11 API Rally Australia.

5-8.11.1998r.

Tommi Makinen i Risto Mannisenmaki (Mitsubishi Lancer Evo V).

Model.

Mitsubishi Lancer Evolution – sportowy samochód osobowy firmy Mitsubishi.
Pierwsza generacja Mitsubishi Lancera pojawiła się na rynku w 1973 roku, a w Europie w 1974 roku. Firma, zachęcona sukcesami większego brata Lancera – Galanta VR-4 na trasach rajdowych, w roku 1990 zdecydowała się na produkcję zupełnie nowego auta. W kwietniu 2014 roku producent ogłosił zakończenie produkcji, które ma przypaść na rok 2015. Możliwe jednak, że powstanie 11 generacja, która ma być hybrydą. Na razie niewiele wiadomo o Evo XI.
W wersji Evo V auto zostało wydłużone o 75 mm – o 35 mm z tyłu i o 40 mm z przodu. Otrzymało nowe, aluminiowe felgi o rozmiarze 17 cali, zwiększono rozmiar turbosprężarki do 10,5 cm, a cylindry zwiększono o 0,3 mm. Wciąż jednak trzymano się zasad klasy – silnik nie miał pojemności większej niż 2000 cm³. Ze względu na zmiany masa auta zwiększyła się o parę kilogramów.
Silnik rzędowy turbo 4 cylindrowy o pojemności 1997cm i mocy 280 KM przy 6500 obr./min.
Maksymalny moment obrotowy 373 Nm przy 3000 obr./min.
Skrzynia biegów 5-biegowa manualna. Stały napęd na 4 koła.
Wymiary: długość 4.350m, szerokość 1.770m, wysokość 1.415m. Rozstaw osi 2'510m.
Prędkość maksymalna 237 km/godz.
Masa 1260 kg.
Zbiornik paliwa o pojemności 50l.

11th Telstra Rally Australia - eliminacja Rajdowych Mistrzostw Świata w 1998 roku, który odbył się w dniach 5 listopada - 8 listopada. Była to dwunasta runda czempionatu w tamtym roku i siódma na szutrze, a także dwunasta w Production World Rally Championship i piąta w mistrzostwach Azji i Pacyfiku. Bazą rajdu było miasto Perth. Na 24 szutrowe odcinki specjalne o długości 404,69 km wyjechały 94 załogi. Do mety dotarło 58. Zwycięzcami rajdu została fińska załoga Tommi Mäkinen i Risto Mannisenmäki w Mitsubishi Lancerze Evo V (3h52'48.7). Wyprzedzili oni Hiszpanów Carlosa Sainza i Luisa Moyę w Toyocie Corolli WRC (-16.5) i Francuzów Didiera Auriola i Denisa Giraudeta w Toyocie Coroli WRC (-25.0). Z kolei w Production WRC zwyciężyła urugwajsko-argentyńska załoga Gustavo Trelles i Martin Christie w Mitsubishi Lancerze Evo V (-18'51.8).
Rajdu nie ukończyły trzy załogi fabryczne. Brytyjczyk Richard Burns w Mitsubishi Carismie GT Evo V miał wypadek na 23 odcinku specjalnym. Z kolei Włoch Piero Liatti w Subaru Imprezie WRC uległ wypadkowi na 5 odcinku specjalnym. Belg Marc Duez w Seacie Córdobie WRC miał wypadek na 10 oesie.

Tommi Antero Mäkinen (ur. 26 czerwca 1964 w Puuppoli) – fiński kierowca rajdowy. Był fabrycznym kierowcą zespołów Mitsubishi, Subaru, a także prywatnych. W swojej karierze jeździł z takimi pilotami jak: Seppo Harjanne, Risto Mannisenmäki i Kaj Lindström. Nosi przydomek „Latający Fin”.
Swoją karierę rajdową Mäkinen rozpoczął 1985, a jego pierwszym rajdowym samochodem był Ford Escort RS 2000. W sierpniu 1987 zadebiutował w rajdowych mistrzostwach świata jadąc samochodem Lancia Delta HF 4WD. Debiutanckiego Rajdu Finlandii jednak nie ukończył na skutek wypadku. W sierpniu 1994 wygrał swój pierwszy rajd mistrzostw świata w karierze – Rajd Finlandii 1994. Było to zarazem pierwsze podium w mistrzostwach świata w karierze Mäkinena.
W 1995 Mäkinen stał się członkiem fabrycznego zespołu Mitsubishi Ralliart. W 1996 wywalczył swój pierwszy tytuł mistrza świata. W kolejnych trzech sezonach, 1997, 1998 i 1999 także zdobywał mistrzowski tytuł. Z kolei w 2001 zajął 3 miejsce w mistrzostwach świata. W 2002 przeszedł do zespołu Subaru. Jeździł w nim dwa sezony i w 2003 zakończył swoją karierę rajdową.
W swojej karierze Mäkinen wygrał 24 rajdy w mistrzostwach świata, 45 razy w swojej karierze stawał na podium w rajdach mistrzostw świata. Zdobył w nich 544 punkty. Wygrał 362 odcinki specjalne.
Mäkinen urodził się we wsi Puuppola, położonej niedaleko miasta Jyväskylä. Jako młody chłopiec nauczył się jeździć samochodem, gdy wraz z braćmi ścigał się po zamarzniętym jeziorze, znajdującym się niedaleko jego domu. Jednak swoją styczność ze sportami motorowymi rozpoczął od zawodów traktorów. W latach 1982 i 1985 wywalczył mistrzostwo Finlandii w oraniu pola. Po ukończeniu szkoły średniej pracował wraz z ojcem Jukką przy wyrębie lasów.
W 1985 Mäkinen kupił swój pierwszy samochód rajdowy, Forda Escorta RS2000. W tamtym roku zadebiutował w rajdach, a jego debiut przypadł na październikowy Rajd Nokia. W 1986 wywalczył rajdowe mistrzostwo Finlandii juniorów, a w 1987 został mistrzem seniorów. W sierpniu 1987 zadebiutował w mistrzostwach świata. Wystartował samochodem Lancia Delta HF 4WD z pilotem Jarim Nieminenem w Rajdzie Finlandii. Na 27 odcinku specjalnym uległ wypadkowi i nie ukończył debiutanckiego rajdu. W 1988 Mäkinen wystartował w trzech rajdach mistrzostw Europy. Zajął 11 miejsce w Rajdzie Arktycznym i Rajdzie Hankiralli oraz nie ukończył Rajdu Południowej Szwecji. Wystartował także w dwóch rajdach mistrzostw świata. Rajdu Finlandii nie ukończył z powodu awarii zawieszenia, a Rajdu Wielkiej Brytanii z powodu awarii układu elektrycznego. W 1988 zwyciężył w grupie N w mistrzostwach Finlandii.
W 1989 Mäkinen wygrał Rajd Arktyczny w ramach mistrzostw Europy oraz był drugi w Rajdzie Hankiralli. Zwyciężył także w Rajdzie Conca d’Oro, w mistrzostwach Włoch. Dwukrotnie wystartował w mistrzostwach świata, jednak nie ukończył zarówno Rajdu Szwecji (awaria skrzyni biegów), jak i Rajdu Finlandii (awaria dyferencjału).
W 1990 Mäkinen startował N-grupowym samochodem Mitsubishi Galant VR-4 wraz z nowym pilotem, doświadczonym Seppo Harjanne. W odbywającym się na przełomie czerwca i lipca Rajdzie Nowej Zelandii Mäkinen zdobył swoje pierwsze punkty w mistrzostwach świata w karierze. Zajął 6 miejsce w klasyfikacji generalnej oraz wygrał grupę N i serię Production Car. W sierpniu był jedenasty (pierwszy w grupie N i Production Car) w Rajdzie Finlandii, a we wrześniu zajął 7 miejsce w Rajdzie Australii (pierwsze w grupie N i Production Car). Z kolei w październiku 1990 był trzynasty w Rajdzie San Remo oraz trzeci w grupie N i Production Car. Listopadowego Rajdu Wielkiej Brytanii nie ukończył z powodu awarii skrzyni biegów. W sezonie 1990 w klasyfikacji końcowej Production Car zajął 3 miejsce i przegrał jedynie z Francuzem Alainem Oreille i Urugwajczykiem Gustavo Trellesem.
W sezonie 1991 Mäkinen wystartował w pięciu rajdach. Startując Fordem Sierrą RS Cosworth był trzynasty w Rajdzie Szwecji oraz nie ukończył Rajdu Portugalii z powodu awarii skrzyni biegów. W Rajdzie Nowej Zelandii wystartował Mitsubishi Galantem VR-4, jednak wycofał się z niego na skutek awarii silnika. Następnie dzięki wstawiennictwu Hannu Mikkoli dołączył do zespołu Mazdy. Po raz pierwszy wystartował Mazdą 323 GTX w Rajdzie Finlandii. Zajął w nim 5 miejsce w klasyfikacji generalnej, a 18 odcinek specjalny tego rajdu był pierwszym wygranym w karierze Mäkinena w mistrzostwach świata. Ostatniego rajdu sezonu, Rajdu Wielkiej Brytanii, Mäkinen nie ukończył z powodu awarii skrzyni biegów.
W 1992 Mäkinen został członkiem zespołu Nissan Motorsports Europe i podpisał kontrakt na starty Nissanem Sunny GTI-R w mistrzostwach świata. Wystąpił w czterech rajdach mistrzostw. W Rajdzie Monte Carlo był dziewiąty, a w Rajdzie Wielkiej Brytanii ósmy. Nie ukończył Rajdu Portugalii (wypadek) i Rajdu Finlandii (awaria skrzyni biegów). W sezonie 1993 Fin pojechał Lancią Deltą HF Integrale w trzech rajdach w barwach prywatnego zespołu Astra Racing. W Rajdzie Szwecji i Rajdzie Finlandii zajął 4 pozycję, a w Rajdzie Grecji 6 pozycję.
Rok 1994 Mäkinen rozpoczął od startów Nissanem Sunny w grupie F2, w Rajdzie Szwecji, którego nie ukończył na skutek usterki skrzyni biegów. Następnie wystartował w Rajdzie Portugalii, w mistrzostwach świata, ale wycofał się z niego z powodu wypadku. W dalszej części sezonu Fin wziął udział w mistrzostwach Wielkiej Brytanii. Startował w Rajdzie Pirelli (11 miejsce), Rajdzie Szkocji (6 miejsce) i Rajdzie Ulster (4 miejsce). W międzyczasie fabryczny zespół Forda poszukiwał kierowcy w miejsce kontuzjowanego Włocha Massima Biasiona do startu w Rajdzie Finlandii. Wybór padł na Mäkinena. Na drugim odcinku specjalnym objął on prowadzenie w rajdzie. Pomimo problemów z turbosprężarką Fin odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w karierze. Przyjechał 22 sekundy przed Francuzem Didierem Auriolem w Toyocie Celice Turbo 4WD i 1:04 minuty przed Hiszpanem Carlosem Sainzem w Subaru Imprezie 555. W 1994 Mäkinen wystartował również fabrycznym Mitsubishi Lancerem Evo II w Rajdzie San Remo (awaria zawieszenia) i Rajdzie Wielkiej Brytanii (9 miejsce).
Przed sezonem 1995 Mäkinen podpisał kontrakt z zespołem Mitsubishi. Sezon rozpoczął od startu w Rajdu Monte Carlo. Jadąc Mitsubishi Lancerem Evo II zajął w nim 4 miejsce, przegrywając podium o 42 sekundy z rodakiem Juhą Kankkunenem. W lutym 1995, w Rajdzie Szwecji, Mäkinen po raz drugi w swojej karierze stanął na podium. Od początku do końca rajdu walczył o zwycięstwo ze Szwedem i jednocześnie partnerem z zespołu, Kennethem Erikssonem, jednak przegrał je o 12 sekund. W majowym asfaltowym Rajdzie Korsyki, Mäkinen wystartował nowym samochodem Mitsubishi, Lancerem Evo III. Debiut w nowym samochodzie nie był udany dla Fina, który zajął 8 pozycję. Kolejnego rajdu, Rajdu Nowej Zelandii, Mäkinen nie ukończył. Powodem był wypadek na 10 odcinku specjalnym. W sierpniu 1995 zwyciężył w Rajdzie Finlandii, plasując się na podium przed rodakami, Marcusem Grönholmem i Jarmo Kytölehto. Rajd nie był jednak punktowany w ramach mistrzostw świata, a jedynie był rundą mistrzostw samochodów w silnikami 2-litrowymi. Do końca sezonu Mäkinen wystartował jeszcze w trzech rajdach mistrzostw świata. W Rajdzie Australii był czwarty, a kolejnych dwóch, Rajdu Katalonii i Rajdu Wielkiej Brytanii nie ukończył. Ostatecznie w sezonie 1995 zajął 5 miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. Zdobył łącznie 58 punktów. W grudniu 1995 wygrał Rajd Tajlandii, zaliczany do klasyfikacji Mistrzostw Azji. Wyprzedził o 4 sekundy Kennetha Erikssona i o 5 sekund Richarda Burnsa.
Sezon 1996 Mäkinen rozpoczął od zwycięstwa w lutowym Rajdzie Szwecji. Wygrał go z przewagą 26 sekund nad Carlosem Sainzem jadącym Fordem Escortem RS Cosworth i 1:06 minuty nad Colinem McRae jadącym Subaru Imprezą 555. Fin wygrał także kolejny rajd, Rajd Safari. Ukończył go z przewagą ponad 14 minut nad Szwedem Kennethem Erikssonem i 42 minut nad Kenijczykiem Ianem Duncanem. Kolejnych zawodów, majowego Rajdu Indonezji jednak nie ukończył z powodu awarii silnika na 11. odcinku specjalnym. W kolejnych dwóch rajdach ponownie stanął na podium. W czerwcu walczył o zwycięstwo w Rajdzie Grecji z McRae, jednak ostatecznie był drugi ze stratą 50 sekund do Szkota, a w lipcu wygrał Rajd Argentyny z przewagą 1:35 minuty nad Carlosem Sainzem i 4:39 minuty nad Kennethem Erikssonem. Lipcowego Rajdu Nowej Zelandii Mäkinen jednak nie ukończył, gdyż na 11 oesie uległ wypadkowi. W sierpniu jednak ponownie zwyciężył. Wygrał Rajd Finlandii stając na podium obok dwóch rodaków, Juhy Kankkunena i Jarmo Kytölehto. We wrześniowym Rajdzie Australii ponownie odniósł zwycięstwo, piąte w sezonie. Wygrał go z przewagą ponad minuty nad Kennethem Erikssonem i Carlosem Sainzem. Wygrana w Rajdzie Australii dała Mäkinenowi, na dwa rajdy przed końcem sezonu, pierwszy w karierze tytuł rajdowego mistrza świata. W pozostałych dwóch rajdach sezonu Mäkinen nie odniósł sukcesu. Z Rajdu San Remo wycofał się z powodu wypadku, a Rajd Katalonii ukończył na 5 pozycji.
Już w pierwszym rajdzie sezonu 1997 Mäkinen stanął na podium. Jadąc nowym modelem Mitsubishi, Lancerem Evo IV, zajął 3 miejsce w Rajdzie Monte Carlo, w którym przegrał jedynie z Pierem Liattim i Carlosem Sainzem. W drugim rajdzie sezonu, Rajdzie Szwecji, Fin był znów trzeci. Przegrał z Kennethem Erikssonem i Carlosem Sainzem. W marcowym Rajdzie Safari nie dojechał jednak do mety. Na 4 odcinku specjalnym w jego Lancerze awarii uległ dyferencjał. W marcu 1997 Mäkinen odniósł zwycięstwo w Rajdzie Portugalii. Była to jego pierwsza wygrana w Rajdzie Portugalii w karierze, a także pierwsza w sezonie oraz pierwsza zespołu Mitsubishi. Na mecie rajdu Fin wyprzedził Belga Freddy’ego Loixa i Niemca Armina Schwarza. Z kolei w kwietniu Mäkinen wygrał swój pierwszy asfaltowy rajd mistrzostw świata w dotychczasowej karierze. Był najlepszy na trasach Rajdu Katalonii, w którym wyprzedził Piera Liattiego i Gilles’a Panizziego. W maju nie ukończył Rajdu Korsyki. Na 7 odcinku specjalnym jego Lancer przy dużej prędkości uderzył w krowę, wypadł z trasy i wpadł do wąwozu. Pod koniec maja Mäkinen odniósł jednak swoje trzecie zwycięstwo w sezonie. Wygrał Rajd Argentyny wyprzedzając na podium dwóch kierowców Subaru, Colina McRae i Kennetha Erikssona. Następnie Fin był trzeci w Rajdzie Grecji oraz nie ukończył Rajdu Nowej Zelandii z powodu wypadku na 4 odcinku specjalnym. W sierpniu 1997 Mäkinen ponownie stanął na najwyższym stopniu podium. Wygrał po raz czwarty z rzędu w Rajdzie Finlandii, wyprzedzając o 7 sekund Juhę Kankkunena i o 2 minuty Jarmo Kytölehto. We wrześniu nie ukończył Rajdu Indonezji z powodu awarii radiatora na 13 oesie. Jednak dwie kolejne rundy mistrzostw świata, zarówno Rajd San Remo, jak i Rajd Australii, wygrał Colin McRae. Mäkinen był w nich odpowiednio trzeci i drugi, przez co przed ostatnim rajdem sezonu Szkot zbliżył się do niego o 10 punktów. Na 21 odcinku specjalnym Rajdu Wielkiej Brytanii McRae objął prowadzenie i ostatecznie wygrał ten rajd. Nie wystarczyło mu to jednak do wywalczenia mistrzostwa świata, gdyż Mäkinen dojechał do mety na 6 pozycji, dzięki czemu został mistrzem świata z przewagą jednego punktu nad McRae w klasyfikacji generalnej.
Po sezonie 1997 pilot Mäkinena Seppo Harjanne zakończył karierę. Nowym pilotem Mäkinena został Risto Mannisenmäki. W styczniu 1998 Mäkinen pojechał w Rajdzie Monte Carlo. W pierwszym dniu rajdu wygrał cztery odcinki specjalne z sześciu i był liderem. Jednak na pierwszym odcinku specjalnym drugiego dnia rajdu uległ wypadkowi. Jego Lancer uderzył w barierkę mostu i spadł 10 metrów w dół do strumienia. Załoga nie odniosła obrażeń. W lutym 1998, w Rajdzie Szwecji, Mäkinen objął prowadzenie na 12 oesie i ostatecznie wygrał ten rajd. Wyprzedził drugiego Carlosa Sainza 51,6 sekundy i trzeciego Juhę Kankkunena o 58,8 sekundy. Kolejnych dwóch rajdów Mäkinen nie ukończył. Rajdu Safari nie ukończył na skutek awarii paska rozrządu, a Rajdu Portugalii na skutek awarii zawieszenia. W kwietniowym Rajdzie Katalonii przyjechał na 3 pozycji za dwoma kierowcami Toyoty, Sainzem i Freddym Loixem. Z kolei w maju 1998 wycofał się z Rajdu Korsyki. Powodem wycofania się była awaria układu elektrycznego na 5 odcinku specjalnym. Kolejnym rajdem sezonu był Rajd Argentyny. Od 4 do 10 odcinka specjalnego Mäkinen prowadził. Na 11 odcinku prowadzenie objął Colin McRae, jednak na 15 odcinku uderzył w skałę, w związku z tym Mäkinen wrócił na prowadzenie i ostatecznie zwyciężył w argentyńskim rajdzie. Czerwcowego Rajdu Grecji Fin nie ukończył, a w lipcu był trzeci w Rajdzie Nowej Zelandii. W sierpniu wystartował w Rajdzie Finlandii. Na 3 odcinku specjalnym objął prowadzenie i systematycznie utrzymywał je do końca rajdu, który wygrał. Pokonał Carlosa Sainza o 35,6 sekundy i Juhę Kankkunena o 45,2 sekundy. Było to piąte z rzędu zwycięstwo Mäkinena w Rajdzie Finlandii. Mäkinen zdominował również październikowy Rajd San Remo. Na 2 odcinku specjalnym został liderem i nie oddał prowadzenia do końca rajdu. Stanął na podium obok dwóch kierowców Subaru Imprezy, Piera Liattiego i Colina McRae. Zwycięstwo we Włoszech pozwoliło Mäkinenowi włączyć się o walkę o mistrzostwo świata i Fin zbliżył się na 2 punkty do lidera mistrzostw, Carlosa Sainza. W listopadzie 1998 Mäkinen wygrał trzeci rajd z rzędu. W Rajdzie Australii przyjechał o 16,5 sekundy przed Sainzem, dzięki czemu objął prowadzenie w mistrzostwach świata z 2 punktami przewagi przed Hiszpanem. Ostatnim rajdem sezonu decydującym o mistrzostwie świata był Rajd Wielkiej Brytanii. Na 5 odcinku specjalnym Mäkinen wjechał swoim Lancerem w plamę oleju, przez co wypadł poza trasę i uderzył tyłem w betonowy blok. Niedługo potem urwał koło i ukończył 6 odcinek specjalny na trzech kołach na 52 pozycji. Po tym odcinku został zatrzymany przez brytyjską policję na trasie dojazdowej i ostatecznie wycofał się z rajdu. W rajdzie pozostał Sainz. Na 500 metrów przed końcem ostatniego, 28 odcinka specjalnego, w Toyocie Corolli WRC Sainza (w tym czasie jechał na 4 pozycji w klasyfikacji i był mistrzem świata) awarii uległ silnik i Hiszpan nie ukończył rajdu. Tym samym mistrzem świata został Mäkinen, a o tym fakcie dowiedział się nieoczekiwanie poprzez telefon, w momencie udzielania przez niego wywiadu fińskiej telewizji. Fin stał się też pierwszym kierowcą, który wywalczył tytuł mistrzowski po raz trzeci z rzędu.
2 stycznia 1999 Mitsubishi zaprezentowało nowy model Lancera, Evo VI. Tym modelem Mäkinen miał startować w sezonie 1999. Już w pierwszym rajdzie sezonu, Rajdzie Monte Carlo, Mäkinen odniósł zwycięstwo. Wygrał go z przewagą 1:44 minuty nad Juhą Kankkunenem i 3:52 minuty nad Didierem Auriolem. W lutym 1999, w Rajdzie Szwecji, Mäkinen od pierwszego do ostatniego odcinka specjalnego walczył o zwycięstwo z Carlosem Sainzem. Ostatecznie wygrał go, po raz trzeci z rzędu, z przewagą 18 sekund nad Hiszpanem. Trzecim rajdem sezonu był, odbywający się pod koniec lutego, Rajd Safari. Na jednym z odcinków specjalnych Mäkinen zatrzymał się, by wymienić dwie przebite opony. W wymianie koła pomogła grupa kenijskich widzów, co zostało zarejestrowane na kamerze telewizyjnej. Zewnętrzna pomoc była zabroniona w rajdach, toteż zespół Toyoty złożył protest, który został uwzględniony przez FIA. Mäkinen został wykluczony z rajdu. W następnych pięciu rajdach sezonu 1999 Mäkinen tylko dwukrotnie stawał na podium. W Rajdzie Katalonii i Rajdzie Grecji był trzeci. W pozostałych trzech dojechał jednak na punktowanych pozycjach. W Rajdzie Portugalii zajął 5 miejsce, w Rajdzie Korsyki – 6, a w Rajdzie Argentyny – 4. Po letniej przerwie Mäkinen wystartował w lipcowym Rajdzie Nowej Zelandii. Na 2 odcinku specjalnym objął prowadzenie i dzięki 10 wygranym odcinkom, zwyciężył w nowozelandzkim rajdzie, wyprzedzając dwóch rodaków, Juhę Kankkunena i Toniego Gardemeistera. W sierpniu Mäkinen wziął udział w Rajdzie Finlandii. Nie zdołał go jednak wygrać po raz szósty z rzędu. Na 14 odcinku specjalnym był zmuszony wycofać się z powodu awarii sprzęgła. We wrześniu Mäkinen walczył o zwycięstwo w Rajdzie Chin. Od 11 odcinka specjalnego jechał na 3 pozycji. Na 16 odcinku spadł jednak deszcz. Fin na śliskiej nawierzchni nie opanował samochodu, który uderzył w skałę. Mäkinen uszkodził zawieszenie i wycofał się z rajdu. W październikowym Rajdzie San Remo, ostatnim asfaltowym w sezonie, Mäkinen do przedostatniego odcinka specjalnego jechał na 2 pozycji o 1,8 sekundy za Gillesem Panizzim. Wygrał jednak ostatni odcinek o 19,8 sekundy nad Panizzim i zwyciężył w rajdzie. Dzięki zwycięstwu w Rajdzie San Remo Mäkinen został liderem mistrzostw świata z 6 punktami przewagi nad Didierem Auriolem. W listopadzie 1999 odbył się przedostatni rajd sezonu, Rajd Australii. Na 6 odcinku specjalnym Auriol uderzył w drzewo i wycofał się z rajdu. Mäkinen ukończył rajd na bezpiecznej 3 pozycji, która zagwarantowała mu zdobycie czwartego z rzędu tytułu mistrza świata na jeden rajd przed końcem sezonu (Mäkinen miał wówczas 10 punktów przewagi, ale więcej zwycięstw od Auriola). Ostatniego rajdu sezonu, Rajdu Wielkiej Brytanii, Mäkinen nie ukończył z powodu awarii silnika.
Mäkinen dobrze rozpoczął sezon 2000. W styczniowym Rajdzie Monte Carlo objął prowadzenie na 4 odcinku specjalnym i ostatecznie wygrał ten rajd. Ukończył go z przewagą 1:24,9 minuty nad Carlosem Sainzem oraz 3:21,4 minuty nad Juhą Kankkunenem. W lutowym Rajdzie Szwecji także walczył o zwycięstwo. Trzeci dzień rajdu rozpoczynał na 2 miejscu ze stratą 26,8 sekundy do lidera Marcusa Grönholma. Następnie systematycznie odrabiał stratę do rodaka i ostatecznie ukończył szwedzki rajd na 2 pozycji ze stratą 6,8 sekundy. Kolejne dwa rajdy nie były jednak dla Mäkinena udane. Lutowy Rajd Safari zakończył na 3 odcinku specjalnym z powodu awarii zawieszenia. Nie ukończył także odbywającego się w marcu Rajdu Portugalii. Na 9 odcinku specjalnym uderzył w drzewo, uszkodził zawieszenie i był zmuszony wycofać się z zawodów. Piąty rajd sezonu, Rajd Katalonii, zakończył na 4 pozycji tracąc do podium 28,5 sekundy, a w maju dojechał na 3 miejscu w Rajdzie Argentyny. W czerwcu Mäkinen nie ukończył Rajdu Grecji z powodu awarii osi, a w lipcu miał wypadek w Rajdzie Nowej Zelandii na 19 odcinku specjalnym i wycofał się z rajdu. W Rajdzie Finlandii dojechał na 4 pozycji, a w Rajdzie Cypru był piąty. Nie ukończył natomiast Rajdu Korsyki z powodu wypadku[6]. W październiku stanął na podium w Rajdzie San Remo. Był trzeci i przegrał jedynie z dwoma francuskimi kierowcami, Gillesem Panizzim i François Delecourem. W listopadzie 2000, w przedostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Australii, Mäkinen zwyciężył z przewagą 5,5 sekundy nad Grönholmem i 8,2 sekundy nad Richardem Burnsem. Po zakończeniu rajdu został jednak zdyskwalifikowany. Zespół Mitsubshi użył w jego Lancerze niezgodnej z przepisami turbosprężarki. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, Mäkinen dojechał na 3 miejscu. Sezon 2000 zakończył na 5 pozycji w klasyfikacji generalnej. Zdobył 36 punktów.
Sezon 2001 Mäkinen rozpoczął od zwycięstwa w Rajdzie Monte Carlo. O zwycięstwo w rajdzie walczył z Colinem McRae, który jednak z powodu kłopotów technicznych wycofał się z rajdu. Tym samym wygrał Rajd Monte Carlo po raz trzeci z rzędu wyprzedzając Carlosa Sainza o ponad minutę i François Delecoura o ponad dwie minuty. W lutym Mäkinen wystartował w Rajdzie Szwecji. Do 16 odcinka specjalnego jechał na 2 pozycji, jednak 19 kilometrów przed końcem 17 odcinka wypadł z trasy i był zmuszony wycofać się z rajdu. W marcu 2001 Mäkinen wygrał drugi rajd w sezonie, Rajd Portugalii. Na 21., przedostatnim, odcinku specjalnym był drugi za Sainzem, jednak dzięki wygranej na ostatnim oesie wygrał portugalski rajd z przewagą 8,6 sekundy nad Hiszpanem. W Rajdzie Hiszpanii Mäkinen stanął na podium. Był trzeci. Z kolei w Rajdzie Argentyny dojechał do mety na 4. pozycji. Rajd Cypru nie był dla Mäkinena udany. Na pierwszych trzech odcinkach specjalnych notował czasy w drugiej dziesiątce, a na 4. odcinku specjalnym wypadł z trasy i zakończył udział w zawodach. W czerwcowym Rajdzie Grecji Fin był czwarty. W lipcu Mäkinen startował w Rajdzie Safari. Od 2 odcinka specjalnego był liderem rajdu i ostatecznie wygrał go z przewagą ponad 12 minut nad rodakiem Harrim Rovanperą i Niemcem Arminem Schwarzem. W sierpniu nie ukończył Rajdu Finlandii z powodu awarii zawieszenia, a we wrześniu był ósmy w Rajdzie Nowej Zelandii. We wrześniu zespół Mitsubishi zaprezentował nowy samochód, Mitsubishi Lancer WRC, którym Mäkinen miał wystartować w Rajdzie San Remo. Debiut Mäkinena w nowym samochodzie nie był udany. Do 19 odcinka specjalnego, którego nie ukończył z powodu wypadku, jechał w drugiej dziesiątce klasyfikacji generalnej. W październiku Mäkinen ogłosił, iż opuszcza zespół Mitsubishi i przenosi się do zespołu Subaru. Jeszcze w tym samym miesiącu wystartował w Rajdzie Korsyki. Na 6 odcinku specjalnym Mäkinen uderzył samochodem w kamienny murek, następnie w skały. Lancer Fina dachował i zatrzymał się nad przepaścią. Mäkinen nie odniósł obrażeń, jednak jego pilot Risto Mannisenmäki został zabrany helikopterem do szpitala. Mannisenmäki doznał złamania kręgu i przeszedł operację kręgosłupa. W listopadzie Mäkinen wystartował z nowym pilotem, Timo Hantunenem i zajął 6 miejsce w tym rajdzie. Przed ostatnim rajdem sezonu, Rajdem Wielkiej Brytanii Mäkinen wciąż miał szanse na tytuł mistrzowski. W rajdzie pojechał z pilotem Kajem Lindströmem. Jednak wycofał się już na 2 odcinku specjalnym z powodu wypadku i urwania koła w Lancerze. Sezon 2001 zakończył na 3 miejscu ze stratą punktu do drugiego Colina McRae i 3 punktów do mistrza świata Richarda Burnsa.
W styczniu 2002 w debiucie w zespole Subaru w Rajdzie Monte Carlo Mäkinen przyjechał na 2 miejscu w klasyfikacji generalnej. Po zakończeniu rajdu wyniki zostały jednak zmienione. Pierwotnemu zwycięzcy Sébastienowi Loebowi doliczono do końcowego wyniku 2 minuty kary za niedozwoloną zmianę opon w trakcie dziesięciominutowego serwisu. Tym samym zwycięzcą rajdu został Mäkinen, a Loeb zajął 2. miejsce. W lutowym Rajdzie Szwecji Mäkinen przejechał trzy odcinki specjalne. Na 4 odcinku wpadł w śnieżną zaspę, a silnik w jego Subaru Imprezie przegrzał się, przez co Fin wycofał się z rajdu. Mäkinen nie ukończył również Rajdu Korsyki. Jadąc na 4 pozycji w klasyfikacji generalnej wypadł z trasy na 10 odcinku specjalnym i uszkodził zawieszenie, co uniemożliwiło mu dalszy start w rajdzie. W marcu Mäkinen nie ukończył trzeciego z rzędu rajdu. Na 9 odcinku specjalnym Rajdu Hiszpanii wycofał się z powodu problemów z silnikiem. W kwietniu po raz drugi w sezonie Mäkinen stanął na podium. Zajął 3 miejsce za dwoma kierowcami Peugeota, Marcusem Grönholmem i Richardem Burnsem. W maju Mäkinen walczył o zwycięstwo w Rajdzie Argentyny. Od pierwszego odcinka specjalnego jechał na 2 pozycji, a przez dwa odcinki był nawet liderem rajdu. Jednak na 21 odcinku dachował i odpadł z rywalizacji. Nie ukończył również dwóch kolejnych rajdów. Z Rajdu Grecji wycofał się z powodu uszkodzenia koła, a z Rajdu Safari z powodu problemów z zawieszeniem. W Rajdzie Finlandii był szósty, a w Rajdzie Niemiec siódmy. Z kolei we wrześniu 2002 wycofał się z Rajdu San Remo z powodu awarii skrzyni biegów. W październiku stanął na podium, po raz trzeci w sezonie. Był trzeci i przegrał jedynie z rodakami jadącymi Peugeotem 206 WRC, Marcusem Grönholmem i Harrim Rovanperą. W Rajdzie Australii Mäkinen był czwarty. Po rajdzie został jednak zdyskwalifikowany. Jego Subaru przekroczyło limit wagowy o 8 kilogramów. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, Mäkinen zajął 4 pozycję. W sezonie 2002 zajął 8 miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. Zdobył 22 punkty.
W styczniu 2003 Mäkinen ogłosił, iż sezon 2003 będzie jego ostatnim sezonem w rajdowej karierze. Sezon ten Mäkinen rozpoczął od startu w Rajdzie Monte Carlo. Po czterech odcinkach specjalnych był dziewiąty, a na 5 odcinku wypadł z trasy i zakończył udział w rajdzie. W lutym stanął na podium. Był drugi w Rajdzie Szwecji. Ukończył go ze stratą 50,8 sekundy do zwycięzcy Marcusa Grönholma. W odbywającym się na przełomie lutego i marca Rajdzie Turcji Mäkinen był ósmy. Z kolei w kwietniowym Rajdzie Nowej Zelandii przyjechał na siódmej pozycji w klasyfikacji generalnej. W majowym Rajdzie Argentyny przejechał 20 odcinków specjalnych. Na 21 odcinku wycofał się z powodu zbyt dużej straty spowodowanej awarią skrzyni biegów. W czerwcowym Rajdzie Grecji Mäkinen był piąty. Następnie nie ukończył czerwcowego Rajdu Cypru, a także lipcowego Rajdu Niemiec (z powodu awarii alternatora). W Rajdzie Finlandii był szósty, podobnie jak w Rajdzie Australii. Z kolei w Rajdzie San Remo zajął 10 pozycję, w Rajdzie Korsyki – siódmą, a w Rajdzie Katalonii – ósmą. W listopadzie 2003 pojechał w ostatnim rajdzie sezonu. Na 4 oesie awansował na 3 pozycję i na niej też zakończył rajd. Przegrał w nim jedynie z Norwegiem Petterem Solbergiem i Francuzem Sébastienem Loebem. Swój ostatni w karierze sezon w mistrzostwach świata Mäkinen zakończył na 8 pozycji w klasyfikacji generalnej. Zdobył w nim 30 punktów.
7 lipca 2015 Mäkinen został szefem zespołu Toyoty, przygotowującego się do startu w rajdowych mistrzostwach świata w 2017 Yarisem WRC. Do współpracy zaprosił go Akio Toyoda, prezydent Toyota Motor Corporation, z zamiłowania także kierowca rajdowy, którego Mäkinen był trenerem w 2013.
Tommi Mäkinen jest jednym z czterech synów Jukkiego i Anny Mäkinenów. Jest mężem Eliisy, z którą ma dwóch synów: Henry’ego (ur. 1996) i Mikko (ur. 2003). Mieszka z rodziną w Monako i w rodzinnej wsi Puuppola, w rejonie Jyväskyli. Największymi idolami rajdowymi Mäkinena są jego rodacy: Hannu Mikkola i Juha Kankkunen.
Po zakończeniu kariery Mäkinen otworzył firmę Tommi Mäkinen Racing Oy Ltd z siedzibą we wsi Puuppola. Firma ta zajmuje się budową i wypożyczaniem samochodów rajdowych, głównie Subaru Impreza startujących w grupie N i grupie R4. Mäkinen prowadzi również szkołę rajdową, w której swoje umiejętności doskonalili tacy kierowcy jak Thierry Neuville, Jewgienij Nowikow, Mikko Hirvonen, Dave Mirra czy Jari-Matti Latvala.