Po wysłuchaniu krytyki w drugim roku rajdu dokonano pewnych zmian. Liczba miejsc startowych wzrosła do 4. Można było też zacząć w Sundsvall. Liczba sekcji wzrosła do czterech. Wzrosła również średnia prędkość, zarówno na odcinkach dojazdowych jak i odcinkach specjalnych. Test jazdy na wstecznym biegu został przeprowadzony w słynnym Hallstabacken w Sollefteå. W tym roku powstała też nowa 5 klasa z pojemnością cylindrów do 750cm³.Liczba startujących wzrosła do 153 załóg, a udział zagraniczny wzrósł o załogi z Francji, Norwegii i Holandii. Na metę dotarło 121 załóg i nikt nie dotarł bez punktów karnych. Zwycięzcą został Gunnar Bengtsson z Göteborga na Talbot Lago Record, olbrzymim samochodzie z 6 cylindrowym silnikiem o pojemności 4700cm³ i mocy 170 koni. Oczywiście wygrał również klasę 1. Raymond Sjöqvist (Citroen BL 15) wygrał klasę 2, Stig Gruen (Peugeot 203) klasę 3, Eric Tornvall (Fiat 1100) klasę 4 i Erik Bjurling (Renault 4 CV) klasę 5. Klasę pań wygrała Greta Molander w Saabie 92. Już teraz na liście startowej można było zobaczyć nazwiska które były znane w sportach motorowych w Szwecji, jak i te które staną się lepiej znane w przyszłości. Już teraz jest tendencja że część turystyczna rajdu znika na rzecz części czysto sportowej. Trzy różne średnie prędkości pozwoliły oddzielić turystów od kierowców sportowych. Jak zwykle ta sama prasa co rok wcześniej narzekała na zbyt małe średnie prędkości, teraz stwierdziła że są zbyt duże. Szczególnie odcinek na północ od Karlskogi, Trösvattnet – Stadra musiał znosić bardzo gorzkie komentarze, głównie ze strony tych, którzy nie mieli wystarczających umiejętności, aby utrzymać samochód na drodze. Na odcinku Ljungdalen – Börtnan zarząd hrabstwa zmniejszył średnią prędkość, tak że prawie wrzyscy przejechali ten odcinek na zero. Kolejny odcinek Mjösjön – Bjurholm i ostatni Burträsk – Sunnanå odbył się na regulaminowych zasadach. Prasa pisała „Wymagający test w hrabstwie na drodze Västerbottens – Kuriren dla kierowców rajdowych. Dwie prędkości na trasie hrabstwa były trudne dla kierowców i wielu z nich wypadło z drogi. Jednak poważniejszych wypadków nie było. Samochód Rune Sköld spłonął w Balsjö. W Burtrasku, gdzie znajdowała się druga próba, jeden z obcokrajowców musiał udać się do szpitala po wjechaniu do rowu”. Gazeta „Aftonbladet” wybuchła z następującym nagłówkiem: „Samochody ustawiały się w rowie wzdłuż trasy rajdu polarnego słońca”. „Expressen” nie chciał być gorszy: „Rajd o północy: Dlaczego nie ma znaku ostrzegawczego?” .na pierwszym odcinku prędkości był ostry zakrę™ na którym kilka samochodów „przyglądało się naturze”, a Expressen uznał że to skandal. W „Svenska Dagbladet” napisano: Nie możemy nie zauważyć, że musi istnieć pewne ryzyko gdy ponad 150 kierowców przemierza dobre, ale kręte drogi na północy. Prędkości bezwarunkowo muszą być w granicach 100km/godz, a wtedy łatwo może dojść do wypadku. Norrländska Socialdemokraten napisała: „Rajd Słońca to genialna impreza motorowa. To konkurs dla tych, którzy potrafili prowadzić samochód” i prawdopodobnie była to prawda.

Klasyfikacja generalna.

1. Gunnar Bengtsson / Sven Zetterberg (S) – Talbot Lago T26GS.
2. Ove Stålheim – Citroen.
3. Stig Gruen – Peugeot.
4. Sam Gillberg – Citroen.
5. Anders Tengbom – Ciroen.
6. Gunnar Olsson – Austin.
7. K.E.Johansson – Citroen.
8. Iwan Hartley – Ford.
9. Rune Andersson – Ford.
10.Nils Segeman – MG.
11.Raymond Sjöqvist – Citroen.
12.Martin Carstedt – Simca.
13.Helge Josefson – Volvo.
14.Pehr Frederic Cederbaum – Austin A90.
15.Severt Sundberg – Citroen.
16.Arne Hemmingson – Healey.
17.David Bärgman – Chevrolet.
18.Anders Herdin – Ford.
19.Thure Melin – Ford.
20.Carl Berglöf – Citroen.

Zgłoszono 160 załóg, wystartowały 153, ukończyło 121.