Tor długości: 8,369km.
Pogoda: chłodno, pochmurno, sucho.
Zwycięzca przejechał 1447,766km (173okr.) ze średnią prędkością 120,540km/godz.

Lista startowa.

Nr.1. Tony Bonadies / George Rice (USA) – Frazer Nash Le Mans Replica.
Nr.2. Hal Ullrich / Dick Irish (USA) – Excalibur J Sports.
Nr.3. Jim Feld / Ralph Knudsen (USA) – Excalibur J Sports.
Nr.4. Dave Ash / Frank Ahrens – M.G. Motto Special.
Nr.5. Jim Kimberly / Marshall Lewis (USA) – Ferrari 225S roadster.
Nr.6. Rees Makins / Frank Bott (USA) – O.S.C.A MT4 Sports 1100.
Nr.7. Bob Grier / Rene Dreyfus – Frazer Nash Mille Miglia.
Nr.8. Bill Spear / Phil Hill (USA) – Ferrari 225S.
Nr.9. Russ Klar / Johnnie Rogers (USA) – Frazer Nash Le Mans Replica.
Nr.11. Paul Ceresole / Logan Hill (USA) – Cisitalia Spyder.
Nr.12. David Ash / Frank Ahrens (USA) – M.G. Special.
Nr.14. Alan Patterson / Hubert L.Brundage (USA) – M.G.Special.
Nr.15. George Huntoon / Phil Stiles (USA) – Jaguar C-type roadster.
Nr.16. Morris Carroll / Randy Pearsall (USA) – Jaguar XK120.
Nr.17. George Sanderson / N.J.Coscoros (USA) – Crosley Hotshot special.
Nr.18. Walter Hansgen / Don McKnooght (USA) – Jaguar XK120.
Nr.19. Austin Conley / Norman Christianson (USA) – Jaguar XK120.
Nr.21. Lawrence Kulok / Harry Gray (USA) – Porsche 356 America roadster.
Nr.23. Charles M.Schott / John Van Driel (USA) – Jaguar XK120.
Nr.24. Bill Cook (USA) / Andre Moynet (F) – D.B. HBR roadster.
Nr.25. Rene Bonnett (F) / Wade Morehouse (USA) – D.B. HBR Panhard roadster.
Nr.26. Ralph Deshon / Don Quackenbush (USA) – Crosley Special.
Nr.27. Lou Torco / Paul Farago (USA) – Siata 300BC Hardtop.
Nr.28. Russ Boss / Jake Kaplan (USA) – Jaguar XK120 M.
Nr.29. Fred Dagavar / Al Garz (USA) – Jaguar XK120 roadster.
Nr.30. Reg Parnell / George Abecassis (GB) – Aston Martin DB 3.
Nr.31. Peter Collins / Geoff Duke (GB) – Aston Martin DB 3.
Nr.32. Arnold Stubbs / Jack McAfee (USA) – Allard J2 Cadillac.
Nr.33. Bernard Cahier (F) / Miles Collier (USA) – D.B. HBR Panhard.
Nr.36. Masten Gregory / Tony Newcomer (USA) – Allard J2X Chrysler.
Nr.37. Roger Wing / Stephen Spitler (USA) – Morris Minor.
Nr.38. Charles Wallace / Chuck Sarle (USA) – Jaguar XK120.
Nr.39. William Eagar / Otto Linton (USA) – Siata Amica Special.
Nr.41. F.Randolph Pearsall / William Eager (USA) – Cisitalia Spider.
Nr.42. William Welenberg jr / William Wonder (USA) – M.G. TD.
Nr.44. Fred F.Allen / Robert Longworth (USA) – M.G. Motto Special.
Nr.45. Peter S.Yung / Robert Yung (USA) – Ferrari 225 S Berlinetta.
Nr.48. Fritz Koster (USA) / Jorge Daponte (ARG) – Maserati A6GCS 2000.
Nr.49. Ed P.Lunken / Charles Hassan (USA) – Ferrari 166 MM.
Nr.50. Phil Smyth (CDN) / Bob Said (USA) – Frazer Nash Mille Miglia.
Nr.51. Walter Gray / Dale Duncan (USA) – Oldsmobile Allard J2.
Nr.53. James Shields / Bob McKinsey (USA) – M.G. TD.
Nr.55. Michael Rothschild / Jack Nile (USA) – Morgan +4.
Nr.56. Thomas L.Scatchard / Henry B.Wessells (USA) – Siata 300 BC.
Nr.57. Phil Walters / John Fitch (USA) – Cunningham C4R Chrysler.
Nr.58. John Gordon Bennett / Charles Moran (USA) – Frazer Nash Targa Florio.
Nr.59. Briggs S.Cunningham / Bill Lloyd (USA) – O.S.C.A. MT4 1350.
Nr.60. Dickson Yates / William Kinchloe (USA) – M.G. TD.
Nr.61. Ray Leibensperger / Howard Class (USA) – M.G. Special.
Nr.63. Harry Beck / Charles Devaney (USA) – Siata 300BC Spyder.
Nr.64. Walter von Schoenfeld / Rene Soulas (ARG) – Maserati A6 GCS.
Nr.65. Tom Cole / Bill Lloyd (USA) – Ferrari 340 America.
Nr.66. Tony Cumming / Paul Ramos (USA) – Allard J2X Cadillac.
Nr.74. Sherwood Johnston / Robert Wilder (USA) – Jaguar C-type.
Nr.75. Miles Collier / Cameron Argetsinger (USA) – Jaguar XK120.
Nr.80. Richard Toland / Howard Hanna (USA) – Porsche 356.
Nr.91. James Simpson jr / George Colby (USA) – O.S.C.A. MT4 1100.
Nr.97. Beau Clarke / Bob Said (USA) – Cadillac Allard J2.
Nr.98. Erwin Goldschmist / Paul O’Shea (USA) – Healey Silverstone.
Nr.111. George F.Sachrafft / Jim Hamlett (USA) – Palm Beach Crosley.
Nr.311. Harry Gray / Bob Gegen (USA) – Jaguar C-type.

Jim Kimberly i Marshall Lewis – Ferrari 225 S.

David Ash i Frank Ahrens – M.G. Motto Special.

Briggs Cunningham i Bill Lloyd – O.S.C.A. MT4 1350.

Jim Kimberly i Marshall Lewis – Ferrari 225 S.

Bill Spear i Phil Hill – Ferrari 225 S.

Nr.30. Reg Parnell i George Abecassis, nr.31. Peter Collins i Geoff Duke – Astony Martin DB 3.

Rene Bonnett i Wade Morehouse – D.B. HBR Panhard roadster.

Hal Ullrich i Dick Irish – Excalibur J Sports.

Phil Walters i John Fitch – Cunningham C4R Chrysler.

Trzecia Grand Prix, 12 godzin Sebring , była inauguracyjną rundą Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych w 1953 roku i odbyła się na Międzynarodowym torze wyścigowym w Sebring 8 marca 1953 roku. Po dwóch poprzednich edycjach wyścigu, prestiż tej imprezy był mocno zagrożony. Alec Ulmann postanowił przygotować północnoamerykańską rundę mistrzostw pokazowo. Już podczas przygotowywania imprezy znacznie wyprzedził swój czas w marketingu wyścigów samochodowych. Na długo przedtem zanim inne tory wyścigowe w Ameryce Północnej (w tym Indianapolis) zrozumiały sponsoring, zabezpieczenie, oznakowanie i gościnność, Ulmann był już zajęty marketingiem tego wydarzenia dla dużych korporacji. Shell Oil będzie głównym sponsorem w 1953r (w następnych latach Amco będzie jednym z największych i najdłużej działających sponsorów). Loga reklamowe i banery sponsorów postanowił uwidocznić na całej długości toru. Zaprosił najlepszych na świecie dziennikarzy wyścigów samochodowych, nawet organizując im loty i zakwaterowanie. Pomimo odległej lokalizacji Sebringu Ulmann miał niesamowitą zdolność przekonania praktycznie każdego ważnego dyrektora branży motoryzacyjnej do uczestnictwa w Sebring. Obwód Sebring był jednak nadal kompleksem lotniskowo-przemysłowym 360 dni w roku, więc Ulmann starał się aby obiekt wyglądał jak odpowiedni tor. Beczki olejowe wyznaczały obwód na niektórych obrotach, a bele siana na innych. Kiedy John Wyer i jego zespół Aston Martin przybyli na wyścig, nie mógł uwierzyć że ogromna, dawna baza wojskowa mogła jakoś zorganizować duży wyścig endurance.
Wyścig przyciągnął silną listę uczestników. Zgłoszono w sumie 81 samochodów w ośmiu klasach opartych na pojemności silników: od 750 do ponad 8,0 litrów. Po treningach z 59 załóg, 54 zakwalifikowało się do wyścigu. Wśród uczestników, w większości amerykańskich, największą sensacją było zgłoszenie fabrycznego zespołu Aston Martin z modelem DB3, dołączył on do drugiego fabrycznego zespołu francuskiej fabryki DB. Na starcie pojawiło się też Ferrari Jima Kimberly, kilka Allardsów, Jaguarów oraz C4R Briggsa Cunninghama napędzane silnikiem Chryslera. W mniejszych klasach startowały OSCA, MG, DB i Siata. W wyścigu brał również udział Bonnet.  David Brown i Rene Bonnet – szefowie europejskich producentów, pojechali na Florydę aby obejrzeć wyścig. Wyczerpujący 12 godzinny wyścig stał się wściekłym pojedynkiem między drużynami Aston Martin i Cunningham.
Wyścig rozpoczął się w południe i trwał do północy w dniu opisanym jako „częściowo zachmurzony i łagodny”. Trybuny zgromadziły ok.12 500 widzów.  Na początku Parnell pokonał wszystkich na starcie typu Le Mans. Prowadził przez 32 okrążenia toru lotniskowego na Florydzie. W pewnym momencie silnik jego Astona zaczął przerywać, co skończyło się uderzeniem w beczki. Samochód mógł poruszać się dalej, ale konieczny był postój w boksach. Drugi DB3 dogonił prowadzącego otwartego Cunninghama o pojemności 5,4 litra prowadzonego przez Fitcha i Waltersa. Po około trzech godzinach Collins był na prowadzeniu. Wkrótce kierownicę przejął Duke, który nadal prowadził. Przy wyprzedzaniu dużo wolniejszego Jaguara zahaczył o niego i uderzył jeszcze w beczki wyznaczające tor. Z mocno uszkodzonym tyłem załoga Peter Collins i Geoffrey Duke musieli wycofać się z wyścigu. John Fitch i Phil Walters w samochodzie Cunningham CR4 znowu objęli prowadzenie którego nie oddał już aż do mety. Do końca wyścigu ścigali ich Reg Parnell i George Abecassis w Aston Martinie. Jednak mieli utrudnione zadanie z powodu rozbitej lampy po zderzeniu z betonowym słupkiem. Jaguar typu C był trzeci tracąc jednak sporo okrążeń do mniejszego brytyjskiego samochodu.  Allard J2X Cadillac spalił się całkowicie, gdy pękł przewód paliwowy. Kierowca Anthony Cumming zdołał jednak w porę opuścić samochód. Randy Pearsall również uniknął poparzeń w porę opuszczając swojego Jaguara XK120.
Po 12 godzinach Cunningham zakończył wyścig z przewagą jednego okrążenia, dając zwycięstwo małej drużynie z West Palm Beach na Florydzie. Była to ostatnia wygrana amerykańskiego samochodu od 12 lat. Trzecie miejsce zajął Jaguar C-type prowadzony przez Sherwooda Johnstona i Boba Wildera. Briggs Cunningham prowadząc OSCA MT4, podczas gdy jego imiennik wygrał wyścig, odniósł klasowe zwycięstwo i zajął 5 miejsce w klasyfikacji generalnej. To była ta sama OSCA, która zanotuje oszałamiające zwycięstwo w następnym roku w Sebring ze Stirlingiem Mossem i Billem Loydem za kierownicą.
Pierwszy w historii wyścig FIA dla samochodów sportowych okazał się dużym sukcesem. Sebring pozostanie w mistrzostwach przez kolejne 19 lat. Jak na ironię historyczną, Sebring był również gospodarzem pierwszego wyścigu w odradzających się Mistrzostwach Świata Samochodów Wyścigowych FIA (WEC), które odbyły się w 2012r. W ciągu czterech krótkich lat Sebring urósł z sześciogodzinnego wyścigu klubowego do jednego z najważniejszych klasyków wytrzymałościowych na świecie. Ulmann będzie nadal budował wydarzenia na Sebring w latach 50, a nawet był gospodarzem pierwszego wyścigu Formuły 1 GP USA w 1959r. Mimo że odszedł z Sebring w 1972r, Sebring jest nadal największą amerykańską tradycją wyścigów wytrzymałościowych.
Parnell i Duke wrócili do Anglii przez T.W.A. w czwartek po wyścigu. Parnell powiedział, że wyścig był trudny do jechania ponieważ nie było sygnałów flag międzynarodowych, a kierowcy powiedzieli że mogą wymijać z każdej strony aż do zakrętu – co z determinacją robili kierowcy Gordini i DB. Parnell wychwalał Amerykanów, którzy ustępowali mu i machali do niego, gdy było to konieczne. Cieszył się z pobytu w cieplej amerykańskiej pogodzie i gościnności, ale jedzenie było bez smaku. Nawierzchnia toru była bardzo szorska dla opon i śliska gdy było mokro. DB3 miały opony Avon, które bardzo dobrze się trzymały, co sugeruje że powinny być doskonałe również do cywilnych samochodów. Jedyne zastrzeżenie jakie miał Reg dotyczyły flag sygnalizacyjnych. Zielone pokazujące że droga jest wolna i żółte, które oznaczały nagły wypadek. Zielone lampy były używane w nocy. Beczki wyznaczające trasę były bardzo ciężkie, ponieważ były pełne wody.  Jan Wyer powiedział że DB3 „nigdy nie były lepsze”. Do nocnej jazdy zamontowano centralnie dodatkowy reflektor poza osłoną chłodnicy. Po wypadku sprawił on trochę zniszczeń, ale nie zatrzymał samochodu. Londyńskie agencje prasowe pisały głupie historie o brytyjskich kierowcach, pokazując niesportowy gniew z powodu braku zwycięstwa. W rzeczywistości Aston Martin poradził sobie bardzo dobrze po raz pierwszy w tym sezonie. Frazer Nash wycofał się z zepsutym napędem, a inny z urwanym kołem.
Kolejnym startem Aston Martinów będzie Mille Miglia – 26 kwietnia, kiedy Parnell będzie miał jako nieustraszonego  pasażera – brodatego fotografa Louisa Klementaskiego.

Klasyfikacja generalna.

1. Phil Walters / John Fitch – Cunningham C4R Chrysler.  173okr.
2. Reg Parnell / George Abecassis – Aston Martin DB 3.  172okr.
3. Sherwood Johnston / Bob Wilder – Jaguar C-type.  162okr.
4. Harry Gray / Bob Gegen – Jaguar C-type.
5. Briggs Cunningham / Bill Lloyd – O.S.C.A. MT4 1350.  153okr.
6. Ed P.Lunken / Charles Hassan – Ferrari 166 MM.  153okr.
7. Charles Wallace / Chuck Sarle – Jaguar XK120.  151okr.
8. Peter S.Yung / Robert Yung – Ferrari 225 S Berlinetta.
9. James Simpson jr / George Colby – O.S.C.A. MT4 1100.  146okr.
10. Russ Boss / Jake Kaplan – Jaguar XK120 M.  144okr.
11. Rene Bonnett / Wade Morehouse – D.B. HBR Panhard roadster.  143okr.
12. Walter Hansgen / Don McKnooght – Jaguar XK120.  142okr.
13. David Ash / Frank Ahrens – M.G. Motto Special.  135okr.
14. Phil Smyth / Bob Said – Frazer Nash Mille Miglia.  134okr.
15. James Shields / Bob McKinsey – M.G. TD.  132okr.
16. William Welenberg jr / William Wonder – M.G. TD.  132okr.
17. Fred Dagavar / Al Garz – Jaguar XK120 roadster.  132okr.
18. Harry Beck / Charles Devaney – Siata 300BC Spyder.  132okr.
19. Fred F.Allen / Robert Longworth – M.G. Motto Special.  127okr.
20. Thomas L.Scatchard / Henry B.Wessells – Siata 300 BC.  127okr.
21. Lou Torco / Paul Farago – Siata 300BC Hardtop.  123okr.
22. George F.Schrafft / Jim Hamlett  – Palm Beach Crosley.  119okr.
23. Michael Rothschild / Jack Nile – Morgan +4.  119okr.
24. Arnold Stubbs / Jack McAfee – Allard J2.  116okr.
25. Rees Makins / Frank Bott – O.S.C.A MT4 Sports 1100. 115okr.
26. George Huntoon / Phil Stiles – Jaguar C-type roadster.  114okr.
27. Walter von Schoenfeld / Rene Soulas – Maserati A6 GCS.  110okr.
28. Alan Patterson / Hubert L.Brundage – M.G.Special.  99okr.
29. Morris B.Carroll / Randy Pearsall – Jaguar XK120.  94okr.
30. Walter Gray / Dale Duncan – Oldsmobile Allard J2.  94okr.
31. Roger Wing / Stephen Spitler – Morris Minor.  93okr.
32. Paul Ceresole / Logan Hill – Cisitalia Spyder.  88okr.
33. Hal Ullrich / Dick Irish – Excalibur J Sports.  86okr.
34. Charles M.Schott / John van Driel – Jaguar XK120.  63okr.

Zgłoszono 81 załóg, wystartowało 59, ukończyło 34.