62 Rallye Monte Carlo.

22-27.01.1994r.

Kenneth Eriksson i Staffan Parmander (Mitsubishi Lancer Evo I).

Model.

Mitsubishi Lancer to jeden z najbardziej ikonicznych modeli w historii motoryzacji. Od momentu debiutu w 1973 roku, Lancer zyskał uznanie jako niezawodne, sportowe i wszechstronne auto. Jego historia jest pełna fascynujących zmian, a wpływ jaki wywarł na świat motorsportu, jest niezaprzeczalny.
Początki (1973-1987): Mitsubishi Lancer zadebiutował w 1973 roku jako kompaktowy sedan. Jego prosty, ale elegancki design i solidna konstrukcja zapewniły mu popularność na rynku. W latach 70. i 80. Lancer przeszedł kilka modernizacji, zyskując na mocy i wydajności. W 1980 roku wprowadzono model Lancer EX, który oferował lepsze osiągi i nowoczesne rozwiązania technologiczne.
Lancer Evolution (1992-2016): W 1992 roku Mitsubishi zaprezentowało legendarny model Lancer Evolution, który miał rewolucyjny wpływ na świat rajdów samochodowych. Lancer Evolution to high-performance'owa wersja Lancera, zaprojektowana specjalnie do sportowych "potyczek". Od EVO I do EVO X, każda kolejna generacja oferowała coraz większą moc, precyzję prowadzenia i innowacyjne rozwiązania technologiczne. Mitsubishi Lancer Evolution osiągnął legendarny status w świecie motorsportu, zdobywając liczne tytuły mistrza świata w Rajdowych Mistrzostwach Świata (WRC).
Mitsubishi Lancer Evolution, często określany po prostu jako Evo, to ponad 23 lata pięknej historii mocarnego sedana zbudowanego na bazie modelu Lancer. Na przestrzeni lat powstało dziesięć generacji tego auta, a jego żywot zwieńczyła niepowtarzalna limitowana odmiana Final Edition.
Ciekawostka to fakt, że Evo początkowo miało być oferowane tylko na rodzimym japońskim rynku, ale skala prywatnego importu aut na inne rynki była na tyle duża, że w końcu auto pojawiło się również w Europie i USA.
Pierwsza generacje Lancera Evolution posiadała moc 247 KM przy 6000 obr./min i 309 Nm maksymalnego momentu obrotowego przy 3000 obr./min.
Pierwsza generacja Mitsubishi Lancera pojawiła się na rynku w 1973 roku, a w Europie w 1974 roku. Firma, zachęcona sukcesami większego brata Lancera – Galanta VR-4 na trasach rajdowych, w roku 1990 zdecydowała się na produkcję zupełnie nowego auta. W kwietniu 2014 roku producent ogłosił zakończenie produkcji, które ma przypaść na rok 2015. Możliwe jednak, że powstanie 11 generacja, która ma być hybrydą.
Pierwszy, historyczny Lancer Evolution (EVO I) o nadwoziu oznaczonym jako CD9A pojawił się w 1992 roku. Był to samochód zaprojektowany jako baza dla przyszłej wersji rajdowej Lancera, dlatego wyprodukowano jedynie 5000 egzemplarzy. Lancer Evolution otrzymał 2-litrowy turbodoładowany silnik o oznaczeniu 4G63, podobny do montowanego w modelach Galant i Eclipse, lecz poddano go pewnym modyfikacjom, do których należało głównie podniesienie stopnia sprężania do 8,5:1 i zastosowanie dużego intercoolera, zamontowanego w przednim pasie. Dodatkowo wał korbowy, tłoki oraz korbowody różniły się od wcześniejszych wersji. Zaowocowało to uzyskaniem 250 koni mechanicznych (KM) przy 6000 obr./min. Zawieszenie przednie oparto na kolumnach MacPherson’a, zaś z tyłu zastosowano układ wielowahaczowy. Układ napędowy przeniesiono wprost z Galanta VR-4, pozostawiając wiskotyczne sprzęgło w środkowym i tylnym mechanizmie różnicowym o ograniczonym poślizgu. Samochód wyposażono w 4 cylindrowy rzędowy silnik DOHC turbo z wtryskiem paliwa EFi o pojemności 1997 cm i mocy 250 KM przy 6000 obr./min. Moment obrotowy 309 Nm przy 3000 obr./min. Manualna 5 biegowa skrzynia biegów napędzała wszystkie 4 koła. Masa własna 1240 kg.Wymiary: długość 4.310m, szerokość 1.695m, wysokość 1.395m. Rozstaw osi 2.500m. Prędkość maksymalna 180 km/godz.

62. Rallye Automobile de Monte-Carlo, odbył się w dniach 22-27 stycznia. Była to pierwsza runda czempionatu w tamtym roku. Łączny dystans na asfaltowych pokrytych śniegiem drogach wynosił 3058km na których rozegrano 22 odcinki specjalne o łącznej długości 588,43 km. Do rajdu zgłosiło się 186 załóg, na mecie sklasyfikowano 94. Zwycięzcami zostali Francuzi Francois Delecour i Daniel Grataloup - Ford Escort RS Cosworth pokonując całą trasę w czasie 6h12'20". Drugi stopień podium zajęła Fińsko-Angielska załoga Juha Kankkunen i Nicky Grist - Toyota Celica Turbo 4wd (ST185) tracąc do zwycięzców 1'05". Na najniższym stopniu podium stanęli Hiszpanie Carlos Sainz i Luis Moya - Subaru Impreza 555 ze stratą 1'47". Szwedzi Kenneth Eriksson i Staffan Parmander - Mitsubishi Lancer Evo I zajęli 5 miejsce tracąc do zwycięzców 6'57".

Kenneth Eriksson (ur. 13 maja 1956 w Äppelbo, w gminie Vansbro ) jest obecnie emerytowanym kierowcą rajdowym World Rally Championship. Jeździł dla kilku zespołów producenckich, w tym Subaru World Rally Team, Mitsubishi, Hyundai i Škoda. W latach 1991-1992 brał udział w zawodach Cross-Country World Cup i Dakarze dla zespołu producenta Mitsubishi, zajmując czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej w 1991 roku. Był mistrzem Grupy A w 1986 roku w jedynym roku zawodów, jego najlepszy występ został przyćmiony przez liczbę wypadków śmiertelnych, które miały miejsce w tym sezonie.
Jego najlepszym występem w najwyższej klasie Rajdowych Mistrzostw Świata było trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej dla Mitsubishi w 1995 roku. Kontrowersyjnie wygrał Rajd Szwecji w tym roku pod presją na drodze ze strony zajmującego drugie miejsce młodego kolegi z zespołu Tommi Mäkinena, a także wygrał bezpośrednio z mistrzem, Colinem McRae z Subaru World Rally Team w Australii. Następnie przeszedł do Subaru na sezon 1996, aby prowadzić Imprezę WRC obok McRae. Był dla nich świetnym drugim zdobywcą punktów w rundach mistrzostw na luźnej nawierzchni. Z kolei Włoch Piero Liatti często przejmował tę samą odpowiedzialność w rundach asfaltowych. Do końca sezonu 1997 Eriksson i stały pilot Staffan Parmander odnieśli sześć indywidualnych zwycięstw w Rajdowych Mistrzostwach Świata. Wśród nich znalazło się słynne zwycięstwo na Imprezie w Nowej Zelandii w 1997 r, kiedy to wykorzystał bójkę z owcą, która przytrafiła się wieloletniemu liderowi, Carlosowi Sainzowi z Forda. W latach 1995–1997 zdobył także trzy tytuły mistrzowskie w rajdach Azji i Pacyfiku .
Po zajęciu czwartego miejsca w Rajdzie Szwecji w 1998 roku , Eriksson został zwolniony z kontraktu w Subaru, aby móc ścigać się samochodem typu kit-car, a później w World Rally Car z Hyundaiem. Dołączył do niego jako kierowca fabryczny Hyundai Coupe i późniejszego Hyundai Accent WRC. 6 miejsce w Rajdzie Wielkiej Brytanii w 2001 roku oznaczało jego jedyne punktowane miejsce dla zespołu, podczas jego ostatniego występu z nimi. Następnie cieszył się swoim ostatnim sezonem ze Škodą, w 2002 roku , u boku nawigatora Tiny Thörner po wycofaniu się Parmandera i z jego kolegą z zespołu w siostrzanej Octavii WRC, młodym Finem Tonim Gardemeisterem .
Eriksson opuścił światową scenę rajdową „works” pod koniec 2002 roku. Od tego czasu bierze udział w wyścigu górskim Race to the Sky odbywającym się w Cardrona Valley w Nowej Zelandii. Zajął drugie miejsce w latach 2005, 2006 i 2007.