Tor długości: 13,492km.
Pogoda: ciepło, sucho.
Zwycięzca przejechał 4088,064km (304 okrążenia) ze średnią prędkością 170,336km/godz.

Lista startowa.

Nr.1. Briggs Cunningham / William Spear (USA) – Cunningham C4R Chrysler.
Nr.2. Phil Walters / John Fitch (USA) – Cunningham C5R Chrysler.
Nr.3. Charles Moran / John Gordon Bennett (USA) – Cunningham C4RK Chrysler.
Nr.4. Sydney Allard / Philip Fotheringham Parker (GB) – Allard JR Cadillac.
Nr.5. Zora Arkus Duntov (USA) / Ray Merrick (GB) – Allard JR Cadillac.
Nr.6. Charles de Cortanze / Andre Chambas (F) – Talbot Lago T26GS.
Nr.7. Pierre Levegh / Charles Pozzi (F) – Talbot Lago T26GS.
Nr.8. Elie Bayol / Louis Rosier (F) – Talbot Lago T26GS.
Nr.9. Guy Mairesse / Georges Grignard (F) – Talbot Lago T26GS.
Nr.10.Yves Giraud-Cabantous (F) / Pierre Veyron (GB) – Nash Healey Sports.
Nr.11. Leslie Johnson / Bert Hadley (GB) – Nash Healey Sports.
Nr.12. Alberto Ascari / Luigi Villoresi (I) – Ferrari 340MM Pininfarina Berlinetta.
Nr.14. Mike Hawthorn (GB) / Giuseppe Farina (I) - Ferrari 340MM Pininfarina Berlinetta.
Nr.15. Paolo Marzotto / Giannino Marzotto (I) - Ferrari 340MM Pininfarina Berlinetta.
Nr.16. Luigi Chinetti / Tom Cole jr (USA) - Ferrari 340MM Spyder Vignale.
Nr.17. Stirling Moss / Peter Walker (GB) – Jaguar C-type.
Nr.18. Tony Rolt / Duncan Hamilton (GB) – Jaguar C-type.
Nr.19. Peter Whitehead / Ian Stewart (GB) – Jaguar C-type.
Nr.20. Roger Laurent / Charles de Tornaco (B) – Jaguar C-type.
Nr.21. Consalvo Sanesi / Piero Carini (I) – Alfa Romeo 6C 3000 CM.
Nr.22. Juan Manuel Fangio / Onofre Marimon (ARG) – Alfa Romeo 6C 3000 CM.
Nr.23. Karl Kling / Fritz Riess (D) – Alfa Romeo 6C 3000 CM.
Nr.24. Behra / Lucas – Gordini T24S.
Nr.25. Reg Parnell / Peter Collins (GB) – Aston Martin DB3S.
Nr.26. George Abecassis / Roy Salvadori (GB) – Aston Martin DB3S.
Nr.27. Eric Thompson (USA) / Dennis Poore (GB) – Aston Martin DB3S.
Nr.29. Palacio Pover / Cardona / Fernandez – Pegaso Z102.
Nr.30. Piero Taruffi / Umberto Maglioli (I) – Lancia D20.
Nr.31. Robert Manzon (F) / Louis Chiron (MC) – Lancia D20.
Nr.32. Felice Bonetto / Luigi Valenzano (I) – Lancia D20.
Nr.33. Gordon Wilkins (GB) / Marcel Becquart (F) – Austin Healey 100.
Nr.34. Johnny Lockett (GB) / Maurice Gatsonides (NL) – Austin Healey 100.
Nr.35. Maurice Trintignant (F) / Harry Schell (USA) – Gordini T16S.
Nr.36. Roberto Mieres (ARG) / Jean Behra (F) – Gordini T15S.
Nr.37. Lance Macklin / Graham Whitehead (GB) – Bristol 450.
Nr.38. Tommy Wisdom / Jack Fairman (GB) – Bristol 450.
Nr.39. Ken Wharton / Lawrence Mitchell (GB) – Frazer Nash Le Mans Coupe.
Nr.40. Bob Gerard / David Clarke (GB) – Frazer Nash Le Mans Replica.
Nr.41. Jacques Poch / Edmond Mouche (F) – Borgward Hansa 1500.
Nr.42. Hans Hugo Hartmann / Adolf Brudes (D) – Borgward Hansa 1500 RS.
Nr.44. Helm Glöckler / Hans Herrmann (D) – Porsche 550 coupe.
Nr.45. Richard von Frankenberg (D) / Paul Frere (B) – Porsche 550 coupe.
Nr.46. Gustave Olivier / Eugene Martin (F) – Porsche 356.
Nr.47. Phill Hill / Fred Wackers jr (USA) – Osca MT4.
Nr.48. Mario Damonte (I) / Pierre Louis Dreyus “Helde” (F) – Osca MT4.
Nr.49. Auguste Veuillet (F) / Peter Max Müller (D) – Porsche 356.
Nr.50. Charles Plantivaux / Guy Lapchin (F) – Panhard X89.
Nr.51. Raymond Stempert / Georges Schwartz (F) – Panhard X87.
Nr.52. Andre Briat / Yves Lesur (F) – Renault 4CV Vernet Pairard.
Nr.53. Jean Louis Rosier / Robert Schollmann (F) – Renault 4CV.
Nr.54. Louis Pons / Jean Redele (F) – Renault 4CV.
Nr.55. Jacques Lecat / Henri Senftleben (F) – Renault 4 CV.
Nr.56. Just Emile Vernet / Jean Pairard (F) – V.P. 166R.
Nr.57. Rene Bonnet / Andre Moynet (F) – D.B. LM53.
Nr.58. Marc Gignoux / Marc Azema (F) – D.B. LM53.
Nr.59. Eugene Dussous / Pierre Flahaut (F) – Monopole X84.
Nr.60. Jean Hernard / Jean de Montremy (F) – Panhard X85.
Nr.61. Pierre Chancel / Robert Chancel (F) – Panhard X88.
Nr.62. Norbert Jean Mahe (F) / Don Giovanni Lurani (I) – Fiat 8V.
Nr.63. Clemente Biondetti (I) / Jose Floiran Gonzalez (ARG) – Lancia D20.
Nr.65. Rene Marchand / Simone / Roboly – Jaguar C-type.
Nr.66. Alexandre Constantin / Michel Arnaud (F) – Peugeot 203 Constantin.
Nr.67. Andre Guelfi / Roger Loyer (F) – Gordini T15S.
Nr.68. Stagnoli / Palmieri – Alfa Romeo 6C 3000 CM.
Nr.69. Clark / Meyer / Scott – Aston Martin DB2.
Nr.72. Jean Hebert / Scott / Jones – Renault 4CV.
Nr.74. Jacques Foucher / Laine – Renault 4CV.

Helm Glöckler i Hans Herrmann – Porsche 550 coupe.

Jean Louis Rosier i Robert Schollmann – Renault 4CV.

Nr.10.Yves Giraud-Cabantous i Pierre Veyron, nr.11. Leslie Johnson i Bert Hadley – Nash Healey Sports.

Nr.61. Pierre Chancel i Robert Chancel, nr.51. Raymond Stempert i Georges Schwartz, nr.50. Charles Plantivaux i Guy Lapchin – Panhardy X89.

Jean Louis Rosier i Robert Schollmann – Renault 4CV.

Consalvo Sanesi i Piero Carini – Alfa Romeo 6C 3000 CM.

Bob Gerard i David Clarke – Frazer Nash Le Mans Replica.

Elie Bayol i Louis Rosier – Talbot Lago T26GS.

Richard von Frankenberg i Paul Frere – Porsche 550 coupe.

Nr.34. Johnny Lockett i Maurice Gatsonides – Austin Healey 100.

Yves Giraud-Cabantous i Pierre Veyron – Nash Healey Sports.

Phill Hill i Fred Wackers jr – Osca MT4.

Bob Gerard i David Clarke – Frazer Nash Le Mans Replica.

Norbert Jean Mahe i Don Giovanni Lurani – Fiat 8V.

Briggs Cunningham i William Spear – Cunningham C4R Chrysler.

Jacques Lecat i Henri Senftleben – Renault 4 CV.

Mike Hawthorn i Giuseppe Farina - Ferrari 340MM Pininfarina Berlinetta.

Helm Glöckler i Hans Herrmann – Porsche 550 coupe.

Paolo Marzotto i Giannino Marzotto - Ferrari 340MM Pininfarina Berlinetta.

Robert Manzon i Louis Chiron – Lancia D20.

Nr.19. Peter Whitehead i Ian Stewart, nr.18. Tony Rolt i Duncan Hamilton, nr.20. Roger Laurent i Charles de Tornaco – Jaguary C-type.

Pierre Levegh i Charles Pozzi – Talbot Lago T26GS.

Nr.25. Reg Parnell i Peter Collins – Aston Martin DB3S, nr.48. Mario Damonte i Pierre Louis Dreyus “Helde” – Osca MT4.

Nr.17.Stirling Moss i Peter Walker, nr.18. Tony Rolt i Duncan Hamilton  – Jaguary C-type.

Richard von Frankenberg i Paul Frere – Porsche 550 coupe.

Eugene Dussous i Pierre Flahaut – Monopole X84.

Nr.34. Johnny Lockett i Maurice Gatsonides, nr.33. Gordon Wilkins i Marcel Becquart – Austiny Healey 100, nr.11. Leslie Johnson i Bert Hadley, nr.10. Yves Giraud-Cabantous i Pierre Veyron – Nash Healey Sports.

Nr.19. Peter Whitehead i Ian Stewart – Jaguar C-type.

Nr.12. Alberto Ascari i Luigi Villoresi, nr.15. Paolo Marzotto i Giannino Marzotto, nr.14. Mike Hawthorn i Giuseppe Farina - Ferrari 340MM Pininfarina Berlinetta.

Nr.35. Maurice Trintignant i Harry Schell – Gordini T16S.

Nr.10.Yves Giraud-Cabantous i Pierre Veyron, nr.11. Leslie Johnson i Bert Hadley – Nash Healey Sports.

Nr.25. Reg Parnell i Peter Collins, nr.26. George Abecassis i Roy Salvadori – Astony Martini DB3S.

Nr.17. Stirling Moss i Peter Walker, nr.18. Tony Rolt i Duncan Hamilton, nr.20. Roger Laurent i Charles de Tornaco – Jaguary C-type.

Nr.2. Phil Walters i John Fitch – Cunningham C5R Chrysler, nr.3. Charles Moran i John Gordon Bennett – Cunningham C4RK Chrysler.

Nr.7. Pierre Levegh i Charles Pozzi, nr.8. Elie Bayol i Louis Rosier – Talbot Lago T26GS.

Nr.9. Guy Mairesse i Georges Grignard – Talbot Lago T26GS.

Phill Hill i Fred Wackers jr – Osca MT4.

Nr.34. Johnny Lockett i Maurice Gatsonides – Austin Healey 100, nr.15. Paolo Marzotto i Giannino Marzotto - Ferrari 340MM Pininfarina Berlinetta, nr.38. Tommy Wisdom i Jack Fairman – Bristol 450, nr.47. Phill Hill i Fred Wackers jr – Osca MT4.

Nr.15. Paolo Marzotto i Giannino Marzotto - Ferrari 340MM Pininfarina Berlinetta, nr.38. Tommy Wisdom i Jack Fairman – Bristol 450, nr.47. Phill Hill i Fred Wackers jr – Osca MT4.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Nr.32. Felice Bonetto i Luigi Valenzano – Lancia D20.

Lance Macklin i Graham Whitehead – Bristol 450.

Peter Whitehead i Ian Stewart – Jaguar C-type.

Karl Kling i Fritz Riess – Alfa Romeo 6C 3000 CM.

Auguste Veuillet i Peter Max Müller – Porsche 356.

Nr.2. Phil Walters i John Fitch – Cunningham C5R Chrysler, nr.18. Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Robert Manzon i Louis Chiron – Lancia D20.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Alberto Ascari i Luigi Villoresi – Ferrari 340MM Pininfarina Berlinetta.

Alexandre Constantin i Michel Arnaud – Peugeot 203 Constantin.

Stirling Moss i Peter Walker – Jaguar C-type.

Nr.3. Charles Moran i John Gordon Bennett  – Cunningham C4RK Chrysler.

Sydney Allard i Philip Fotheringham Parker – Allard JR Cadillac.

Leslie Johnson i Bert Hadley – Nash Healey Sports.

Karl Kling i Fritz Riess – Alfa Romeo 6C 3000 CM.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Ken Wharton i Lawrence Mitchell – Frazer Nash Le Mans Coupe.

Charles Plantivaux i Guy Lapchin – Panhard X89.

Nr.7. Pierre Levegh i Charles Pozzi – Talbot Lago T26GS, nr.35. Maurice Trintignant i Harry Schell – Gordini T16S.

Andre Briat i Yves Lesur – Renault 4CV Vernet Pairard.

Ken Wharton i Lawrence Mitchell – Frazer Nash Le Mans Coupe.

Rene Bonnet i Andre Moynet – D.B. LM53.

Nr.17. Stirling Moss i Peter Walker, nr.18. Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Nr.2. Phil Walters i John Fitch – Cunningham C5R Chrysler.

Stirling Moss i Peter Walker – Jaguar C-type.

Charles Plantivaux i Guy Lapchin – Panhard X89.

Nr.18. Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type, nr.6. Charles de Cortanze i Andre Chambas – Talbot Lago T26GS.

Gustave Olivier i Eugene Martin – Porsche 356.

Alberto Ascari i Luigi Villoresi – Ferrari 340MM Pininfarina Berlinetta.

Helm Glöckler i Hans Herrmann – Porsche 550 coupe.

Peter Whitehead i Ian Stewart – Jaguar C-type.

Nr.23. Karl Kling i Fritz Riess, nr.22. Juan Manuel Fangio i Onofre Marimon – Alfy Romeo 6C 3000 CM.

Jean Hernard i Jean de Montremy – Panhard X85.

Gordon Wilkins i Marcel Becquart – Austin Healey 100.

Hans Hugo Hartmann i Adolf Brudes – Borgward Hansa 1500 RS.

Phil Walters i John Fitch – Cunningham C5R Chrysler.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Nr.44. Helm Glöckler i Hans Herrmann, nr.45. Richard von Frankenberg i Paul Frere – Porsche 550 coupe.

Roger Laurent i Charles de Tornaco – Jaguar C-type.

Phill Hill i Fred Wackers jr – Osca MT4.

Nr.57. Rene Bonnet i Andre Moynet – D.B. LM53, nr.35. Maurice Trintignant i Harry Schell – Gordini T16S.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Roger Laurent i Charles de Tornaco – Jaguar C-type.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Mike Hawthorn i Giuseppe Farina - Ferrari 340MM Pininfarina Berlinetta.

Zora Arkus Duntov i Ray Merrick – Allard JR Cadillac.

Nr.35. Maurice Trintignant i Harry Schell – Gordini T16S, nr.11. Leslie Johnson i Bert Hadley – Nash Healey Sports.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Karl Kling i Fritz Riess – Alfa Romeo 6C 3000 CM.

Phil Walters i John Fitch – Cunningham C5R Chrysler.

Nr.3. Charles Moran i John Gordon Bennett – Cunningham C4RK Chrysler, nr.19. Peter Whitehead i Ian Stewart – Jaguar C-type.

Andre Briat i Yves Lesur – Renault 4CV Vernet Pairard.

Charles de Cortanze i Andre Chambas – Talbot Lago T26GS.

Nr.18. Tony Rolt i Duncan Hamilton, nr.17. Stirling Moss i Peter Walker – Jaguary C-type.

Marc Gignoux i Marc Azema – D.B. LM53.

Johnny Lockett i Maurice Gatsonides – Austin Healey 100.

Nr.2. Phil Walters i John Fitch – Cunningham C5R Chrysler, nr.61. Pierre Chancel i Robert Chancel – Panhard X88.

Nr.11. Leslie Johnson i Bert Hadley – Nash Healey Sports, nr.21. Consalvo Sanesi i Piero Carini – Alfa Romeo 6C 3000 CM.

Juan Manuel Fangio i Onofre Marimon – Alfa Romeo 6C 3000 CM.

Eugene Dussous i Pierre Flahaut – Monopole X84.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Mario Damonte i Pierre Louis Dreyus “Helde” – Osca MT4.

Yves Giraud-Cabantous i Pierre Veyron – Nash Healey Sports.

Auguste Veuillet i Peter Max Müller – Porsche 356.

Nr.12. Alberto Ascari i Luigi Villoresi – Ferrari 340MM Pininfarina Berlinetta, nr.2. Phil Walters i John Fitch – Cunningham C5R Chrysler.

Helm Glöckler i Hans Herrmann – Porsche 550 coupe.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Nr.38. Tommy Wisdom i Jack Fairman – Bristol 450, nr.40. Bob Gerard i David Clarke – Frazer Nash Le Mans Replica.

Alexandre Constantin i Michel Arnaud – Peugeot 203 Constantin.

Roger Laurent i Charles de Tornaco – Jaguar C-type.

Luigi Chinetti i Tom Cole jr - Ferrari 340MM Spyder Vignale.

Rene Bonnet i Andre Moynet – D.B. LM53.

Guy Mairesse i Georges Grignard – Talbot Lago T26GS.

Stirling Moss i Peter Walker – Jaguar C-type.

Charles Moran i John Gordon Bennett  – Cunningham C4RK Chrysler.

Johnny Lockett i Maurice Gatsonides – Austin Healey 100.

Pierre Chancel i Robert Chancel – Panhard X88.

Charles de Cortanze i Andre Chambas – Talbot Lago T26GS.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Andre Briat i Yves Lesur – Renault 4CV Vernet Pairard.

Alexandre Constantin i Michel Arnaud – Peugeot 203 Constantin.

Jean Louis Rosier i Robert Schollmann – Renault 4CV.

Phil Walters i John Fitch – Cunningham C5R Chrysler.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Tony Rolt i Duncan Hamilton – Jaguar C-type.

Rene Bonnet i Andre Moynet – D.B. LM53.

Wraz z ciągłym sukcesem Mistrzostw Świata Kierowców, w tym roku FIA wprowadziła Mistrzostwa Świata Samochodów Sportowych, ciesząc się dużym zainteresowaniem ze strony głównych producentów samochodów sportowych. Cykl ten zgromadził także wielkie wyścigi endurance w Europie i Ameryce Północnej. 24 godzinny wyścig w Le Mans był trzecią rundą mistrzostw po 12 godzinach w Sebring i Mille Miglia.
Po protestach kierowców w ostatnich wyścigach długodystansowych, aby nie startować samemu (Chinetti – 1949r, Rosier i Hall – 1950r, Levegh i Cunningham – 1952r) i wynikające z tego zagrożenie bezpieczeństwa wynikające z wyczerpania ACO wyznaczyło limity na 80 okrążeń dla zawodnika i łącznie 18 godzin dla każdego kierowcy.  Prestiż wyścigu, a także pojawienie się nowych mistrzostw wywołały duże zainteresowanie Le Mans. Spośród 69 uczestników (i paru rezerwowych), obecnych było 19 różnych marek (i ich zależnych spółek). Oficjalnie zgłoszonych było 56 samochodów, z których ponad połowa w głównych klasach: S-8000, S-5000 i S-3000. W tej stawce nie powrócił Mercedes Benz by bronić swojego tytułu. Oni byli zajęci przygotowywaniem nowych samochodów do mistrzostw F1. Rywalizacja miała się rozegrać między Włochami (Scuderia Ferrari, SPA Alfa Romeo, Scuderia Lancia), Anglią (Jaguar, Aston Martin, Allard, Nash-Healey, Austin Healey. Ekipy USA (Cunningham) i Francji (Talbot i Gordini) są „czarnymi końmi” w tych rozgrywkach. Kierowcami byli wszyscy trzej mistrzowie świata F1 (Alberto Ascari, Juan Manuel Fangio, Giuseppe Farina), oraz ponad 30 innych obecnych i przyszłych zawodników Grand Prix.
24 godzinny wyścig Le Mans w 1953r był 21 Grand Prix Endurance na torze Circuit de la Sarthe w Le Mans. Była to także trzecia runda Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych FIA. 24-godzinny wyścig Le Mans niesie za sobą więcej tradycji i historii niż jakakolwiek inna impreza w świadomości większości ludzi. Po raz pierwszy została przekroczona średnia prędkość ponad 100 mil na godzinę przez całe 24 godziny. To wspaniałe osiągnięcie zostało dokonane przez Tony Rolta i Duncana Hamiltona prowadzących fabrycznego Jaguara XK120C. Osiągnęli oni średnią prędkość 105,5 mil na godzinę, zdobywając w ten sposób nagrodę specjalną za pierwszy samochód który osiągnął prędkość ponad 100mil na godzinę w ciągu 24 godzin. Tempo ustalone przez liderów było tak szybkie, że pierwszych siedmiu zawodników osiągnęło średnią prędkość 100km/godz. Zwycięstwo Jaguara pobiło wszystkie dotychczasowe rekordy.
Jak zawsze, kilka tygodni przed wyścigiem jest pełno plotek i spekulacji, a wyniki w innych wyścigach są zawsze uważnie obserwowane, aby ocenić możliwości wygranej w 24 godzinnym klasyku. W tym roku, gdyby ktokolwiek zasugerował że Jaguary zgarną wszystko, a cztery samochody które wystartowały skończą wyścig na pierwszej, drugiej, czwartej i dziewiątej pozycji uznano by za żart. Wiadomo było że firma z Coventry startuje modelami zeszłorocznymi, podczas gdy wszyscy inni przygotowywali specjalne nowe modele. Aż do pierwszego wieczornego treningu, nikt nie przypuszczał że Jaguary mogą wygrać ten wyścig, chyba że nikt nie ukończy wyścigu. Jednak kiedy Moss zaczął przejeżdżać okrążenie w czasie 4’32”, bez jakiejkolwiek konkurencji wszyscy zaczęli im się uważniej przyglądać.
Włoskie zespoły zbudowały nowe samochody na ten sezon i miały mocne składy kierowców. Ferrari przygotowało dwa lekkie modele 340MM Berlinetta napędzane dużym 4-litrowym silnikiem V12 o mocy 280 KM. Zostały one specjalnie zbudowane na Mille Miglia, a karoserie zaprojektował Pinin Farina. Ascari i Luigi Villoresi mieli dzielić kolejne lekkie coupe 375 MM w których zamontowano większe 4,5 litrowe silniki. Bracia Paolo i Gianni Marzotto (zwycięzca drugiej rundy mistrzostw Mille Miglia). Giuseppe Farina i debiutant Mike Hawthorn dostali Ferrari 340 MM. Trzeci 340 MM Spyder został zgłoszony przez amerykańskiego agenta Ferrari, Luigiego Chinetti, z anglo-amerykańskim Tomem Cole’em (który ukończył Le Mans jako trzeci z Allardem w 1950r) jako drugim kierowcą. Taka jakość zgłoszeń spowodowała, że sześć innych Ferrari nie mogło znaleźć się na liście startowej.  Alfa Romeo wróciła do Le Mans po raz pierwszy od czasów wojny i wystawiła piękny nowy model 6C/3000CM („Cortemaggiore”) napędzany silnikiem S6 o pojemności 3,5 litra o mocy 270 KM i prędkości maksymalnej 245km/h. Samochody mieli poprowadzić Juan Manuel Fangio / Onofre Marimon i Consalvo Sanesi / Piero Carini. Trzeci samochód był prowadzony przez kierowców Mercedes-Benz, Karla Klinga i Fritza Riessa których kierownikiem zespołu był Alfred Neubauer. Lancia w tym roku awansowała do większej klasy dzięki trzem nowym coupe D20. Po wygraniu Targa Florio z silnikiem V6 o pojemności 3,0l memedzer zespołu Vittorio Jano zamiast tego zdecydował się na zainstalowanie silników z doładowaniem 2,7l. Okazało się to błędem, ponieważ niewielki wzrost mocy (do 240KM) spowodował większą awaryjność i spadek prędkości maksymalnej o ponad 20km/h w stosunku do Jaguarów i Ferrari. Zawodnicy GP Louis Chiron / Robert Manzon i Piero Taruffi / Umberto Maglioli byli w zespole, a Jose Froilan Gonzales i specjalista od wyścigów wytrzymałościowych Clemente Biondetti w samochodzie rezerwowym.  Jaguar powrócił z typem C i po klęsce z poprzedniego roku postanowili nie powtarzać tych błędów, podejmując wiele prac rozwojowych. Kierownik zespołu „Lofty” England zatrudnił te same pary kierowców co w 1952r. Peter Walker / Stirling Moss, Peter Whiteheadem / Ian Stewart oraz Tony Rolt / Duncan Hamilton. Samochody powróciły do aerodynamicznej konstrukcji samochodów z Le Mans 1952 w których zmodyfikowany nos i ogon negatywnie wpłynęły na stabilność przy prędkościach powyżej 120km/h. W 1953r samochody były lżejsze i mocniejsze (obecnie rozwijają moc 218KM) i były to pierwsze samochody w Le Mans wyposażone w hamulce tarczowe od Dunlopa, których większa wydajność dała typom C wyraźną przewagę nad hamulcami bębnowymi konkurencji. Hamulce tarczowe były dostępne w 1952r, ale biorąc pod uwagę problemy z przegrzewaniem, zostały one wymienione aby zespół mógł skoncentrować się tylko na jednym potencjalnym problemie w wyścigu. Samochody fabryczne były wspierane przez standardowy samochód seryjny którym wystartował nowy belgijski zespół Ecurie Francorchamps.  Aston Martin przygotował swoje nowe samochody DB3S dla Reg Parnell / Peter Collins, George Abecassis / Roy Salvadori i Eric Thompson / Dennis Poore. Wykorzystując ten sam 3-litrowy silnik co DB3. Został on umieszczony w nowo zaprojektowanym, skróconym podwoziu. Jednak z powodu znacznego braku testów, auto było zbyt wolne.  Donald Healey w tym roku miał dwie współpracę: swój ostatni rok z Nash Motors z parą modeli z długimi tyłami oraz nową współpracę z Austin Motor Company przy użyciu silnika o pojemności 2,7 litra, mającego zaledwie 100/km, ale osiągającego prędkość 190km/godz.  Bristol przyjechał również z dwoma samochodami dla załóg: Lance Macklin / Graham Whitehead i Jack Fairman / Tommy Wisdom zarządzanych przez byłego zwycięzcę Bentley Boya i Le Mans Sammy’ego Davisa. 450 coupe z tylnym silnikiem było brzydkie i hałaśliwe, ale 2-litrowy silnik mógł je rozpędzić do prawie 230km/h. Briggs Cunningham przywiózł także trzy samochody, wszystkie z silnikami Chrysler V8, 5,5l o mocy 310KM. Nowy C5-R (francuskie przezwisko „rekin Le”) dla Phila Waltersa i Johna Fitch, który wygrał inauguracyjny wyścig o mistrzostwo w Sebring. C4-R dla samego Cunninghama i Willa „Billa” Speara oraz coupe C4-RK dla weterana Charleya Morana (pierwszego Amerykanina, który ścigał się w Le Mans w 1929r) i anglo-amerykańskiego Johna Gordona Bennetta. W tym roku Talbot wystawił w pełni fabryczny zespół, a nie tylko wspierał prywatne teamy. Trójkę niebieskich samochodów T26 GS poprowadzili stali zawodnicy Talbota: Guy Mairesse / Georges Grignard, Louis Rosier / Elie Bayol oraz Pierre Levegh / Charles Pozzi. Mimo że nadal byli bardzo szybcy, ich wiekowa konstrukcja zaczęła powoli odstawać od konkurencji z Włoch i Wielkiej Brytanii.  Andre Chambas również powrócił ze swoim doładowanym zmodyfikowanym Snyderem SS po raz piąty i ostatni.  Gordini zamierzał zadebiutować nowym 3,0-litrowym T24S, ale wycofał się z tego po paru niespodziewanych awariach. Zamiast ulepszonego modelu T16, T26S z silnikiem 2,5l został przygotowany dla Maurice’a Trintignanta i Harry’ego Schellsa.Starsze T15S poprowadzą Behra i Mieres. Choć miał tylko silnik 2,3l był lżejszy i tak samo szybki jak jego większy brat.  Bez Mercedesa reprezentacja Niemiec przypadła zespołom Borgward (tutaj po raz pierwszy i jedyny) i Porsche, oba w średniej klasie S-1500. Porsche przeszedł z klasy S-1100 dzięki nowemu specjalnie zaprojektowanemu samochodowi wyścigowemu 550 Coupe i jego płaskiemu silnikowi o pojemności 1488cm³, osiągając jedynie 78KM, ale jego prędkość maksymalna wynosi prawie 200km/h. Była także para mniejszych 356 SL w klasie S-1100.
Zgodnie z oczekiwaniami Francuzi zdominowali klasy o mniejszym silniku. Najbardziej rzucające się w oczy były cztery Panhardy, tym razem wprowadzające samochody z własnym znakiem fabrycznym w ścisłej współpracy z Monopole z bardzo aerodynamicznymi projektami francuskiego inżyniera lotnictwa Marcela Riffarda wykorzystując oba silniki Panharda. Konkurentami ich byli: Renault, DB i Monopole.  Hiszpański zespół Pegaso wycofał oba zgłoszenia po tym jak Juan Jover rozbił swoją Z-102 Spyder podczas treningu. Błędnie oceniając prędkość zbliżania się do zakrętu za mostem Dunlop uderzył w barierę z prędkością ponad 200km/h, został wyrzucony z samochodu poważnie raniąc lewą nogę. Bez wyraźnego wyjaśnienia wypadku zespół zdecydował o swoim bezpieczeństwie i wycofał drugi samochód. To był pierwszy i ostatni raz kiedy dotarli do Le Mans.
W czwartkowym treningu Jaguary pokazały swoją klasę, gdy wszystkie trzy samochody biły rekordy. Dramat wydarzył się również gdy trzeci samochód Rolta i Hamiltona, został zdyskwalifikowany. Był na torze w tym samym czasie co inny Jaguar, który miał ten sam numer startowy (samochód zapasowy służył jako zabezpieczenie w kwalifikacjach Normana Dewisa, kierowcę testowego Jaguara). Protest złożył zespół Ferrari. Szef Jaguara Sir William Lyon zgodził się zapłacić grzywnę ACO, a „Lofty” England skutecznie przedstawił urzędnikowi swoją sprawę, że nie zamierzano oszukiwać tylko najzwyczajniej powstał błąd. Dyskwalifikację cofnięto. Reakcja Hamiltona po dyskwalifikacji stała się jedną z wielkich legend wyścigów samochodowych. On i Rolt udali się w nocy do miasta aby utopić smutki. Kiedy zespół znalazł ich o 10 rano następnego dnia (dzień wyścigu) w restauracji Grubera leczyli kaca i pili duże ilości kawy. Niestety, taka kolorowa historia jest chyba mitem. Szef zespołu powiedział później „Oczywiście nigdy bym nie pozwolił im ścigać się pod wpływem. Miałem dość kłopotów, gdy byli trzeźwi” Tony Rolt powiedział, że ta historia jest fikcją.
O godzinie 16 w sobotę starter dał znak flagą i rozpoczął się 24 godzinny wyścig. Jak zwykle Moss błyskawicznie wyjechał z boksów startowych i objął prowadzenie. Allard zaatakował na prostej Mulsanne i objął prowadzenie pod koniec pierwszego okrążenia. Z boku wyglądało to tak że wszyscy nie starają się jechać zbyt szybko. Pierwsze kilka okrążeń w Le Mans niewiele znaczy i dopiero po 30 minutach ujawniła się prawdziwa natura wyścigu. Rolt ustanowił rekordowe okrążenie z prędkością 173,667km/h. Prowadził Moss, tuż za nim byli: Villoresi, Cole (Ferrari), Rolt, Fitch (Cunningham), Kling, Fangio, Sanesi (wszyscy Alfa Romeo) i Hawthorn (Ferrari). Początkowe prowadzenie Sydneya Allarda nie trwało długo i na czwartym okrążeniu musiał wycofać się ze złamanym zawieszeniem, które przecięło przewód hamulcowy. Moss również miał kłopoty. Mimo że szybko objął prowadzenie, w drugiej godzinie po zaledwie 20 okrążeniach musiał zjechać na nieplanowany postój na wymianę świec zapłonowych i drugi raz na przetkanie zatkanego filtra paliwa. Po tych postojach spadł na 21 miejsce. Jaguar chociaż przestrzegał regulaminu. Mechanik Ferrari uzupełnił układ hamulcowy w 340MM zbyt wcześnie w wyniku czego Hawthorn / Farina zostali zdyskwalifikowani. Zanim to nastąpiło podnieśli rekord okrążenia do 174,16km/h, a Rolt zwiększył to do 174,905km/h. Kling na prostej miał prędkość 245,065km/h. Prowadzenie objął Villoresi. Początkowo sądzono że wszystkie włoskie samochody zaczną walkę od samego początku, ale tak nie było. Alfa Romeo wyraźnie grało drużynowo jadąc prawie razem. Fitch i Walters z nowym Cunninghamem ustalali tempo wyścigu, a Cole prowadził samotny wyścig.  Kłopoty innych narastały. Aston Martin (Parnell / Collins) obrócił się na oleju i rozbił. Talbot miał awarię hamulcy. Graham Whitehead przejął Bristola od Macklina po czym rozwalił silnik powodując wypadek i niewielki pożar. W tym samym czasie Rosier / Bayol (Talbot), podobnie jak Lurani / Mahe (Fiat) również zepsuli silniki.
Do godziny 17 tempo nadal się utrzymywało, a średnia prędkość była ogromna. Teraz stało się jasne że Jaguary są naprawdę siłą z którą należy się liczyć, podobnie jak Ferrari. Alfa Romeo wyglądała jakby grała rolę jaką Mercedes grał w zeszłym roku. Talboty i Lancie były z tyłu podobnie jak Aston Martin. Rolt nadrobił zaległości Mossa, prowadząc tuż przed godz.18. i podnosząc czasy okrążeń o 5 sekund, Za nim był Villoresi. Consalvo Sanesi w swojej Alfie Romeo 6C znowu podniósł rekord okrążenia. Fangio wycofał się po urwaniu tłoka w swojej Alfie.  O godz.19, po upływie tylko jednej ósmej czasu prowadzili Rolt / Hamilton (Jaguar), przed Ascari / Villoresi (Ferrari). Za nimi byli Cole / Chinetti, Sanesi / Carini, Kling / Riess, Trintignant / Schell, Mieres / Guelfi (oba Gordini), Whitehead / Stewart (Jaguar) i Fitch / Walters. Już pierwsze pięć samochodów uzyskało przewagę dwóch okrążeń nad resztą stawki.
Gdy zbliżał się zmrok, bitwa Ferrari – Jaguar trwała nadal. Niedaleko nich było Alfa Romeo (Ascari / Villoresi i Rolt / Hamilton). Ferrari zanotowało okrążenie z prędkością 179,194km/h. Do godz.21. 15 samochodów już wypadło, a po pit stopach i zmianach kierowców klasyfikacja ciągle ulegała przetasowaniu, chociaż Rolt i Hamilton nadal byli byli na czele. Kolejne  miejsca zajmowały dwie Alfy Romeo (Kling / Riess i Sanesi / Carini), Ferrari (Ascari / Villoresi), Cunningham (Fitch / Walters) i Jaguar (Whitehead / Stewart), wszyscy na tym samym okrążeniu. Jedno okrążenie za nimi byli Trintignant / Schell w 2,5l Gordini. Kolejne miejsca zajmowali: Cole / Chinetti, Bracia Marzotto (Ferrari), Mieres / Guelfi i Moss / Walker – jedyny samochód wracający do stawki po nieprzewidzianych pit stopach nadrabiający czas. Tempo wyścigu było tak duże, że małe samochody miały już duże straty. Podobnym tempem jechali Rolt / Hamilton (Jaguar) i Trintignant / Schell (Gordini).  Gordini jechało ponad swoją klasę walcząc w pierwszej dziesiątce z trzema Jaguarami, Ferrari I Cunninghamami. Samochód z dużo mniejszym silnikiem był na siódmym miejscu, dopóki nie uległa awarii jego tylna oś, co wymagało długich napraw. W innych klasach Porsche 550 miały ogromną przewagę nad wszystkimi małymi samochodami, oprócz superszybkich Gordini wyprzedzały nawet samochody klas S2,0 i S3,0. Lancie jechały dobrze, ale nie wystarczająco szybko choć brzmiały bardzo głośno. Około 22.00 Bonetto / Valenzano zaczęli mieć problemy z silnikiem. Przez wczesne godziny nocne tempo Jaguara nieco zmalało, ale i tak kręcili czasy w granicach 4min.46sek. Mimo to Ascari / Villoresi (Ferrari) deptali im po piętach, od czasu do czasu przejmując prowadzenie podczas pit stopów. Dwie Alfy Romeo spokojnie jechały na trzecim i czwartym miejscu najwyraźniej zadowoleni ze swoich pozycji, czekając na dalszy rozwój wyścigu. Jaguar załogi Mech / Walker wrócił na tor do walki i do północy wrócił na 9 miejsce. Godzinę później był już siódmy. Szybkość i wytrzymałość Jaguarów była czymś niezwykłym, a regularność z jaką jechali Rolt / Hamilton pokonując okrążenia w czasie 4min.37sek. była niewiarygodna. Tuż po północy Bristol Tommiego Wisdoma miał pożar silnika (prawie identyczny problem miał siostrzany samochód wcześniej wieczorem) i rozbił się. Został odwieziony do szpitala z niewielkimi oparzeniami i zwichniętym ramieniem. Noc była bardzo jasna i piękna, ale gdy nadszedł świt pojawiła się wilgotna mgła, co czyniło warunki bardzo męczące dla kierowców. Hamilton przekazał Roltowi uwagę, że właśnie miał najgorsze trzy godziny jazdy w swojej wyścigowej karierze. Ich przednia szyba została rozbita przez uderzenie ptaka, w wyniku czego Rolt i Hamilton mieli problemy z wiatrem wpadającym do środka. Mimo to utrzymywali tempo jadąc ze średnią prędkością znacznie przekraczającą 170km/h. Zanim mgła zniknęła Rolt i Hamilton wciąż byli na prowadzeniu mając okrążenie przewagi nad Ferrari w którym zaczęło szwankować sprzęgło. Po każdym pit stopie musiał być palony z pychu i raz czy dwa prawie nie został na serwisie. Zwłaszcza po tym jak Ascari zostawił podczas swojego postoju wszystkie lampy zapalone.  Trzecie miejsce ze stratą trzech okrążeń zajmował Cunningham załogi Fitch / Walters. Okrążenie dalej były szybkie Jaguary załóg: Moss / Walker (powrócił do walki po awarii) i Whitehead / Stewart. Dalej dwa kolejne Ferrari: coupe braci Marzotto i otwarty model Cole / Chinetti.
Tuż przed trzecią nad ranem po awarii tylnego zawieszenia musieli wycofać się kierowcy Alfy Romeo Sanesi / Carini. Olej dostający się na sprzęgło Astona Martina też zmusił do wycofania się załogi Geroge Abecassis i Roy Salvadori. Ostatni z Astonów Martinów miał problemy ze skrzynią biegów i sporo czasu spędzał w pit stopie. Do tej pory z wyścigu odpadły już 32 załogi i jeżeli tempo nie zmniejszy się to wyglądało na to że wypadnie o wiele więcej, ponieważ nie wydawało się możliwe aby Jaguary mogły utrzymać to szalone tempo. Kontynuowali to jednak. Samochody często wypadały na pobocze, ale nie produkty z Coventry, po prostu trwały i trwały nigdzie nie tracąc tempa. Ostatnia z Alf została wycofana, gdy stało się coś niewyjaśnionego i zatrzymała się na poboczu. Wycofały się również: kolejna Lancia załogi Taruffi / Maglioli i Talbot Mairese / Grignard. W stawce pozostali tylko Levegh / Pozzi.
Tuż po godzinie 6.30, gdy wszyscy którzy nie prowadzili samochodu zastanawiali się nad śniadaniem, Tom Cole będący na siódmym miejscu, podczas wyprzedzania wolniejszych aut na zakręcie Maison Blanche stracił panowanie nad samochodem. Ferrari wjechało do przydrożnego rowu, a potem potoczyło się i uderzyło w pobliską drewnianą chatę. Cole został wyrzucony z samochodu podczas pierwszego zderzenia i poniósł śmierć na miejscu. Na prowadzeniu wciąż był Jaguar, który nadawał tempo reszcie zawodnikom. Czasy okrążeń były nadal na poziomie 4min.34sek. Wczesnym rankiem krótko po godzinie 8:30 rozpoczęły się emocje gdy prowadzący Jaguar i Ferrari zjechali jednocześnie na rutynowe postoje na tankowanie, olej i wymianę opon. Hamilton miał coś, co można by teraz nazwać „niebezpiecznym wyprzedzaniem” W pogoni za Ferrari zajechał drogę jednemu z DB-Panhard zjeżdżającemu na swój pit stop. Gdy Cunningham zjechał na tankowanie na trzecie miejsce wskoczył drugi Jaguar załogi Moss / Walker. Walters miał gorącą chwilę, kiedy jego Cunningham uderzył w oponę z dużą prędkością. Udało mu się dojechać do depo, ale podczas postoju na naprawę Moss mógł awansować na trzecie miejsce. O 9:00 prowadzący Ferrari musiał zjechać na nieplanowany postój do depo po problemach ze sprzęgłem. Wrócili na tor na 5 miejscu. Rolt i Hamilton byli teraz wyraźnie z przodu, ale nie mogli odpuszczać, gdyż Amerykanie Fitch i Walters zaczęli ścigać Mossa / Walkera (Jaguar) mając chęć na drugie miejsce. O tym, jak bardzo się starali świadczyły prędkości na prostych na których osiągali prędkość 246km/h, a następnie 248km/h. Jednak Jaguary były dobrze dowodzone i przyspieszyły w odpowiednim momencie.
Zepsute Ferrari całkowicie wycofało się z wyścigu tuż przed godziną 11 rano zwalniając 6 miejsce. W grze pozostał tylko samochód Marzotto, który musiał się zmierzyć z Jaguarami i Cunninghamem. Nie mógł tego zrobić i jechał na piątym miejscu utrzymując za sobą Gordini załogi Maurica Trintignanta i Harryego Schella. Lancie tym razem nie zrobiły zbyt wielkiego wrażenia i żadna z nich nie znalazła się w pierwszej dziesiątce. Tuż po południu silnik ostatniej w stawce Lancii załogi Gonzalez / Biondetti został unieruchomiony i załoga musiała zrezygnować z dalszej jazdy. Jeszcze trzy godziny przed końcem wyścigu Jaguary wciąż osiągały średnią prędkość przekraczającą 105km/h, jednak tempo nieco zwolniło. W kolejnych godzinach kolejność nie zmieniła się. Zwykle po 23-godzinach wyścigu prowadzący samochód może sobie pozwolić na zwolnienie po południu w niedzielę i jechanie 30 sekund wolniej niż najszybsze okrążenia. Jednak jadący na trzecim miejscu Cunningham mocno naciskał i Jaguary nadal musiały jechać z pełną prędkością. Obydwa samochody nadal brzmiały bardzo zdrowo i utrzymywały swoją stałą prędkość.
Hamilton przejął od Rolta samochód, aby ukończyć ostatni etap wyścigu. Prowadząc brytyjskiego Jaguara C-Type odnieśli zwycięstwo pokonując dystans 2555,04 mil (4088,064km), 304 okrążenia i osiągając średnią prędkość 170,336km/h (106,46 mil/h). Moss i Walker (w drugim C-type) po niesamowitej pogoni ukończyli wyścig na drugim miejscu ze stratą 4 okrążeń. Po godzinie 16 cały zespół Jaguara już zrelaksowany wiedział że rozwalił całą opozycję kontynentalną dwuletnim samochodem, nadrobili zaległości z zeszłego roku i powetowali sobie wycofanie się z Mille Miglia. Było to anglo-amerykańskie zwycięstwo w najbardziej wybitny sposób i chociaż Jaguary nie mogą sobie pozwolić na samozadowolenie, mogą cieszyć się wspaniałym sukcesem, wygranym po jednej z najbardziej zaciętych bitew, jakich kiedykolwiek doświadczyło Le Mans. Podium zostało uzupełnione przez Waltersa i Fitcha w Cunninghamie C5R. Trzeci Jaguar zakończył wyścig na czwartym miejscu, dwa okrążenia za Amerykanami. Bracia Marzotto dowieźli jedyne pozostałe Ferrari na piątym miejscu, kończąc zawody praktycznie bez sprzęgła, ale pozostając w pierwszej dziesiątce przez cały wyścig. Jedno okrążenie dalej było Gordini, które cały czas jechało bezproblemowo. Właściciel – kierowca Briggs Cunningham zajął 7 miejsce, a po nim Talbot z Levegh, kończąc swoje starty w tym roku, oraz prywatny Jaguar zgłoszony przez Ecurie Francorchamps Rogera Laurenta i Charlesa de Tornaco w seryjnym C-typie. W wyścigu endurance w którym ukończył tylko 1 samochód z wielu zespołów, ukończenie wszystkich samochodów zespołów Jaguar, Cunningham i Panhard wymagało niezwykłej niezawodności. Sir Williams Lyons, prezes Jaguara, wysłał telegram do nowej królowej (zaledwie 12 dni po jej koronacji). Zespół Panharda zorganizował konferencję prasową i zdobył Indeks Jakości najwyższego stopnia.
Zgodnie z oczekiwaniami Porsche zajęło 1 i 2 miejsce w klasie S-1500, wygrywając w samochodzie prowadzonym przez dziennikarzy wyścigowych Paula Frere i Richarda von Frankenberga. Mały DB – Panhard okazał się również bardzo szybki. Właściciel-kierowca Rene Bonnet wygrał klasę S-750 przed swoim siostrzanym samochodem i wygrał większą klasę S-1100 z przewagą 5 okrążeń do OSCA. Byli na dobrej drodze do upragnionego zwycięstwa w Indeksie spalania, ale zły zapłon silnika oznaczał że zużył zbyt dużo paliwa na ostatnim okrążeniu. Usprawniony Panhard wygrał ten Indeks.
W całym wyścigu zostały pobite rekordy. Po raz pierwszy samochód ukończył wyścig ze średnią prędkością ponad 100 mil na godzinę (w rzeczywistości zrobiło to pierwszych sześciu zawodników) i pokonał ponad 2500 mil (4000 km). Wszystkie kategorie pobiły swoje rekordy klasowe i ustanowiono nowe rekordy okrążeń.
Przy takiej zróżnicowanej konkurencji zaciętej walce nie mogło być lepszej reklamy Mistrzostw Świata samochodów sportowych. Niestety kilka zespołów postanowiło wycofać się z mistrzostw. Po zdominowaniu wczesnych mistrzostw Formuły 1 i udanych półrocznych startów w cyklu mistrzostw samochodów sportowych Alfa Romeo wycofała się z wyścigów samochodowych. Jowett już nie startował, a dla zespołów Allard, Lancia i Nash-Healey Le Mans był także ostatnim.
Jaguary od samego startu nadawali ogromne tempo przez całe 24 godziny i dowodzili wyścigiem z prędkością z której wcześniej nie zdawano sobie sprawy. Firma z Coventry osiągnęła to co niemożliwe, nie z powodu szczęścia lub przypadku, ale wygrywając najbardziej zaciętą bitwę stoczoną kiedykolwiek na torze La Sarthe.

Klasyfikacja generalna.

1. Tony Rolt / Duncan Hamilton – Jaguar C-type.  304okr.
2. Stirling Moss / Peter Walker – Jaguar C-type.  300okr.
3. Phil Walters / John Fitch – Cunningham C5R Chrysler.  299okr.
4. Peter Whitehead / Ian Stewart – Jaguar C-type.  297okr.
5. Count Paolo Marzotto / Giannino Marzotto - Ferrari 340MM Pininfarina Berlinetta.  294okr.
6. Maurice Trintignant / Harry Schell – Gordini T16S.  293okr.
7. Briggs Cunningham / William Spear – Cunningham C4R Chrysler.  290okr.
8. Pierre Levegh / Charles Pozzi – Talbot Lago T26GS.  276okr.
9. Roger Laurent / Charles de Tornaco – Jaguar C-type.  275okr.
10. Charles Moran / John Gordon Bennett – Cunningham C4RK Chrysler.  269okr.
11. Leslie Johnson / Bert Hadley – Nash Healey Sports.  265okr.
12. Johnny Lockett / Maurice Gatsonides – Austin Healey 100.  257okr.
13. Ken Wharton / Lawrence Mitchell – Frazer Nash Le Mans Coupe.  253okr.
14. Gordon Wilkins / Marcel Becquart – Austin Healey 100.  252okr.
15. Richard von Frankenberg / Paul Frere – Porsche 550 coupe.  247okr.
16. Helm Glöckler / Hans Herrmann – Porsche 550 coupe.  247okr.
17. Rene Bonnet / Andre Moynet – D.B. LM53.  237okr.
18. Mario Damonte / Pierre Louis Dreyfus “Helde” – Osca MT4.  232okr.
19. Marc Gignoux / Marc Azema – D.B. LM53.  231okr.
20. Charles Plantivaux / Guy Lapchin – Panhard X89.  227okr.
21. Pierre Chancel / Robert Chancel – Panhard X88.  223okr.
22. Raymond Stempert / Georges Schwartz – Panhard X87.  218okr.
23. Jean Louis Rosier / Robert Schollmann – Renault 4CV.  218okr.
24. Jean Hernard / Jean de Montremy – Panhard X85.  212okr.
25. Alexandre Constantin / Michel Arnaud – Peugeot 203 Constantin.  200okr.
26. Just Emile Vernet / Jean Pairard – V.P. 166R.  183okr.

Zgłoszono 127 załóg, wystartowało 71, ukończyło 26, sklasyfikowano 23.