Rajd szutrowy.

Czas na nowy rajd. Ostatni rok pokazał że byli na dobrej drodze, dlatego zwiększono liczbę odcinków do sześciu. Ostatnia próba z zeszłego roku została usunięta. Ponadto opuszczono Kirunę jako ostatni punkt rajdu najbardziej wysunięty na północ punkt. Zamiast tego Gällivare został wysunięty najdalej na północ. Organizatorzy chcieli się upewnić, że koło podbiegunowe zostało minięte przed ponownym skierowaniem się na południe. Meta znajdowała się teraz w Rättvik. Głównym powodem tego było to, że kierowcy nie będą tak daleko wracać do domu po mecie. Oczywiście Rättvik jest znacznie bardziej w centralnym punkcie kraju niż Kiruna. Długość rajdu w tym roku również została wydłużona. Teraz trzeba było przejechać 355 mil. Miejsca startowe były takie same jak rok wcześniej. Wystartowało 170 załóg, a liczba zagranicznych uczestników wyraźnie spadła. W tym roku rajd można było przeprowadzić bez skandalicznych nagłówków w gazetach, ani negatywnych, ani przesadnie pozytywnych, ale zamiast tego w wiarygodny sposób opisano wyniki kierowców.
Stockholms Tidningen napisał przed startem: „Luksusowa karawana ściga się 350 km w rajdzie północnego słońca” i to chyba prawda, bo na liście startowej można było zobaczyć zarówno Cadillaca, Astona Martina, Talbota, Jaguara, Studebakera jak i Porsche. Były również Saaby, Volvo, Austin, Citroen, Volkswagen, Renault, Fiat, Simca, Peugeot i nikt wcześniej ani później nie nazywał tych samochodów luksusowymi. To że Tatraplan i Jowett Javelin powinny znaleźć się w tej grupie, jest chyba najbardziej wątpliwe. Mówiono też że w rajdzie weźmie udział zwycięzca Monte Carlo – Max Nathan, ale biorąc pod uwagę charakter szwedzkich szutrowych dróg bardziej wierzono w miejscowe załogi: Ockelbo / Lundgren, Jämtlands / Gruen, Bryggar / Anders, Grus / Pelle i Sand Kajsa. Na tym etapie można stwierdzić, że Grus / Olle (Olof Persson) również chwalił się przydomkiem Grus / Pelle, ale ten szybko zniknął. Jakkolwiek go nazywano, okazał się zdolnym kierowcą, nawet jeśli ktoś to przeoczył.  Nagłówki gazet dotyczyły prawie i wyłącznie Olofa Perssona. Aftonbladet: „Grus / Olle wystartował najlepiej w Rajdzie Północy”. Svenska Dagbladet: „Potrójny zwycięzca Olle Persson w rajdzie Północnego Słońca (zwycięstwo w klasyfikacji generalnej, klasy, zwycięstwo marki i drużynowe). Stockholms Tidningen: „Rajd dał motorsportowi wielką gwiazdę i kometę”, a kometą był młody człowiek imieniem Johan Hertz, który prowadził Astona Martina. Expressen miał dość dziwny nagłówek, który brzmiał: „Grus / Pelle prowadzi w Rajdzie Północy, KAK płaci za przestraszone mleko krowie”. Wyjaśnienie jest takie, że ciężarówki z mlekiem nie mogły wjeżdżać na trasę rajdu, więc KAK musiał płacić rolnikom za mleko, które krowy wyprodukowały podczas rajdu, a którego nie można było zabrać ciężarówkami do przewozu mleka! Do wylania było 2000 litrów. Poza Flen między Sturinge-Olstorp był pierwszy odcinek. Grus / Olle byli zadowoleni z 1 punktu, gdyż najgorsi zawodnicy zdobyli 2 do 5. Kolejny odcinek przebiegał na południe od Umeå i nie sprawił żadnych kłopotów, podczas gdy trzeci odcinek między Burträsk-Sunnanå sprawił wszystkim załogom spore kłopoty. Po minięciu koła podbiegunowego i Gällivare zawodnicy ponownie skierowali się na południe na czwarty odcinek prędkości Bjurholm-Mjösjön. Tutaj zwyciężczyni kategorii kobiet przypieczętowała swoje zwycięstwo będąc szybszą od Grety Molander. Ta pani nazywała się Saga Björklund i prowadziła Volvo PV 444. Nawiasem mówiąc, podróż przez Flatruet – najwyżej położoną drogę w Szwecji, oferowała opady śniegu, kontrastujące z północnym słońcem, które widziano poprzedniej nocy. Oprócz paru reniferów które zostały zabite na drodze reszta odcinków poszła gładko: piąty Börtnan – Storsjö i szósty Tännäs – Sörvattnet. Jedynym dziekciem w filiżance radości była policja drogowa, która zrobiła kontrolę prędkości na ostatnim odcinku do Rättvik.
Porsche odniosło podwójne zwycięstwo dzięki „Grus-Olle” i Arthurowi Wessbladowi. W klasach: Klasa 1 – Ove Stålheim – Citroen BL 15, Klasa 2 – John Bengtsson – BMW, Klasa 3 – Olof Persson – Porsche 356, Klasa 4 – Rolf Mellde – Saab 92, Klasa 5 – Sten Björklund – Renault 4CV i klasa pań – Saga Björklung – Volvo PV 444. To był wspaniały rajd dla Porsche, a także początek wielu wielkich sukcesów w nadchodzących latach.
Cytat z „Racing”, które było oczywiście pod wrażeniem Grus-Olle, jak i Porsche: „Grus-Olle pociągnął swój superszybki silnik Porsche fantastycznymi obrotami i wystrzelił z prędkością, o której nigdy nie sądzono że to zrobi i będzie w stanie opanować samochód. „Przerzucał” samochód przez zakręty i natychmiast reagował gazem w taki sposób, że kilka tysięcy widzów łapało głęboki oddech – co było słyszalne! Kiedy ogłoszono jego czas, zrozumiano, że tylko ktoś przez przypadek może go pobić. Ponad półtorej minuty przewagi okazało się niemożliwe do pokonania. Czas ten mówi więcej niż dobrze, że kierowca powinien pokazać kontynentalnym asom, że Szwecja też ma światowej klasy kierowców”.

Klasyfikacja generalna.

1. “Grus Olle” Persson / Olle Norrby (S) – Porsche 356.
2. Arthur Wessblad / Carl Gunnar Hammalund – Porsche 356.
3. Owe Stålheim / Mats Öberg – Citroen
4. F.H.von Hanstein / Wölfle – Porsche 356.
5. Arne Hemmingsson / Carl Lohmander – Aston Martin.
6. Johna Hertz / Ǻke Waldoff – Aston Martin.
7. Ivar Andersson / Hans Larsson – Peugeot.
8. Bo Sandström / Wilmar Wiklund – Ford.
9. David Bärgman / Rolf Jonsson – Chevrolet.
10.Martin Carstedt / Gulli Carstedt – Simca.
…46. Rolf Mellde / Helmut Fahlen – Saab.