30 Rallye Hessen.

Kirchheim 18-20.06.1981r.

Walter Rohrl i Christian Geistdorfer - Porsche 924 Carrera GTS.

Model.

Model 924 już dostał się do rajdów w wariancie GT, ale Porsche szybko ogłosiło prace nad wersją Evo w postaci Carrery GTS. Carrera bez “S” była sportową odmianą zwykłej 924, ale wariant z “S” na końcu – to najdroższy model w gamie Porsche – i był robiony praktycznie od podstaw do motorsportu. Mimo to, nie mógł rywalizować z najlepszymi, bo – spójrzmy prawdzie w oczy – miał silnik z przodu i napęd na tył. W czasach wczesnej Grupy B, to nie pomaluje. Inni już eksperymentowali z 4×4 i układem z silnikiem centralnie, a z takim przeciwnikiem mierzyć się może tylko 911. Dlatego rozpoczęto prace nad 959 Gruppe B, które na 911 przecież bazowało i intencja była taka, żeby je w końcu wyparło… Tak się nie stało, a Porsche odnosiło drobniejsze sukcesy na arenie międzynarodowej z 911-stką, oraz na krajowym szczeblu przy pomocy modeli 924 GTS właśnie.
Walter Rohrl – może kojarzycie. Kierowca Mercedesa, bez kontraktu. Nie było w tym kraju pracy dla ludzi z jego wykształceniem – a szukał u innych niemieckich producentów. Pojazd Audi nie przeszedł jeszcze testów, więc raczej odpadał… Oko Saurona zwróciło się w stronę stajni Porsche. Szybko podano sobie ręce i do jego dyspozycji oddano egzemplarz 924 GTS, by atakować sezon 1981 Rajdowych Mistrzostw Niemiec.
Auto Rohrla miało powiększone nadkola z wariantu GTR – innej wyczynowej wersji tego modelu, przeznaczonej na użytek torowy. Taki zabieg miał oczywiście skrywać większe i szersze ogumienie. Jeżeli chodzi o silnik, to były to rzędowe 4 cylindry od Audi, zdolne do generowania mocy pokroju 245 kucy – co zdaniem samego zainteresowanego “starczało”… a rozkład masy był bliski 50:50, co Rohrl z kolei ocenił jednym słowem: “możebyć”. Problem polegał na tym, że Rohrl to był kierowca przyzwyczajony do wolnossących aut – każdy wtedy był. Rajdówki z turbo to była nowość – do tego wczesne doładowania były mocno niedopracowane, technologia jeszcze raczkowała, turbodziura była przeogromna – i jedyna metoda, aby temu przeciwdziałać, to przy wchodzeniu w zakręty: jeszcze przed łukiem dusić gaz w opór, aby nakarmić turbo. Trzeba się było przyzwyczaić.
Rohrl dostał auto i oczywiście pozamiatał. W pierwszym evencie, takim niby testowym, zajął drugie miejsce, więc Porsche zaklepalo od razu pełny sezon i dali full wsparcie. Złote Porsche Waltera Rohrla było najszybsze 4-krotnie na 10 startów w kalendarzu, i gdyby nie pech, to Rohrl stałby na najwyższym stopniu podium 5 razy pod rząd. W Sanremo jednak startował 911-stką, a to był ostatni event w kalendarzu Mistrzostw Niemiec. Nie ukończył go. Obie 911-srki odpadły, w jego aucie zawiodła przekładnia – a jako, że start wyjątkowo odbywał się w innym modelu, to jego kontraktowy team (ścigający się Carrerą GTS) nie mógł zdobyć pierwszego miejsca w klasyfikacji końcowej – choć miał ostatecznie najwięcej punktów w sezonie. Po zakończeniu sezonu team szybko rozwiązano jak Rohrl go opuścił dla Opla.
Nadejszły czasy Grupy B. Porsche skupiło się na innym projekcie, i Carrery GTS wojowały rzadko – i to raczej w prywatnych rękach – ale gdy auta z Grupy 4 dostały rehomologacje, postanowiono spróbować jeszcze raz. Porsche – już w tej chwili w B-grupowych czerwonych barwach Boss teamu Almeras – walczyło dzielnie. Monte Carlo ukończyło na drugim miejscu – ustępując jedynie Asconie Rohrla właśnie. W Rajdowych Mistrzostwach Niemiec Rohrl wygrywał za kierownicą 924 czterokrotnie, i nawet Jacky Ickx (kierowca F1) zasiadał za kierownicą – dokładnie tego samego auta po Rohrlu BTW – ale Porsche zostało w tyle. Nie mogło konkurować z maszynami skonstruowanymi w myśl zasad Grupy B… tymi z silnikiem centralnie i z napędem na wszystkie koła. Dlatego też w miarę jak Grupa B się rozkręcała, tak obecność Carrery GTS na rajdowej scenie wygasała.

30 edycja rajdu samochodowego Rajd Hessen rozgrywanego w Niemczech. Rozgrywany był od 18 do 20 czerwca 1981 roku. Była to dwudziesta siódma runda Rajdowych Mistrzostw Europy w roku 1981 (rajd miał najwyższy współczynnik - 4) oraz piąta runda Rajdowych Mistrzostw Niemiec. Rajd rozegrano na mieszanej asfaltowo-szutrowej nawierzchni na dystansie 1007km w tym 418 km odcinków specjalnych. Do udziału w rajdzie zgłosiły się 183 załogi. Na mecie sklasyfikowano 123. Całe podium zajęły Niemieckie załogi. Zwyciężyli Walter Rohrl i Christian Geistdorfer - Porsche 924 Carrera GTS (4h04'30"). Drugie miejsce zajęli Jochi Kleint i Gunter Wanger - Opel Ascona 400 (-2'15"), a trzecie Holger Bohne i Peter Diekmann - Mercedes Benz 500 SL (-7'38").

Röhrl urodził się w mieście Ratyzbona 7 marca 1947r. Swoją karierę rajdową rozpoczął w 1968 roku. W tamtym czasie pracował w administracji kościelnej oraz uczył się na instruktora narciarskiego. Początkowo startował jednak w ukryciu przed rodzicami, gdyż kilka lat wcześniej jego brat zginął w wypadku samochodowym. Pierwszym rajdowym samochodem Röhrla był Fiat 850 Coupé, którym wystartował w Rajdzie Bawarii wraz ze swoim przyjacielem jako pilotem Herbergiem Mareskiem. Rajd ten ukończył na drugim miejscu, jednak jego wynik nie był liczony, gdyż przypadkowo ominął jeden z punktów pomiaru czasu.
W 1971 roku Röhrl został członkiem rajdowego zespołu Forda. Rozpoczął wówczas starty samochodem Ford Capri 2600. W marcu pojechał w swoim pierwszym rajdzie mistrzostw Europy w karierze, Rajdzie Lyon-Charbonnières-Stuttgart-Solitude. Zajął w nim 16 miejsce. W maju pojechał w kolejnym rajdzie mistrzostw Europy, Rajdzie Wiesbaden i wygrał go. Na podium rajdu stanął obok Achima Warmbolda i Petera Brinka.
W 1972 roku Röhrl pojechał w trzech rajdach mistrzostw Europy. W lipcowym Rajdzie Polski był drugi ze stratą 6:42 minuty do Włocha Raffaele Pinto. W sierpniu pojechał w Rajdzie Olympia, jednak nie ukończył go. Z kolei we wrześniu zwyciężył w Rajdzie Sachs Baltic. Na podium tego rajdu stanął obok Sobiesława Zasady i Olufa Kristensena.
W styczniu 1973 roku Röhrl zadebiutował w mistrzostwach świata. Jadąc samochodem Opel Commodore GS/E z pilotem Jochenem Bergetem wziął udział w Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go jednak z powodu awarii półosi. W marcu jechał już Oplem Asconą 1.9 SR. Pojechał nim w swoim pierwszym rajdzie mistrzostw Europy w sezonie, Rajdzie Stuttgart-Lyon-Charbonnières-Solitude, w którym zajął 11 miejsce. Na przełomie maja i czerwca stanął na podium w austriackim Rajdzie Semperit. Był w nim drugi ze stratą 39 sekund do Austriaka Klausa Russlinga. W lipcu Röhrl zwyciężył w czechosłowackim Rajdzie Wełtawy. Na podium rajdu stanął obok Sandra Munariego i Jana Carneborna. W tym samym miesiącu wygrał także rumuński Rajd Dunaju wyprzedzając o 1:16 minuty drugiego Sergia Barbasio i o 2:20 minuty Sandra Munariego. We wrześniu pojechał w swoim drugim rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie Austrii. Nie ukończył go jednak z powodu awarii dyferencjału. We wrześniu Röhrl wygrał swój trzeci rajd w mistrzostwach Europy w 1973 roku, Rajd Monachium-Wiedeń-Budapeszt. W listopadzie ponownie pojechał w rajdzie odbywającym się w ramach mistrzostw świata, Rajdzie Wielkiej Brytanii. 26 odcinek specjalny tego rajdu, Clocaenog 2, był pierwszym wygranym odcinkiem Röhrla w mistrzostwach świata. Rajdu Wielkiej Brytanii Niemiec jednak nie ukończył na skutek awarii pompy paliwa.
Rok 1974 Röhrl rozpoczął od startu w fińskim Rajdzie Arktycznym, którego nie ukończył. Następnie w marcu wziął udział w rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie Portugalii. Na 16 odcinku specjalnym tego rajdu wycofał się na skutek awarii silnika w jego Oplu Asconie. Następnie Röhrl wygrał swój pierwszy rajd w 1974 roku. Triumfował w marcowym hiszpańskim Rajdzie Firestone. W kwietniu ponownie zwyciężył. W Rajdzie Tulipanów stanął na najwyższym stopniu podium obok Szweda Larsa Carlssona i Portugalczyka Antónia Borgesa. Z kolei w maju wygrał Rajd Hesji, w którym na podium stanął obok Larsa Carlssona i Ove Anderssona. W czerwcu Röhrl nie ukończył Rajdu Złotych Piasków, a w Rajdzie Ypres był ósmy. Kolejne trzy rajdy mistrzostw Europy Röhrl jednak wygrał, dzięki czemu został rajdowym mistrzem kontynentu. Na podium Rajdu Wełtawy 1974 stanął obok Jana Carneborna i Karela Šimka, w Rajdzie Dunaju — obok Dorina Motoca i Jordana Topłodołskiego, a w Rajdzie Lugano — obok Roberta Cambiaghiego i Carla Bianchiego. Rok 1974 zakończył startem w mistrzostwach świata, w Rajdzie Wielkiej Brytanii. Wygrał w nim jeden odcinek specjalny, a w klasyfikacji generalnej zajął 5 miejsce.
Rok 1975 Röhrl rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Na 7 odcinku specjalnym wycofał się z niego z powodu awarii silnika w jego Oplu Asconie 1.9 SR. Następnie w lutym wystartował w mistrzostwach Europy, w Rajdzie Costa Brava. Zajął w nim 4 pozycję. Z kolei w kwietniu wziął udział w Rajdzie Elby, którego nie ukończył. W maju Niemiec wystartował w mistrzostwach świata, w Rajdzie Grecji. Dzięki wygranym czternastu odcinkom specjalnym zwyciężył w tym rajdzie odnosząc swoje pierwsze w karierze zwycięstwo w mistrzostwach świata. Na podium greckiego rajdu stanął obok dwóch greckich kierowców, Tasosa Liwieratosa i Michalisa Koumasa. W 1975 roku Röhrl wystartował jeszcze w czterech rajdach mistrzostw świata, jednak żadnego z nich nie ukończył. Rajdu Maroka nie ukończył na skutek uszkodzenia zawieszenia, w Rajdzie Portugalii miał awarię układu elektrycznego. W Rajdzie San Remo miał awarię półosi, a z Rajdu Wielkiej Brytanii wycofał się na skutek awarii skrzyni biegów.
Przez cały rok 1976 Röhrl jechał samochodem Opel Kadett GT/E. Rok ten rozpoczął od startu w Rajdzie Monte Carlo, odbywającym się w styczniu. Zajął w nim 4 pozycję. W marcu pojechał w Rajdzie Portugalii. Wycofał się z niego już na 1 odcinku specjalnym z powodu awarii skrzyni biegów. Kwietniowego Rajdu Safari także nie ukończył, a powodem jego wycofania się z kenijskiego rajdu był wypadek na drodze dojazdowej do jednego z odcinków specjalnych. Następnie Röhrl wziął udział w trzech rajdach mistrzostw Europy. W rodzimym Rajdzie Hesji był drugi za Walterem Smolejem. Z kolei w czerwcu zwyciężył w belgijskim Rajdzie Ypres. Na podium tego rajdu stanął obok Hiszpana Salvadora Cañellasa i Szweda Larsa Carlssona. Z kolei we wrześniu był piąty we włoskim Rajdzie San Martino di Castrozza. W mistrzostwach Europy Röhrl zajął 4 miejsce. W 1976 roku wziął jeszcze udział w trzech rajdach mistrzostw świata. Żadnego z nich nie ukończył. W Rajdzie San Remo miał awarię silnika, w Rajdzie Korsyki — awarię paska klinowego, a w Rajdzie Wielkiej Brytanii uszkodził tylną oś.
Pierwszym rajdem sezonu 1977, w którym Röhrl wystartował, był Rajd Monte Carlo. Nie ukończył go jednak na skutek awarii silnika. Następnie jechał w dwóch rajdach mistrzostw Europy, Rajdzie Elby i Rajdzie Walii, który ukończył na 4 miejscu. Odbywającego się na przełomie maja i czerwca Rajdu Grecji Niemiec nie ukończył. Powodem wycofania się była awaria uszczelki głowicy silnika. Jeszcze w czerwcu pojechał w mistrzostwach Europy, w Rajdzie Szkocji. Uległ w nim wypadkowi. We wrześniu, w innym rajdzie mistrzostw Europy, Rajdzie San Martino di Castrozza, Röhrl był piąty. Pojechał w nim nowym samochodem, Fiatem 131 Abarth. W 1977 roku Röhrl pojechał jeszcze w trzech rajdach mistrzostw świata. Z Rajdu Kanady wycofał się z powodu awarii silnika, podobnie jak z Rajdu Wielkiej Brytanii, a w Rajdzie San Remo miał wypadek.
W 1978 roku Röhrl został członkiem fabrycznego zespołu Fiata. Swój pierwszy rajd, jako członek nowego zespołu, pojechał w styczniu 1978. Był to Rajd Monte Carlo. Wygrał w nim najwięcej, bo 8 odcinków specjalnych, jednak nie stanął na podium. Zajął w nim 4 miejsce, a do trzeciego Guya Fréquelina stracił 27 sekund. Następnie wystartował w dwóch rodzimych rajdach mistrzostw Europy samochodem Lancia Stratos HF. Zimowego Rajdu Saksonii nie ukończył z powodu uszkodzenia zawieszenia, a w Rajdzie Saarland zwyciężył. Kwietniowego Rajdu Portugalii nie ukończył, pomimo wygrania pięciu odcinków specjalnych. Powodem wycofania się z niego była awaria sprzęgła. W odbywającym się na przełomie maja i czerwca Rajdzie Grecji Röhrl wygrał najwięcej, bo 21 odcinków specjalnych, dzięki czemu zwyciężył w tym rajdzie. Na mecie rajdu wyprzedził o 10:04 minuty drugiego Fina Markku Aléna i o 22:46 minuty Kenijczyka Shekhara Mehtę. W lipcu wygrał rajd mistrzostw Europy, Rajd Hunsrück, w którym stanął na podium obok Attilia Bettegi i Achima Warmbolda. We wrześniu ponownie zwyciężył, tym razem w rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie Kanady. Wygrał 7 odcinków specjalnych, a na mecie tego rajdu wyprzedził o 8:33 minuty drugiego Markku Aléna i o 18:23 minuty Andreasa Kullänga. Październikowego Rajdu San Remo nie ukończył. Wygrał 9 odcinków specjalnych, jednak na 37 odcinku specjalnym uległ wypadkowi. W listopadzie Röhrl wystartował w ostatnim rajdzie sezonu 1978, Rajdzie Wielkiej Brytanii. Wygrał w nim 3 odcinki specjalne, a metę rajdu osiągnął jako szósty zawodnik w klasyfikacji generalnej. Mistrzostwa świata 1978 ukończył na 6 miejscu w klasyfikacji.
Sezon 1979 Röhrl rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. pomimo wygrania dwóch odcinków specjalnych nie ukończył go z powodu awarii silnika. W lutym wygrał rajd mistrzostw Europy, Zimowy Rajd Saksonii. W kwietniu wziął udział w Rajdzie Safari. Zajął w nim 8 lokatę. W lipcu 1979 zwyciężył w mistrzostwach Europy, w Rajdzie Hunsrück. Na podium tego rajdu wyprzedził Szweda Larsa Carlssona i rodaka Reinharda Hainbacha. W październiku wystartował w Rajdzie San Remo. Wygrał w nim najwięcej, bo 27 odcinków specjalnych, jednak ostatecznie zajął w nim 2 pozycję. Do zwycięzcy, Włocha Antonia Fassiny stracił 4:14 minuty. W 1979 roku Röhrl wystartował w jeszcze jednym rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie Wielkiej Brytanii. Ukończył go na 8 miejscu.
W styczniu 1980 Röhrl wystartował w pierwszym rajdzie sezonu 1980, Rajdzie Monte Carlo. Wygrał w nim najwięcej, bo 11 odcinków specjalnych i dzięki temu odniósł zwycięstwo. Wyprzedził o 10:38 minuty drugiego Bernarda Darniche'a i o 11:28 minuty Björna Waldegårda. W marcu wygrał swój drugi rajd z rzędu. W Rajdzie Portugalii uzyskał najlepszy czas na 16 odcinkach specjalnych, a na mecie rajdu wyprzedził drugiego Markku Aléna o 14:19 minuty i trzeciego Guya Fréquelina o 30:29 minuty. W maju wziął udział w Rajdzie Grecji. Wygrał w nim 7 oesów, a w klasyfikacji generalnej tego rajdu zajął 5 pozycję. Następnie w czerwcu Röhrl pojechał w Rajdzie Hesji w ramach mistrzostw Europy i wygrał go. W lipcu odniósł kolejne zwycięstwo, tym razem w Rajdzie Argentyny. Wygrał w nim 10 oesów. Na podium tego rajdu stanął obok Fina Hannu Mikkoli (wyprzedził go o 15:59 minuty) i Argentyńczyka Carlosa Reutemanna (wyprzedził go 46:50 minuty). W sierpniu wygrał kolejny rajd mistrzostw Europy, rodzimy Rajd Hunsrück. We wrześniu Röhrl walczył o zwycięstwo w Rajdzie Nowej Zelandii. Wygrał w nim 12 odcinków specjalnych, a w klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 2 lokatę, o 2:41 minuty za Finem Timem Salonenem. W październiku wziął udział w Rajdzie San Remo. Na 17 odcinkach specjalnych miał najlepszy czas i odniósł zwycięstwo w tym rajdzie. Nad drugim Arim Vatanenem miał przewagę 6:35 minuty, a nad trzecim Hannu Mikkolą 14:10 minuty. W 1980 roku wystartował jeszcze w październikowym Rajdzie Korsyki. Wygrał w nim 2 odcinki specjalne i zajął 2 miejsce w tym rajdzie ze stratą 10:23 minuty do zwycięzcy Francuza Jeana-Luca Thériera. Dzięki wygraniu czterech rajdów w sezonie 1980, Röhrl wywalczył mistrzostwo świata, swoje pierwsze w karierze. Zdobył 118 punktów, o 54 więcej niż drugi w klasyfikacji generalnej Hannu Mikkola.
Po zdobyciu tytułu mistrza świata Röhrl chciał odejść z zespołu Fiata do jednego z niemieckich producentów. Jeszcze pod koniec 1980 roku podpisał kontrakt z Mercedesem na starty w sezonie 1981, jednak kilka tygodni później zespół wycofał się ze startu w mistrzostwach świata. Röhrl tym samym pozostał bez zespołu na sezon 1981. W 1981 roku wziął udział w pojedynczych rajdach mistrzostw Europy i mistrzostw Niemiec. Startował w nich samochodami Porsche, 924 GTS i 911 SC. W ramach mistrzostw Europy zwyciężył w Rajdzie Hesji, a w ramach mistrzostw Niemiec — w Rajdzie Vorderpfalz. W październiku 1981 zaliczył jedyny start w mistrzostwach świata w sezonie. Był to Rajd San Remo. Pomimo wygrania 5 odcinków specjalnych nie ukończył tego rajdu. Wycofał się z niego na 41 odcinku specjalnym z powodu awarii skrzyni biegów.
W 1982 roku Röhrl podpisał kontrakt z zespołem Opla. Sezon 1982 rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Wygrał w nim największą liczbę odcinków specjalnych (13) spośród wszystkich startujących w rajdzie i odniósł zwycięstwo. W klasyfikacji generalnej rajdu wyprzedził o 3:49 minuty drugiego Hannu Mikkolę oraz o 12:05 minuty trzeciego Jeana-Luca Thériera. W lutym pojechał w Rajdzie Szwecji. Ukończył go na 3 pozycji i przegrał jedynie z dwoma skandynawskimi kierowcami, zwycięzcą Szwedem Stigiem Blomqvistem i drugim w klasyfikacji, Finem Arim Vatanenem. W marcowym Rajdzie Portugalii Röhrl wygrał 5 odcinków specjalnych, jednak na 23 odcinku specjalnym odpadł z rywalizacji w rajdzie z powodu wypadku. W kwietniu po raz trzeci w sezonie stanął na podium. W Rajdzie Safari był drugi ze stratą 41 minut do Kenijczyka Shekhara Mehty. W maju zajął 4 pozycję w Rajdzie Korsyki. Z kolei w czerwcu stanął na podium Rajdzie Grecji. Był drugi ze stratą 13:39 minuty do Francuzki Michèle Mouton. W rajdzie tym wygrał 6 odcinków specjalnych. Następnie Röhrl zajął 3 miejsce w Rajdzie Nowej Zelandii, w którym zwyciężył na 7 oesach. Przegrał w nim jedynie z dwoma szwedzkimi kierowcami, Björnem Waldegårdem i Perem Eklundem. W sierpniu ukończył Rajd Brazylii. Był w nim drugi, a do zwyciężczyni Mouton stracił ponad 35 minut. W październikowym Rajdzie San Remo wygrał 5 odcinków specjalnych, a rajd ten zakończył na podium, na 3 miejscu. Na podium stanął obok Stiga Blomqvista i Hannu Mikkoli. W październiku wystartował również w Rajdzie Wybrzeża Kości Słoniowej. Jego główna konkurentka do zdobycia tytułu mistrza świata Michèle Mouton uległa wypadkowi i tym samym Röhrl świętował zdobycie swojego drugiego mistrzostwa w karierze. Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej ukończył na 1 pozycji. Na podium tego rajdu stanął obok Pera Eklunda (wyprzedził go o godzinę i 33 minuty) i Björna Waldegårda (wyprzedził go o 2 godziny i 16 minut). W sezonie 1982 zdobył łącznie 109 punktów, o 12 więcej niż druga w klasyfikacji Mouton. W 1982 roku Röhrl wywalczył również rajdowe mistrzostwo Afryki.
Przed sezonem 1983 Röhrl przeszedł do zespołu Lancii. Swój debiut w Lancii zaliczył w styczniu 1983. Jadąc Lancią 037 wystartował w Rajdzie Monte Carlo. Na 7 odcinku specjalnym objął prowadzenie i nie oddał go do ostatniego odcinka rajdu. W Rajdzie Monte Carlo wygrał najwięcej, bo 11 odcinków specjalnych. Na mecie tego rajdu wyprzedził o 6:52 minuty drugiego Markku Aléna i o 11:18 minuty trzeciego Stiga Blomqvista. W marcu walczył o zwycięstwo w Rajdzie Portugalii. Na 10 odcinkach specjalnych osiągnął najlepszy czas, a w klasyfikacji rajdu zajął ostatecznie 3 miejsce, pomimo tego, że od 2 do 18 oesu był liderem rajdu. Na podium rajdu stanął obok Hannu Mikkoli i Michèle Mouton. W kwietniu pojechał w mistrzostwach Europy, w Rajdzie Saarland i zajął w nim 2 miejsce. W maju Röhrl wziął udział w Rajdzie Korsyki. Wygrał w nim 10 oesów, a w rajd ten ukończył na 2 lokacie, do zwycięzcy Markku Aléna stracił 1:49 minuty. Na przełomie maja i czerwca pojechał w Rajdzie Grecji. Zwyciężył na 5 odcinkach specjalnych, a także w całym rajdzie. Drugiego Markku Aléna wyprzedził o 6:20 minuty, a trzeciego Stiga Blomqvista o 13:56 minuty. W drugiej połowie czerwca Röhrl ponownie odniósł zwycięstwo. W Rajdzie Nowej Zelandii miał najlepszy czas na 16 odcinkach specjalnych, a metę tego rajdu osiągnął z przewagą 15:58 minuty nad drugim Timem Salonenem i 31:29 minuty nad trzecim Attiliem Bettegą. W październikowym Rajdzie San Remo zajął 2 pozycję, pomimo wygrania 33 odcinków specjalnych. Do zwycięzcy Markku Aléna stracił 2:09 minuty. W dwóch ostatnich rajdach sezonu, Rajdzie Wybrzeża Kości Słoniowej i Rajdzie Wielkiej Brytanii Röhrl nie startował, przez co nie zdołał wywalczyć tytułu mistrza świata. Ostatecznie został wicemistrzem ze 102 zdobytymi punktami, o 23 mniej niż nowy mistrz Hannu Mikkola.
W 1984 roku Röhrl odszedł z Lancii do zespołu Audi. W styczniu zaliczył debiut w Audi. Wystartował samochodem Audi Quattro A2 w Rajdzie Monte Carlo. W rajdzie tym wygrał 15 z 30 odcinków specjalnych. Rajd ten wygrał po raz czwarty w karierze, a na jego podium stanął obok innych kierowców Audi, Stiga Blomqvista i Hannu Mikkoli. W marcu pojechał w Rajdzie Portugalii. Na 6 odcinkach specjalnych tego rajdu uzyskał najlepszy czas, a w klasyfikacji portugalskiego rajdu zajął 6 lokatę. W maju nie ukończył Rajdu Korsyki. Na 8 odcinku specjalnym w jego Audi awarii uległ silnik. W maju wziął udział w Rajdzie Grecji. Na 45 odcinku specjalnym wycofał się z rywalizacji z powodu awarii sprzęgła. W czerwcowym Rajdzie Nowej Zelandii Röhrl wygrał 6 odcinków specjalnych i do końca 8 odcinka specjalnego był liderem rajdu. Jednak po tamtym oesie wycofał się z powodu problemów z zapłonem. Nie ukończył również następnego rajdu mistrzostw świata, w którym pojechał, Rajdu San Remo. Wygrał w nim 7 oesów, jednak na 49 oesie uległ wypadkowi.
Sezon 1985 Röhrl rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Wygrał w nim 5 odcinków specjalnych, a rajd ten ukończył na 2 pozycji ze stratą 5:17 minuty do Ariego Vatanena. W lutym nie ukończył Rajdu Szwecji. Na 20 odcinku specjalnym w jego Audi doszło do awarii silnika. W marcu stanął na podium Rajdu Portugalii. Wygrał w nim najwięcej – 23 odcinki specjalne, a w klasyfikacji rajdu zajął 3 pozycję. Przegrał w nim jedynie z Timem Salonenem i Massimem Biasionem. Następnych dwóch rajdów Niemiec nie ukończył. Z Rajdu Korsyki wyeliminowała go awaria hamulców, a z Rajdu Grecji wycofał się na skutek uszkodzenia zawieszenia. W odbywającym się na przełomie czerwca i lipca Rajdzie Nowej Zelandii Röhrl zajął miejsce na podium. Był trzeci za dwoma kierowcami z Finlandii, Timem Salonenem i Arim Vatanenem. W Rajdzie San Remo wygrał 29 na 45 odcinków specjalnych, dzięki czemu wygrał ten rajd z przewagą 6:29 minuty nad drugim Salonenem i 7:52 minuty nad trzecim Henrim Toivonenem. W mistrzostwach świata Röhrl wystartował jeszcze w listopadowym Rajdzie Wielkiej Brytanii. Na 15 oesie wypadł z trasy i zakończył udział w tym rajdzie. W sezonie 1985 zajął 3 miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. Zdobył 59 punktów, o 68 mniej niż mistrz świata Timo Salonen i o 16 mniej niż wicemistrz Stig Blomqvist.
W sezonie 1986 Röhrl pojechał w dwóch rajdach mistrzostw świata. W styczniowym Rajdzie Monte Carlo wygrał 8 odcinków specjalnych i ostatecznie zajął w nim 4 pozycję. Wziął udział również w marcowym Rajdzie Portugalii, jednak wycofał się z niego na 3 odcinku specjalnym.
W styczniu 1987 Röhrl wystartował w Rajdzie Monte Carlo. Na 6 odcinkach specjalnych uzyskał najlepszy czas, a w rajdzie tym stanął na podium. Był trzeci za Massimem Biasionem i Juhą Kankkunenem. W kwietniu zajął 2 pozycję w Rajdzie Safari. Do zwycięzcy Hannu Mikkoli stracił 17:15 minuty. Pod koniec maja Röhrl pojechał w swoim ostatnim w karierze rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie Grecji. Wygrał w nim jeden odcinek specjalny, a na 35 odcinku specjalnym wycofał się z powodu awarii silnika. W 1987 roku wziął jeszcze udział w jednym rajdzie mistrzostw Europy, Rajdzie Hunsrück, jednak go nie ukończył,a także w wyścigu górskim Pikes Peak International Hill Climb. Wystartował w nim samochodem Audi Quattro S1 E2 i wygrał go z czasem 10:47.850. Został pierwszym kierowcą, który na tej trasie uzyskał czas poniżej 11 minut. W 1987 roku Röhrl oficjalnie zakończył swoją karierę rajdową.
W 1990 roku Röhrl wziął udział w serii Deutsche Tourenwagen Meisterschaft. Pojechał w niej samochodem Audi V8 Quattro w zespole Schmidt Motorsport Technik. W klasyfikacji generalnej DTM w 1990 roku zajął 11 miejsce. Zdobył 72 punkty. 1 lipca zaliczył swój debiut w DTM. W pierwszym wyścigu na Norisring zajął 2 miejsce ze stratą 0,45 sekundy do zwycięzcy Hansa-Joachima Stucka. Z kolei w drugim wyścigu zajął 5 miejsce. 5 sierpnia wystartował w Flugplatzrennen Diepholz na torze Flugplatz Diepholz. W pierwszym wyścigu był dziewiąty, a drugiego nie ukończył. 3 września wziął udział Großer Preis der Tourenwagen na torze Nürburgring. W pierwszym wyścigu był ósmy. Natomiast w drugim wyścigu odniósł zwycięstwo, pierwsze i jedyne w sezonie 1990. Na mecie drugiego wyścigu wyprzedził o 5,21 sekundy drugiego Steve'a Sopera i o 6,40 sekundy trzeciego Emanuela Pirro. 14 października wystartował w ADAC-Preis Hockenheim na Hockenheimringu. W pierwszym wyścigu zajął 3 pozycję za Hansem-Joachimem Stuckiem i Frankiem Jelinskim. W drugim wyścigu także był trzeci i przegrał z tymi samymi zawodnikami.
W 1991 roku w Deutsche Tourenwagen Meisterschaft Röhrl zajął 17 miejsce. Zdobył 22 punkty. Wystartował jedynie w dwóch wyścigach ADAC-Preis Hockenheim na Hockenheimringu. W pierwszym z nich był trzeci za Frankiem Bielą i Frankiem Jelinskim, a w drugim zajął 4 miejsce.
W swojej karierze sportowej Röhrl dwukrotnie wystartował w wyścigu 24h Le Mans. W 1981 roku wystartował w nim po raz pierwszy. Pojechał w nim samochodem Porsche 924 Carrera GTP zespole Porsche System Engineering wraz z Jürgenem Barthem. Niemiecka załoga zajęła w Le Mans 1981 7 miejsce przejeżdżając 323 okrążenia oraz pierwszą pozycję w klasie GTP+3.0. W 1993 roku po raz drugi wziął udział w wyścigu Le Mans. Pojechał w nim z rodakiem Hansem-Joachimem Stuckiem i Amerykaninem Hurleyem Haywoodem samochodem Porsche 911S LM GT w barwach zespołu Le Mans Porsche Team. Na 79 okrążeniu zespół wycofał się z powodu awarii silnika.
Röhrl startował również w wyścigu 24h Nürburgring. Po raz pierwszy pojechał w nim w 1992 roku. Jadąc Porsche 911 z Hansem-Joachimem Stuckiem był w nim trzeci. Z kolei w 2010 roku wystartował w nim po raz drugi. Pojechał w nim samochodem Porsche 911 GT3 RS wraz z Rolandem Aschem i Patrickiem Simonem, jednak nie ukończył go na skutek kontuzji pleców.
Röhrl w swojej karierze startował również w serii Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych. W 1979 roku wystartował w niej po raz pierwszy. Swój debiut w tej serii zaliczył na torze Silverstone Circuit samochodem Lancia Beta Montecarlo wraz z innym kierowcą wyścigowym, Włochem Riccardem Patrese. Zajął 7 miejsce w kwalifikacjach, jednak wyścigu nie ukończył na skutek awarii radiatora. Następnie wystartował w wyścigu na Nürburgringu. Ponownie zajął 7 pozycję w kwalifikacjach, ale wyścigu nie ukończył na skutek zbyt niskiego ciśnienia oleju. W sierpniu wystartował na torze Brands Hatch. Po 5 miejscu w kwalifikacjach zajął 5 miejsce w wyścigu. W 1979 roku wystartował jeszcze w zawodach na torze ACI Vallelunga Circuit we Włoszech. Pojechał w nich w parze z Amerykaninem Eddiem Cheeverem. W kwalifikacjach był ósmy jednak wyścigu nie ukończył na skutek przegrzania silnika.
W 1980 roku Röhrl ponownie wystartował w Lancią Betą Montecarlo w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych. W zawodach na torze Brands Hatch, w którym startował z Riccardem Patrese, był drugi kwalifikacjach, a w wyścigu odniósł zwycięstwo. 13 kwietnia wziął udział w parze z Michelem Alboreto na w zawodach na torze Mugello Circuit. W kwalifikacjach był czwarty, a w wyścigu drugi. 27 kwietnia wystartował z Patresem na torze Monza. W kwalifikacjach włosko-niemiecka para zajęła 4 miejsce, a w wyścigu 3 miejsce. 17 sierpnia w zawodach na torze Silverstone Röhrl pojechał w parze z Alboreto. W kwalifikacjach był piąty, a w wyścigu czwarty. W 1980 roku wystartował jeszcze w zawodach na torze Mosport International Raceway w Kanadzie. Wraz z Hansem Heyerem zajął 3 miejsce w kwalifikacjach i 4 w wyścigu.
W 1981 roku Röhrl po raz trzeci wziął udział w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych. Tym razem jechał samochodem Porsche 935. 10 maja 1981 jadąc z Dieterem Schornsteinem i Haraldem Grohsem odniósł zwycięstwo na torze Silverstone. Z kolei 24 maja wystartował w zawodach na torze Nürburgring i w wyścigu zajął . miejsce.

Röhrl jest żonaty z Moniką i mieszka z nią w Sankt Englmar. Nie ma dzieci, gdyż jak sam przyznaje, zawód kierowcy rajdowego nie pozwoliłby mu na ich wychowanie. Wśród kierowców rajdowych Röhrl najbardziej ceni sobie osoby: Markku Aléna, Hannu Mikkoli, Juhy Kankkunena, Stiga Blomqvista i Rauna Aaltonena.