36 Rallye Sanremo.

9-13.10.1994r.

Carlos Sainz i Luis Moya (Subaru Impreza 555).

Model.

A-grupowa Impreza zadebiutowała na Rajdzie Finlandii w 1993 roku. Subaru zdecydowało się nazwać ich model '555', ponieważ głównym sponsorem był State Express 555 - producent papierosów, których zgodnie z prawem niektórych państw, nie wolno było reklamować. Mniejsza od poprzedniczki (Legacy RS) Impreza była bardzo udanym samochodem rajdowym. Już podczas debiutu zajęła drugie miejsce, jednak to następne lata pokazały, jaki potencjał w niej drzemie. W '94 r. Imprezą jeździł Colin McRae i Carlos Sainz. Hiszpan w klasyfikacji generalnej uplasował się na drugiej pozycji, mając na koncie 6 podiów i jedno czwarte miejsce. We Włoskim rajdzie Hiszpanie zajęli 2 miejsce przegrywając z Francuską załogą Didier Auriol i Bernard Occelli jadących Toyotą Celica Turbo 4wd.
To auto jest dla wielu synonimem rajdów samochodowych. Na pewno jest w TOP 5, jeśli nie największą ikoną tego sportu. Sportu, który miał wiele legend – jak Lancia Delta, Audi Quattro, czy Toyota Celica – ale to są już eksponaty muzealne a Impreza nadal żyje i ma się dobrze. Auto jeździło w różnych wersjach przez ponad dekadę a ostateczne konfiguracje miały w sobie 24 lata technologii i usprawnień.
Subaru jeździło wcześniej dwoma modelami. W latach ’80-’89 było to Leone a od ’89 do ’93 już Legacy. Na sezon 1993 Prodrive chciało spróbować czegoś mniejszego i lżejszego, więc stwierdzili, że Impreza nada się do rajdów lepiej, niż większe Legacy. Nowe auto było 16cm krótsze, z 6cm krótszym rozstawem osi i miało lepszy środek ciężkości. Do tego – jako pierwsze w historii rajdów – miało aktywne dyferencjały. Dlatego nowa Impreza była bardziej następcą Leone, niż Legacy, bo miała do niego zbliżone rozmiary. Publika dostała w swe ręce drogową wersję Subaru Impreza WRX 4WD – co było sedanem z 2-litrowym boxerem turbo pod maską.
Prodrive było gotowe z autem na sezon ’93. Pojawił się nowy sponsor – fajki State Express 555 – i takie, niebiesko żółte barwy zawitały na większości rajdowych Subarynek a 555 stało się synonimem pierwszej generacji sportowych Imprez. Najpierw była Finlandia – do nowych aut pierwsi wsiedli Ari Vatanen i Markku Alen. Vatanen w debiucie zajął drugie miejsce – Alen się rozbił. Kolejny raz wystartowano w Wielkiej Brytanii i tam z dwóch ekip – Vatanen i McRae – ten pierwszy zdobył 5 miejsce. Subaru zajęło 3 miejsce z McRae jako 5 w klasyfikacji indywidualnej. Mistrzami zostali Kankkunen i Toyota.
Rok później do ekipy wpadł były mistrz Carlos Sainz ze swoim pilotem, Luisem Moyą. Obaj przynieśli pierwsze zwycięstwo – podczas Rajdu Akropolu – a McRae dołożył jeszcze Nową Zelandię i RAC. Razem kierowcy Subaru wywalczyli 2 miejsce dla japońskiego producenta (za Toyotą) a Sainz stanął na drugim stopniu podium, a McRae na 4 miejscu.
W tym czasie już po drogach jeździła Impreza WRX STI – względem zwykłego WRX mocno przerabiana. Dostała turbodoładowany silnik, który świetnie znosił wszelkie machinacje a już sam z siebie wypluwał 250 koni mocy. Auto było dodatkowo usztywnione i miało inne hamulce z przodu. Przyspieszało do setki w 6.1s. STI najpierw pokazano na Motor Show w Genewie, a potem zadebiutowało na rynku w Europie – choć mocno niedosilone w porównaniu do azjatyckiej wersji. Miała tylko 208 koni mechanicznych ale stała się  niezwykle popularna – szczególnie w Anglii, bo kosztowała za dużo w porównaniu do jakości jaką oferowała. Prodrive zwietrzył okazię i położył łapy na nowych importach. Pierwsza edycja limitowana (25 aut) miała nietknięty silnik, ale miała pogmerane w zawieszeniu i w wyglądzie, przez co jeszcze bardziej się o nią zabijano.
Pod koniec roku na Tokyo Motor Show 1994 zobaczono nowe Imprezy z WRX w nowej konfiguracji. Miała 20 koni więcej i była 30 kg cięższa. WRX STI to była bomba. 375 koni mocy w cywilnym pojeździe na cywilne drogi dla cywili. Moc to jedno, ale trzeba umieć to przerzucić na asfalt – Prodrive dało większą kontrolę nad przeniesieniem napędu poprzez umieszczenie przy dźwigni hamulca ręcznego takiego przycisku, który przełączał ustawienia 4×4 w pięciu programach z 35:65 na tył do 50:50.
W sezonie ’95 FIA narzuciło nowe ograniczenia dla wlotów powietrza – chcieli w ten sposób spowolnić startujące auta. Subaru, aby to skompensować, przedstawiło nowy silnik z poprawionym rozrządem i współczynnikiem kompresji. Praktycznie wszyscy już wyciągali po 300 koni ze swoich modeli. W Subaru był aktywny napęd na wszystkie koła z elektronicznie sterowanym dyferencjałem. To był najbardziej udany rok dla Japońców. Zgarnęli mistrzostwo a Colin McRae był najlepszy. To w tym roku Toyota dostała bana za ten cyrk z turbo, ale walka o mistrzostwo toczyła się aż do ostatniego eventu. Podczas Rajdu Wielkiej Brytanii Colin McRae pokonał Carlosa Sainza i zdobył swój jedyny tytuł.
Zarówno Subaru, jak i Mitsubishi nie nadążało z produkcją sportowych wersji dla cywili. Fabryka odpowiedzialna za STI nie była przygotowana na tak wielkie zapotrzebowanie, więc ogarnięto konfigurację STI Version II w drugim zakładzie. Version II była limitowaną edycją 555 dostępną w 500 egzemplarzach sedanów i 100 typu kombi. Różniły się praktycznie tylko malowaniem w barwy rajdówek i paroma tam bzdetami. Wyglądała jak wyczynowe Subaru i gdy Impreza zgarnęła mistrzostwo, 555 Version II stało się jednym z najpopularniejszych aut sportowych na świecie i sprzedawało się momentalnie. Do Anglii trafiła jeszcze specjalniejsza wersja specjalna. Była nią Series McRae – edycja dla uczczenia zwycięstwa w RAC Rally i Prodrive maczał w niej palce. Miała niebieskie barwy i złote felgi, siedzenia z monogramem i tabliczkę z numerem kolejności w produkcji.
W roku 1996 Colin McRae dalej jeździł jako pierwszy kierowca w Subaru, ale teraz miał maszynę z numerem 1. Do teamu dołączyli Eriksson i Liatti. Auto zwykle dojeżdżało na podium i Subaru utrzymało tytuł mistrza, ale w klasyfikacji indywidualnej najlepszy był Tommi Makinen. Rok później przedstawiono wersję z okazji drugiego tytułu – V-Limited. Występował on w dwóch konfiguracjach – WRX i STI Version II. WRX V-Limited był ograniczony do 1000 sztuk, każda ponumerowana. WRX STI Version II V-Limited było tylko 555 sztuk – wszystkie w wiadomo jakim kolorze.
W roku 1997 weszły nowe zasady i Grupa A dobiegła końca a zastąpiła ją WRC. Po 4 latach sukcesów stara Impreza 555 odeszła w cień a przyszła pora na kompletnie przeprojektowany model, który nazwano po prostu Impreza WRC 97. Subaru jeździło w rajdach samochodowych aż do 2008 roku. Producent już się wycofał, ale Imprezy dalej śmigają w rękach prywatnych – na całym świecie i w różnych rozgrywkach.

36. Rallye Sanremo - Rallye d'Italia, eliminacja Rajdowych Mistrzostw Świata w 1994 roku, który odbył się w dniach 9-13 października. Była to dziewiąta runda czempionatu w tamtym roku. Bazą rajdu było miasto San Remo. Rajd rozegrano na mieszanej nawierzchni asfaltowo-szutrowej na dystansie 2160.40 km w tym 526.03 km na 26 odcinkach specjalnych. Na starcie stanęło 98 załóg, ukończyło 40. Zwycięstwo odnieśli Francuzi Didier Auriol i Bernard Occelli - Toyota Celica Turbo 4wd (ST 185) z łącznym czasem 5h56'40". Drugie miejsce zajęli Hiszpanie Carlos Sainz i Luis Moya - Subaru Impreza 555 tracąc do zwycięzców 21". Najniższy stopień podium zajęli Włosi Miki Biasion i Tiziano Siviero - Ford Escort RS Cosworth (47").

Carlos Sainz Cenamor (ur. 12 kwietnia 1962 w Madrycie) – hiszpański kierowca rajdowy od 1980. Dwukrotny mistrz świata rajdów WRC (1990, 1992).
Pierwszy duży sukces sportowy Carlos Sainz odniósł w wieku 16 lat – zdobył mistrzostwo Hiszpanii w squasha.
Sainz zadebiutował na rajdowych trasach w 1980 roku, startując w Rajdzie Shalymar za kierownicą Renault 5 TS. W 1985 roku, już jako oficjalny kierowca hiszpańskiego oddziału Renault, brał udział w cyklu mistrzostw Hiszpanii za kierownica B-grupowego Renault 5 i ukończył sezon na drugiej pozycji. Po kilku latach startów za kierownicą Renault 5, w 1987 roku El Matador został kierowcą zespołu Forda i przesiadł się do A-grupowego Forda Sierra. W pierwszym sezonie startów tym autem zdołał zdobyć tytuł mistrza Hiszpanii, a oprócz tego wziął udział w trzech rundach rajdowych Mistrzostw Świata. W roku 1988 ponownie zdobył mistrzostwo Hiszpanii.
Od 1987 brał udział w rajdach WRC; w 2004 ustanowił rekord 26 zwycięstw w karierze – nie został pobity aż do 3 września 2006, gdy Sébastien Loeb zwyciężył po raz 27. Dwukrotnie zdobywał tytuł rajdowego mistrza świata (1990 i 1992), prowadząc samochód Toyota Celica GT-Four fabrycznego zespołu Toyota.
W sezonie 2004 Rajdem Australii zakończył karierę zawodniczą, lecz powrócił do rajdów w Rajdzie Turcji oraz Grecji, gdzie zastąpił wyrzuconego z zespołu Citroëna François Duvala (zajął 4. i 3. miejsce). W swojej karierze reprezentował zespoły fabryczne Forda, Toyoty, Lancii, Subaru i Citroëna. Jego pilotami byli Antonio Boto, Luís Moya i Marc Martí.
Startował w rajdach terenowych w zespole Volkswagena, jego pilotami byli kolejno: Andreas Schulz, Michel Périn oraz Lucas Cruz. W 2007 roku zdobył Puchar Świata w Rajdach Terenowych. Startował też w Rajdzie Dakar, w 2007 roku zajął w nim 9. miejsce, a w 2009 odpadł po wypadku na 12. etapie, będąc w tym czasie liderem rajdu. Wygrał Rajd Dakar 2010, Rajd Dakar 2018, Rajd Dakar 2020 a w 2011 Dakarze zajął 3. pozycję.