały charakter szybkościowy, było oczywiste że zwycięzcą zostanie ktoś z grupy C. W grupie tej oprócz trzech wymienionych były trzy Ferrari Mondial, 3-litrowe Gordini, Osca 1500 i 1350cm³, otwarte Porsche i fabryczne Porsche coupe. W grupie B były zwykłe samochody gran turismo typu rajdowego takie jak: Alfa Romeo Sprint, Lancia Aurelia, Porsche 353 Super i różne Panhardy i Simcy. W grupie A – seryjnych samochodów sportowych część tej grupy tworzyły Austiny-Healey, Triumphy TR 2 i Maserati A6G. Nie było to zbyt sprawiedliwe bo np.Osca musiała konkurować w nieograniczonej klasie sportowej.
Podobnie jak we wszystkich rajdach było wielu zwycięzców, istnieje wiele różnych klasyfikacji. Oprócz klasyfikacji generalnej i klas w trzech grupach, była klasa pań, nagroda specjalna dla standardowych samochodów turystycznych grupy A i nagroda zespołowa dla nominowanej grupy trzech samochodów.
Kontynuując jazdę od podstawy Pirenejów zawodnicy udali się na wschodnie wybrzeże Francji, a następnie w głąb lądu do Le Mans, gdzie odbył się drugi test na torze Sarthe. Tutaj odbył się ponad 160 kilometrowy wyścig wokół toru Le Mans. Po raz kolejny najszybsi byli Pollet i Gauthier z czasem 57’13,7. Dotrzymywało im kroku mocniejsze 3-litrowe Gordini prowadzone przez załogę A.Guelfi i J.Quinlin przegrywając tylko 7 sekund z mniejszym Gordini. Na trzecim miejscu znalazła się mała Osca Perona.
Odcinki dojazdowe nie okazały się bardzo trudne dla doświadczonych kierowców i dobrych samochodów, więc testy szybkości zarówno samochodów, jak i kierowców tworzyły ogólne wyniki. Oczywiście konkurencja w innych grupach była również bardzo silna, choć nie mogli oni liczyć na to że zbliżą się do grupy C w walce o zwycięstwo.
Po przybyciu do Brześcia w północno-zachodniej Francji, pozwolono na lekki odpoczynek, a następnego dnia ci którzy zostali jeszcze w rajdzie wyruszyli do Nancy na wschód Francji. Wypadło już 37 załóg, albo z problemami mechanicznymi, albo z powodu dyskwalifikacji za naruszenie przepisów lub z powodu przekroczenia limitu spóźnień. Na przerwie w Brześciu samochody musiały być pozostawione w parku zamkniętym, gdzie nie wolno było nic przy nich robić.
Przed startem do Nancy przeprowadzono test przyspieszenia na ponad 500 metrów, ze startu stojącego do mety zatrzymanej na linii. Pólnocne wybrzeże Francji prowadziło do Dunkierki, gdzie zawodnicy skręcili na południe do Roubaix. Tutaj czekał ich prosty test na przyspieszenie z lotnym finiszem na dystansie ponad 500m. W brzeskiej imprezie Guelfi w 3-litrowym Gordini i Linge w Porsche Le Mans zremisowali z czasem 15,4 sek. Następny był Pollet z 16,1 sek. i wszechobecny Peron z 16,3. Pollet nadal był liderem w klasyfikacji generalnej, Guelfi drugi, ale Peron i Linge byli niedaleko nich.
W Roubax najszybsza była mała Osca z czasem 17,4. Duże Gordini było drugie wykręcając czas 18sek, a Porsche było tylko o 0,2 sek. wolniejsze.
Do tej pory pogoda była niezwykle łaskawa, choć wschodnia strona Francji była pochmurna gdy zawodnicy jechali z Roubaix przez Paryż i z powrotem do Reims nie padało. W dzielnicy Champagne odbył się kolejny test prędkości. Tym razem na pięć okrążeń (8.301 km) toru Reims-Geux. Tutaj 3-litrowe Gordini było w swoim żywiole. Guelfi wykręcił najlepszy czas 14min.27,5. Pollet był o 2,4 sek. wolniejszy od swojego kolegi z zespołu, ale wciąż mała Osca ich ścigała. Peron był trzeci.
Przybycie do Nancy 8 września kończył 2,8 km wyścig górski przez niezliczone „agrafki”, po czym samochody udały się do parku zamkniętego w oczekiwaniu na kolejny dzień. Porsche powtórzyło atak na dwa Gordini. Wyniki hill-climb pokazały że Linge uplasował się pomiędzy 2,5 i 3-litrowe Gordini, tylko 0,1 wolniej niż Pollet. We wszystkich tych testach najlepszy czas, zarówno dla klasyfikacji ogólnej, jak i grupowej, liczony jako czas podstawowy, a określona liczba punktów została utracona co sekundę i piątą sekundy wolniej niż podstawowy czas odnotowany przez zawodników. Na wzgórzu Montet-Brabois w Nancy, co sekundę wolniej niż najszybszy czas stracił 3 punkty i co piąty sekundy stracił 0,60 punktów. Ponadto punkty mogą zostać utracone z powodu spóźnienia w różnych punktach kontrolnych na trasie, podczas gdy w grupach A, B i C obliczono formułę handicapu dla pojemności cylindrów.
9 września zawodnicy wznowili start do ostatniego etapu z Nancy do Nicei, przez Wogezy i Alpy Morskie. Przed rozpoczęciem tego etapu trzeba było jeszcze przejechać kilometrową próbę z lotną metą. Niesamowita mała Osca z załogą Peron / Bertramn wykręciła czas 28,2 sek. ze średnią prędkością ponad 190km/godz. Byli szybsi o 0,2 sek. od Polleta w „małym” Gordini i o sekundę szybsi od Porsche. Guelfi wyrównując czas Perona uratował dzień Gordini. Na ostatnie 1439km trasy do końcowego punktu kontrolnego w Nicei dwa Gordini wyruszyły jako liderzy w klasyfikacji generalnej w kolejności Pollet, Guelfi z 3 punktami między nimi. Peron jest ponad 100 punktów z tyłu, ale nadal na tyle blisko żeby się nie martwić. Na tym ostatnim etapie nie było specjalnych testów, ale określony był czas przejazdu przez górskie przełęcze do samej mety. To właśnie na tym ostatnim etapie, podczas stosunkowo łatwej części, nawigator Guelfi popełnił błąd w obliczeniach i zgubili się zjeżdżając w nocy 180 km z kursu. Zanim zdali sobie sprawę ze swojego błedu, było już za późno aby wrócić na trasę i zdążyć na następny punkt kontroli przed jego zamknięciem, w wyniku czego 3-litrowe Gordini musiało zrezygnować z rajdu. To sprawiło, że Pollet był na bardzo mocnej pozycji. Gdy zawodnicy dotarli do Nicei, musieli zmierzyć się jeszcze ze wspinaczką na la Turbie, słynnej górskiej drogi o długości 6,3 km. Która biegnie od obrzeża Nicei na szczyt Grande Corniche. Było to natychmiast po przekroczeniu Alp Morskich, aby ani kierowca, ani samochód nie mieli zbyt wiele wytchnienia. Po raz kolejny z czasem 3’53” najszybszy był Pollet, a następnie Linge – 3’56” ponosząc 3 punktową stratę. Chociaż Peron był trzeci, jego czas był znacznie wolniejszy niż zwykle. Przez to powolne wspinanie stracił szansę na wygranie swojej grupy, a także pozostawienie Pulleta niemal pewnym zwycięzcą. Ostatnie z 54 ocalałych aut dotarły do Nicei w piątek po południu 10 września. Następny dzień był dniem odpoczynku, choć samochody musiały pozostać w park ferme pod czujnym okiem sędziów technicznych.
W niedzielę odbył się ostatni test, który składał się z 47 okrążeń toru w nicejskim mieście. Okrążenie mierzyło 2,11 km i składało się z prostej po jednej stronie promenady, nawrotu do góry, przejazdu przez szczyt i krótkiej przejażdżki przez miasto. W grupie A pozostało 28 zawodników, którzy pojechali w dwóch oddzielnych wyścigach na 47 okrążeń o łącznym dystansie 100km. W tej grupie doszło do zaciętej bitwy pomiędzy Martignoni / Rabezzana (Alfa Romeo Ti), a Redele / Pons (Renault 4 CV). Ci zawodnicy byli w drugiej połowie grupy A, ale niestety Renault odmówił startu. Gdy flaga opadła, zgasł silnik. Martignoni ostro wyruszył do przodu i uzyskał sporą przewagę. Małe Renault prowadzone przez Ponsa zanim zostało uruchomione wyruszyło 34sek. później. Martignoni był na prowadzeniu w swojej grupie. Większość próbowała doytzymać mu kroku żeby nie stracić zbyt wielu punktów. Pons prowadził małe Renault znakomcie i udało mu się wyprzedzić szereg znacznie większych samochodów. Przez kilka okrążeń utrzymywał się za nim 3-litrowy Citroen który szybkością zyskiwał na prostej. Renault lepiej przyspieszało i jechało bliżej limitu niż większe samochody. Trzy Alfy Romeo Ti dały niezwykły pokaz zdolności nowoczesnej rodzinnej limuzyny pokonując zakręty od krawędzi do krawędzi, podczas gdy Dyna 54 Panhardy były niezwykle stabilne mimo iż jechały bardzo szybko. Mając na uwadze, że wszyscy zawodnicy pokonali ponad 6000 kilometrów, a także rywalizowali we wszystkich testach, ten ostatni był niezwykły ze względu na sposób, w jaki wszyscy pokonywali granice przyczepności na całych 100 kilometrach. Pons chcący nadrobić stratę z początku wyścigu wpadł w belę słomy na jednym z zakrętów. Udało mu się wrócić na trasę ponownie i ukończyć wyścig, ale stracił 30 sekund, a kiedy podliczono końcowe wyniki Martignoni pokonał małe Renault o 2 punkty, tak że incydent z belą słomy kosztował zwycięstwo francuski zespół.
Grupa B miała swój własny wyścig i to okazało się wydarzeniem dnia. Maserati A6G załogi Estager i Proto był prowadzony starannie i rozsądnie przez cały rajd. Na początku ostatniego testu nastąpiła niesamowita walka pomiędzy Estagerem a Gendebienem – belgijskim kierowcą Alfa Romeo coupe sprint wyposażonym w powiększony silnik Super Sprint. Estager jechał na drugim drugim miejscu mając belga cały czas w zasięgu wzroku. Belgijski kierowca miał jednak nieco inne pomysły i zdecydował że zrobi wszystko, aby uciec od Maserati lub w każdym razie sprawić że francuz będzie miał trudne zadanie utrzymać się za nim. Gendebien jechał niemożliwie szybkim tempem przez całe 47 okrążeń, a wszystkie zakręty pokonywał serią kontrolowanych slajdów. Maserati jednak podążało w dyskretnej odległości, zachowując Alfa Romeo w zasięgu wzroku, chociaż czasami belgijski kierowca w niesamowicie szybkim tempie wyprzedzał dużo wolniejsze samochody uzyskując dość dużą przewagę, ale Maserati nadrabiało straty na długich prostych. Gendebien zakończył wyścig na czele, ale nie na tyle daleko, aby pokonać Maserati w klasyfikacji grupowej.
Ostatni wyścig dnia był dla grupy C i miał zdecydować o zwycięzcy całego Tour de France. Po raz kolejny była to kwestia kalkulacji. Pollet jadący z przodu nie może zostać pobity jako zwycięzca Tour de France, ale jeśli miał wygrać grupę po uwzględnieniu handicapu, musiał nadrobić znaczną odległość do Osca i Porsche, z których obydwa były o 1 litr mniejsze pod względem wielkości silnika.  Prowadząc ładnie oceniany wyścig Pollet pokonał dwa mniejsze samochody, nie ryzykując swojej bezpośredniej wygranej, choć nie mógł nadrobić wystarczająco dużo czasu, aby wygrać grupę. Peron i Linge wywalczyli bardzo trudny pojedynek w całym wyścigu, kończąc zaledwie kilka metrów od siebie. Niemiecki kierowca wykazał się bardzo dobrą zdolnością do obsługi otwartego Porsche. W tej grupie były dwie główne uczestniczki Pucharu Kobiet – Gilberte Thirion w Porsche coupe z fabrycznym silnikiem i Anne Bousquet z otwartą wersją dwumiejscowego Porsche 550 z czteropałkowym silnikiem. Po tym jak Bousquet obróciła otwarte Porsche na jednym z zakrętów, Belgijka wyprzedziła ją i zdobyła Puchar Pań, a także zajęła piąte miejsce w grupie.
IV Tour de France zakończył się wspaniałym zwycięstwem Polleta i Gauthiera w 2,5-litrowym Gordini. Samochód dał doskonały pokaz wydajności i niezawodności. Drugie miejsce zajęło Porsche załogi Storez / Linge, a następne Osca załogi Peron / Bertraninier. Trzy bardzo różne typy samochodów sportowych, które raczej udowadniają, że Tour de France nie faworyzuje jednego konkretnego typu maszyny. Oprócz zajęcia trzech pierwszych miejsc, zespoły o których mowa zasługują na każdy kredyt za pokonanie całego dystansu w samochodach sportowych typu „stark”, w których komfort ma mało miejsca, a wydajność jest kluczowa.
Końcowe wyniki były niezwykle interesujące zwłaszcza w samochodach seryjnych takich jak Peugeot 203, Simca Aronde czy Dyna Z1 z których z 4 na starcie zameldowały się 4 na mecie.
Niestety na trasie nie obyło się też bez dramatów. Amerykanin Frederic Crammer oraz Francuzi Andre Bouchard i Pierrette Morel (wszyscy na samochodach Austin Healey) mieli wypadki. Pierwszy w okolicach Eperrazzy, drugi 25km dalej a trzeci w okolicach St.Martin. Dla każdej załogi wypadek był taki sam. Wszyscy spadli kilka metrów poniżej drogi.
Żółta wstążka, symbolizująca najlepsze osiągi bez uwzględnienia grup ani pojemności silnika trafiła do francuskiego samochodu i załogi: 2,5 litrowego sportowego Gordini, prowadzonego przez Jacquesa Polleta i Jeana Gauthiera. W każdym wyścigu klasyfikacyjnym czy to na wziesieniu, przy hamowaniu czy prędkości Gordini było niepokonane.
W klasie A (samochody seryjne) Redele / Pons (Renault 4 CV) zostali pokonani przez Włochów Martignoni / Rabezzana. Ich Alfa Romeo posiadało silnik o pojemności prawie 2 litry, podczas gdy Renault 4 CV miało silniczek o pojemności tylko 750cm³.
W samochodach klasy B (seryjne i sportowe Grand Touring) Estager / Proto (Maserati A6G), nieznacznie triumfowali nad Gendebien / Strasse (Alfa Romeo Sprint 1975), którzy zostali pokonani jedynie przez pojemność silnika.
W grupie C (zagraniczne samochody sportowe) francusko-niemiecka załoga: Claude Storez / Herbert Linge (Porsche 550 RS Spyder) wyprzedzając de Peron / Bertrammier (Osca MT 4).
Wśród Pań z 9 startujących załóg, ukończyło 5. To Gilberte Thirion / Ingeborg Polensky na Porsche wygrali przed Francuzką Annie Bousquet / Marie Claire Beaulieu.
Samochody z mechaniką Panharda odnotowały ogólnie wielki sukces z 8 samochodami na mecie. Dzielnie stawiały czoła konkurencji z Niemiec czy Szwecji. Najlepszy jest Panhard X87 załogi Bonnet / Deramond klasyfikując się na 17 miejscu. Na 19 miejscu uplasował się pierwszy DB Frua załogi Jean Rambaux / Max Segrestainem. 27 pozycję zajmuje Panhard X86 załogi Martin / Legourd. Na 31 miejscu sklasyfikowano DB Frua załogi Georges Claude Carrot-Dulac / Bernard Mexia. Na 44 Pierre i Edith Rowell.

Klasyfikacja generalna.

1. Jacques Pollet / Hubert Gauthier – Gordini T15S.
2. Claude Storez / Herbert Linge – Porsche 550 RS Spyder.
3. Jacques Peron / Raymond Bertramier – Osca MT4 1500.
4. Jean Louis Armengaud / Rene Chaix – Osca MT4 1350.
5. Gilberte Thirion / Ingebor Polensky – Porsche 356 SL.
6. Jean Estager / Proto – Maserati A6G.
7. Pierre Stasse / Olivier Gendebien – Alfa Romeo 1900 Super Sprint.
8. Annie Bousquet / Beaulieu – Porsche 550 RS Spyder.
9. Bruno Martignoni / Rabezzana – Alfa Romeo 1900 Ti.
10. Jauson / Bourgat – Alfa Romeo 1900 Ti.
11. Bernard Consten / Claude le Guezec – Triumph TR2.
12. Alexandre Gacon / Henri Arcan – Porsche 356.
13. M.Honore / M.Pochon – Alfa Romeo 1900 Ti.
14. Storez / De La Bruere – Porsche 356.
15. Jean Redele / Louis Pons – Renault 4 CV.
16. Paul Guiraud / Beau – Peugeot 203.
17. Bonnet / Deramond – Panhard X87.
18. Ortega / Arene – Citroen 15/6.
19. Jean Rambaux / Secrestain (F) – D.B.
20. Pierre David / M.David – Peugeot 203.
21. Yves Lesur / Louis Roque – Renault 4 CV.
22. Guillaume Mercader (F) / Laine – Porsche 356.
23. Charles de Cortanze / Contet (F) – Peugeot 203.
24. Jack Renel / Moore (F) – Porsche 356.
25. Weiss / Bouillon – Citroen 15/6.
26. De Cortanze / Georges – Peugeot 203.
27. Martin / Legourd – Panhard  X86.
28. Roussille / Serres – Peugeot 203 Darl’Mat.
29. Just Emile Vernet / Jean Marie Dumazer – V.P. 166R.
30. Rousseau / Houdusse – Simca Aronde.  
31. Carrot-Dulac / Mexia – D.B. X87.
32. Jean Clement / Romanet (F) – Peugeot 203.
33. E.Meneau / B.Meneau – Panhard Z1.
34. Fiorentino / Chouraki – Simca Sport.
35. Gaume / Jan – Renault 4 CV 1062.
36. Berger / Poidebard – Simca Aronde.
37. Leblanc / Heurtaux / Steigelmann – Renault Fregate.
38. M.Mascre / P.Mascre – Panhard Z1.
39. Damian / Checchi – Panhard X87.
40. Romagny / Huet – Simca Aronde.
41. De Torcy / Delaboudiniere – Porsche 356.
42. Delabaude / Rieux – Peugeot 203.
43. Pupier / Giulioti – Panhard Z1.
44. P.Rowell / E.Rowell – D.B. Panhard.
45. Bernis / Moreau – Renault 4 CV.
46. Claude Soulary / Lucien Campion (F) – Renault 4 CV.
47. Pizot / Abattu – Renault 4 CV.
48. Brunet / Desmazes – Panhard X87.
49. Zlatev / Cleuet – Panhard X1.
50. Gardrat / Bruneau – Opel Olympia Rekord.
51. Bataille / Kuźnie – Renault 4 CV 1062.
52. Bahceli / Esentepe – Studebaker Champion.
53. Arnolds / Oestreicher – Lancia Aurelia B20 GT.
54. Leveque / Fernandez – Simca Aronde.
55. Gallas / Gapaillard – Panhard X86.

Wystartowały 124 załogi, ukończyło 55.