Cecilia Koskull i Christina Peyron – Porsche 356.

W pierwszym roku „zawodów turystycznych” na starcie pojawiło się 126 załóg. Oprócz Szwedów byli też Anglicy, Austriacy, Duńczycy i Finowie. Samochody podzielono na cztery klasy: Klasa 1 powyżej 2 litrów, klasa 2 do 2 litrów, klasa 3 do 1,5 litra oraz klasa 4 do 1,1 litra. Ponadto istniała specjalna klasa damska dla załóg składających się wyłącznie z kobiet. Wśród startujących aut na starcie pojawiły się tak dziwne rajdowe samochody jak: Lago, Bentley, Hudson, Sunbeam, Minor, HRG czy Cadillac. Większość marek to jednak popularne pojazdy takie jak: Austin, Citroen, Volvo, Simca, Saab i Volkswagen. Zawody przebiegały w dwóch etapach: start w Falsterbo, Göteborgu lub Sztokholmie i ok.93km dojazd do Sälen. Drugi etap długości 130km prowadził na metę w Kirunie. Prędkości zdefiniowano następująco:”Rzeczywiste zawody drogowe odbywają się ze średnią prędkością 50km/godz, z wyjątkiem specjalnych odcinków Evertsberg-Fiskarheden i Ljungdalen-Skålan, na których prędkość może dochodzić do 75km/godz”. Była to średnia prędkość, która nie odstraszała nawet w 1950 roku. Oprócz dwóch wymienionych średnich prędkości przejazdu odbyły się również dwa testy specjalne: pierwszy w Sålen z próbą prędkości na wzgórzu, drugi w Kirunie z próbami przyspieszenia i hamowania. Na metę rajdu dotarło 113 załóg z których 86 nie miało punktów karnych za spóźnienia. Powodem było oczywiście to, że odległości do pokonania miały tak niskie średnie prędkości, że uzyskanie punktów karnych za spóźnienie było prawie niemożliwe. Decydujące znaczenie dla wyniku rajdu miały zamiast tego dwa testy specjalne. Zwycięzcą pierwszego rajdu „Szwecji” został Pehr Fredrik Cedebaum który startował przedwojennym BMW 327. Oprócz dużej liczby wgnieceń na samochodzie i pucharów otrzymał on czek za zwycięstwo w wysokości 3000 koron szwedzkich.
Ten pierwszy rajd „północnego słońca” wywołał mieszane uczucia. To że wartość turystyczna dla Szwecji i szwedzkich sportów motorowych była wysoka, nie podlegało dyskusji. Jednak biorąc pod uwagę sam rajd zebrano kilka głosów, ponieważ potrzebne są zmiany. Nierozsądne było to że 86 kierowców ukończyło zawody bez punktów karnych. Znaczyło to to że średnie prędkości były zdecydowanie za niskie i cały rajd rozstrzygał się tylko na testach specjalnych, co faworyzowało mocne i szybkie samochody. Nie było to widziane życzliwymi oczami. Gazeta „Racing” napisała m.in. „Szwedzki rajd musi zmienić reguły zawodów, jeżeli mają być wyniki sportowe”. Podsumowując, zgodzono się że był to dobry początek czegoś, co może być czymś dużym dla szwedzkich sportów motorowych.

Klasyfikacja generalna.

1.Pehr Fredrik Cederbaum / Bertil Sohlberg – BMW 327.
2.Thedde Svensson / Svante Tillberg – HRG.
3.J.Fürstenberg /  ?  - Porsche.
4.Rolf Mellde / Ragnar Carlsson – Saab.
5.Thure Nilsson / K.V.Andersson – Citroen BL 11.
6.Nils Segeman / Olof Segeman – MG 1100.
7.Elimar Persson / John Ericson – Volvo PV 444.
8.Eric Jönsson / ?  - Fiat 1100 TV.
9.Cecilia Koskull / Christina Peyron – Porsche 356.
10.Arne Hemmingsson / Carl Jacobsen – Healey.
11.G.Handenberg / M.Fustenberg – Porsche 356.

Wystartowało 126 załóg, ukończyło 113.