18 Criterium Luis de Baviera.

30-31.05.1981r.

Carlos Sainz i Juanjo Lacalle (Seat Panda 45).

Model.

Fiat Panda I został po raz pierwszy zaprezentowany w 1979 roku.
Pojazd zaprojektowany został przez Giorgetto Giugiaro, którego zadaniem było zaprojektowanie pojazdu tak, aby produkcja wszystkich jego elementów i podzespołów była jak najtańsza. Auto otrzymało proste, pudełkowate kształty, tanie plastiki, prostokątne reflektory oraz płaskie szyby. Produkowane było wyłącznie jako 3-drzwiowy hatchback.
W 1980 roku rozpoczęto produkcję licencyjną pojazdu pod hiszpańską marką SEAT. Wersja osobowa pojazdu oznaczona była symbolem Marbella, a wersja furgonowa Terra. W latach późniejszych planowano uruchomić produkcję pojazdu w polskiej Fabryce Samochodów Małolitrażowych. Z planów zrezygnowano z powodu ogłoszenia w 1981 roku stanu wojennego.
W 1982 roku podczas targów motoryzacyjnych w Paryżu zaprezentowano dwie odmiany pojazdu: 34 Super oraz 45 Super. Różniły się od pozostałych niewielkimi zmianami stylistycznymi – między innymi nową atrapą chłodnicy, z pięcioma srebrnymi ukośnymi liniami, wykonaną z czarnego tworzywa oraz 5-biegowymi skrzyniami biegów. Pozostałe wersje nadal były produkowane jako modele Comfort. W lutym 1983 roku pojawiła się także wersja 30 Super.
W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1981 samochód zajął 2. pozycję (za Fordem Escortem MkIII).

Silnik rzędowy 4 cylindrowy o pojemności 903cm i mocy 45KM przy 5600obr/min. Maksymalny moment obrotowy 64 Nm przy 3000 obr/min.
Wymiary: długość 3.380m, szerokość 1.460m, wysokość 1.440m. Waga 680 kg.
Hamulce przednie tarczowe, tylne bębnowe.
Prędkość maksymalna 135 km/godz.
Zbiornik paliwa o pojemności 35l.

18 Criterium Luis de Baviera rozegrano w dniach 30-31.05.1981 roku Była to 7 runda asfaltowych mistrzostw Hiszpanii. Na starcie stanęło 117 załóg, ukończyło 66. Rozpoczął się tradycyjnymi okrążeniami do Jaramy, a w tym wydaniu były 3. Rajd ostatecznie wygrał para hiszpańska Jorge de Bagration i Víctor Sabater - Lancia Stratos HF osiągając łączny czas 1h42'06". Antonio Zanini i Jordi Sabater na drugim miejscu z Talbotem Sunbeam Lotus stracili do zwycięzców 1'22". Na najniższym stopniu podjum uplasowało się Francuskie małżeństwo Marc Etchebers i Marie-Christine Etchebers-Rives na Porsche 924 Carrera GTS tracąc 6'44". Carlos Sainz i Juanjo Lacalle w Seacie Panda 45 zajęli 91 miejsce w klasyfikacji generalnej.

Carlos Sainz Cenamor (ur. 12 kwietnia 1962 w Madrycie) – hiszpański kierowca rajdowy od 1980. Dwukrotny mistrz świata rajdów WRC (1990, 1992).
Pierwszy duży sukces sportowy Carlos Sainz odniósł w wieku 16 lat – zdobył mistrzostwo Hiszpanii w squasha.
Sainz zadebiutował na rajdowych trasach w 1980 roku, startując w Rajdzie Shalymar za kierownicą Renault 5 TS. W 1985 roku, już jako oficjalny kierowca hiszpańskiego oddziału Renault, brał udział w cyklu mistrzostw Hiszpanii za kierownica B-grupowego Renault 5 i ukończył sezon na drugiej pozycji. Po kilku latach startów za kierownicą Renault 5, w 1987 roku El Matador został kierowcą zespołu Forda i przesiadł się do A-grupowego Forda Sierra. W pierwszym sezonie startów tym autem zdołał zdobyć tytuł mistrza Hiszpanii, a oprócz tego wziął udział w trzech rundach rajdowych Mistrzostw Świata. W roku 1988 ponownie zdobył mistrzostwo Hiszpanii.
Od 1987 brał udział w rajdach WRC; w 2004 ustanowił rekord 26 zwycięstw w karierze – nie został pobity aż do 3 września 2006, gdy Sébastien Loeb zwyciężył po raz 27. Dwukrotnie zdobywał tytuł rajdowego mistrza świata (1990 i 1992), prowadząc samochód Toyota Celica GT-Four fabrycznego zespołu Toyota.
W sezonie 2004 Rajdem Australii zakończył karierę zawodniczą, lecz powrócił do rajdów w Rajdzie Turcji oraz Grecji, gdzie zastąpił wyrzuconego z zespołu Citroëna François Duvala (zajął 4. i 3. miejsce). W swojej karierze reprezentował zespoły fabryczne Forda, Toyoty, Lancii, Subaru i Citroëna. Jego pilotami byli Antonio Boto, Luís Moya i Marc Martí.
Startował w rajdach terenowych w zespole Volkswagena, jego pilotami byli kolejno: Andreas Schulz, Michel Périn oraz Lucas Cruz. W 2007 roku zdobył Puchar Świata w Rajdach Terenowych. Startował też w Rajdzie Dakar, w 2007 roku zajął w nim 9. miejsce, a w 2009 odpadł po wypadku na 12. etapie, będąc w tym czasie liderem rajdu. Wygrał Rajd Dakar 2010, Rajd Dakar 2018, Rajd Dakar 2020 a w 2011 Dakarze zajął 3. pozycję.