Od 1947r Włochy stały się widownią wspaniałego rozkwitu wyścigów drogowych, organizowanych na długich kilkusetkilometrowych okręgach. Poza klasycznym wyścigiem Mille Miglia, dochodziły w kolejnych latach Targa Florio i najważniejsze imprezy tego typu: Giro de Sicilia (wyścig dookoła Sycylii – jedno okrążenie wyspy 1080km - ze startem i metą w Palermo), Złoty Puchar Dolomitów – Coppa d’Oro delle Dolomiti (jedno okrążenie trudnej górskiej pętli o długości 304km, ze startem i metą w Perugii), Coppa Della Toscana (jedno okrążenie o długości 604km ze startem i metą w Leghorn) i Giro di Calabria (723 kilometrowy okrąg ze startem i metą w Catanzaro).
To olbrzymie powodzenie wyścigów samochodów sportowych we Włoszech wynikało z faktu, iż właśnie Włochy były najbardziej liczącym się w Europie producentem wozów sportowych, a takie firmy jak Alfa Romeo, Ferrari, Lancia czy Maserati stały się w tych czasach wręcz symbolem samochodu sportowego. Taka sytuacja utrzymała się do połowy lat pięćdziesiątych.
W tym roku pojawiły się na włoskich imprezach pierwsze budowane od podstaw samochody Ferrari (silnik, podwozie i zawieszenie modelu 815 z 1940r budowane były na 805). Był to półtoralitrowy model 125, napędzany zaprojektowanym przez Colombo silnikiem V12 OHC, rozwijającym 118KM przy 6800 obr/min. Samochód ten prowadzony przez Cortese zadebiutował w lokalnym wyścigu w Piacenza. W drugiej części sezonu Ferrari 125 zwyciężył w trzech innych imprezach: w Forli i Parmie (Nuvolari), Turynie (Sommer) oraz w Targa Abruzzo na okręgu w Pescara (Cortese).

(Opr.n.p.”Zarys historii sportu samochodowego” – Jan A.Litwin 1992r)