34 Acropolis Rally.

31.05-3.06.1987r.

Markku Alen i Ilkka Kivimaki - Lancia Delta HF 4wd.

Model.

Mając za punkt wyjścia nowoczesny, elegancki i swobodny dwubryłowy hatchback, Lancia stworzyła najbardziej udany samochód rajdowy w historii, zdolny do przewożenia swoich rodaków na rajdowych trasach przez sześć lat z rzędu.
Pierwsza generacja Lancii Delta powstała w 1979 roku, kiedy to magiczny ołówek Giorgetto Giugiaro wyczarował kompaktowy dwubryłowy samochód, opracowany zgodnie z geometrycznym motywem trapezu. Głosy europejskiej prasy specjalistycznej, która wybrała Deltę Samochodem Roku 1980 , potwierdziły sukces, który publiczność już zadeklarowała od czasu jego pierwszego pojawienia się.
Delta chronologicznie zastąpiła Betę, dziedzicząc po niej najlepsze części podwozia, w szczególności nowoczesne niezależne zawieszenie typu MacPherson, zarówno z przodu, jak i z tyłu. Ale to Lancia Fulvia – narodzona jako elegancka średnia limuzyna, ale uczyniona nieśmiertelną dzięki sportowemu i komercyjnemu triumfowi Coupé – przekazała pałeczkę wyścigowej chwały Delcie.
Początkowo wyposażona w silniki 1300 i 1500 Fiata Ritmo, w 1983 roku Lancia Delta przyjęła wyrafinowany silnik twin-cam o pojemności 1585 cm3 zaprojektowany przez Aurelio Lamprediego: zadebiutowała Delta 1600 GT o mocy 105 KM, do której wkrótce dołączyła wersja Turbo o mocy 130 KM, szczycąca się bohaterską marką HF . Tym samym Lancia postanowiła wznowić prestiżowy akronim, który kwalifikował najlepiej działające wersje, które po Lancii Stratos nie były już używane.
W latach 1985-1986 we współpracy z Abarthem stworzono Delta S4 : ekstremalny samochód wyścigowy stworzony do walki na równi z innymi konkurentami z napędem na wszystkie koła w Rajdowych Mistrzostwach Świata. Delta S4 została wezwana, aby zastąpić zwycięską Lancię Rally 037 i została wyprodukowana w zaledwie 200 egzemplarzach, aby uzyskać homologację Grupy B. Poza nazwą, niewiele miał wspólnego ze standardową Deltą, a także niejasne nawiązanie do jej kształtów.
Lekkie, ale niezwykle mocne, te „potworne” pełnej krwi angielskiej osiągnęły poziom osiągów wyścigowych, który czynił je niebezpiecznymi. Seria wypadków doprowadziła do tego, że FIA ​​(Międzynarodowa Federacja Samochodowa, organ regulacyjny wyścigów samochodowych) wykluczyła samochody wyścigowe Grupy B z Rajdowych Mistrzostw Świata począwszy od sezonu 1987, stwierdzając również, że są one zbyt różne od modeli seryjnych. Dlatego Grupa A stała się nową „główną kategorią” WRC. Aby uzyskać zgodę na wyścigi w niej, 5000 samochodów musiało zostać wyprodukowanych w ciągu dwunastu miesięcy, maksymalna moc nie mogła przekraczać 300 KM, a masa samochodu nie mogła być mniejsza niż 1035 kg. Te innowacje Federacji zostały wdrożone, aby samochody były bardziej solidne i mniej szybkie, zapewniając większe ogólne bezpieczeństwo uczestnikom i publiczności.
Lancia była na to przygotowana: w 1986 roku rozpoczęła już produkcję Lancii Delta HF 4WD. Samochód rozwijał się szybko, ponieważ potrzebne materiały i technologie były już w produkcji: silnik Thema Turbo ie i układ napędu na wszystkie koła Prisma 4WD. Silnik został przeniesiony bez modyfikacji, a skrzynia biegów Prismy – która dzieliła już platformę z Deltą – została ulepszona dzięki zastosowaniu sportowego mechanizmu różnicowego Torsen z tyłu.
Nowa Lancia Delta HF 4WD odniosła zwycięstwo w swoim debiucie, w Rajdzie Monte Carlo w 1987 roku. Kontynuując druzgocącą wyższość, w tym roku wygrała swoje pierwsze Mistrzostwa Świata w Rajdach, pierwszy z sześciu kolejnych sezonów, od 1987 do 1992 roku. Po pierwszym HF 4WD nastąpiły trzy ewolucje, wszystkie potwierdzające wyższość Delty HF.
Cztery wersje Delty wyprzedziły swoich rywali w rajdach między 1987 a 1992 rokiem. Delta HF 4WD zadebiutowała w Rajdzie Monte Carlo w 1987 roku: miała stały napęd na wszystkie koła z samoblokującym mechanizmem różnicowym ZF z przodu, wiskotycznym mechanizmem różnicowym Ferguson dla ograniczenia poślizgu i mechanizmem różnicowym typu Torsen z tyłu. Dwulitrowy silnik o mocy 165 koni mechanicznych napędzał standardowe modele drogowe, ale wersja wyścigowa Grupy A osiągała 265 KM przy 6250 obr./min. Zespół Lancia Martini Racing, który zdominował Mistrzostwa Świata w Rajdach 1987 roku, liczył na 24 oficjalne samochody.
Podwójne zwycięstwo Delty podczas jej debiutu w Rajdzie Monte Carlo w 1987 roku oznaczało początek bezprecedensowej sagi w wyścigach rajdowych, trwającej sześć kolejnych lat. Biasion i Siviero dojechali 59 sekund przed swoimi kolegami z zespołu Kankkunenem i Piironenem po 7 godzinach, 39 minutach i 50 sekundach wyścigu. Na trzecim miejscu Niemcy Röhrl-Geistdörfer w Audi dojechali ponad 4 minuty później.
Równie imponujące było 12. miejsce w klasyfikacji generalnej – i 2. w Grupie N – Fiorio i Pirollo z Delta HF 4WD Jolly Club, zespołu satelitarnego oficjalnego zespołu. Ich Delta była technicznie „produkcyjną pochodną”, co oznaczało samochód przygotowany zgodnie z przepisami Grupy N, który dopuszczał mniej obróbki niż Grupa A. Sezon 1987 zakończyli zwycięstwem w „Production” World Rally Championship. Alex Fiorio był synem dyrektora sportowego zespołu, Cesare, który naciskał na utworzenie Lancia HF Team w 1963 roku i który nadal przewodził zespołowi w 1987 roku, podczas jego nowej, niesamowitej serii sukcesów

34. Acropolis Rally – rozgrywany w Grecji w dniach 31 maja-3 czerwca. Była to szósta runda Rajdowych mistrzostw świata w roku 1987. Rajd został rozegrany na nawierzchni szutrowej. Baza imprezy była zlokalizowana w mieście Ateny. Na starcie stanęło 95 załóg, do mety dojechało 35. Pierwsze dwa stopnie podium zajęły Fińskie załogi w Lanciach Delta HF 4wd. Markku Alen i Ilkka Kivimaki - 7h25'57". Za nimi ze stratą 48" znaleźli się Juha Kankkunen i Juha Piironen. Na najniższym stopniu podium stanęła Fińsko-Szwedzka załoga Hannu Mikkola i Arne Hertz - Audi 200 Quattro, tracąc do zwycięzców 5'24".

Markku Alén (ur. 15 lutego 1951 w Helsinkach) – fiński kierowca rajdowy. Przez wiele lat był rekordzistą pod względem wygranych odcinków specjalnych w historii Rajdowych Mistrzostw Świata, jednak podczas Rajdu Katalonii 2011 jego rekord pobił Sébastien Loeb.
Alén jest jednym z najbardziej utytułowanych kierowców rajdowych w historii i jednym z "Latających Finów". Swoją karierę rajdową zaczynał w 1969 roku za kierownicą Renault 8 Gordini. Od tego czasu jeździł jeszcze w wielu innych samochodach jak Volvo, Fiat, Lancia, Subaru, Toyota i Ford. W historii startów w WRC zwyciężył w 19 rajdach.
Zanim utworzono Rajdowe Mistrzostwa Świata w 1979, Alén wygrał FIA Cup w 1978 roku jeżdżąc wówczas dla zespołu Fiata.
Po przejściu do zespołu Lancii, Alén nadal odnosił sukcesy. W 1986 roku minimalnie przegrał mistrzostwo świata ze swoim rywalem Juhą Kankkunenem. W sezonie Alén wygrał w Rajdzie San Remo tylko dlatego, że Peugeot Kankkunena został wykluczony z rajdu przez organizatorów z powodu niedozwolonych przeróbek technicznych. Peugeot odwołał się od tej decyzji w FISA, która ostatecznie anulowała wyniki rajdu, a Alén cieszył się z tytułu mistrza świata tylko przez 11 dni.
W 1995 roku Alén ścigał się w Mistrzostwach Samochodów Turystycznych będąc kierowcą Alfa Romeo, a wcześniej startował w DTM. W 1996 i 1997 roku startował w Andros Trophy.
Świętując swoje 50 urodziny w 2001 roku, Alén postanowił wystartować w Rajdzie Finlandii i zajął wówczas całkiem niezłą 16. pozycję za kierownicą Forda Focusa WRC.
W swojej karierze startował z różnymi pilotami, najdłużej (1973-1993) z Ilkką Kivimäkim. Oprócz tego pilotowali mu Juhani Toivonen, Atso Aho, Paul White i Ilkka Riipinen.