Lista startowa.

Nr.1. Briggs Cunningham / William Spear (USA) - Cunningham C4-R Chrysler.
Nr.2. Phil Walters / Duane Carter (USA) - Cunningham C4 RK Chrysler.   
Nr.3. John Fitch / George Rice (USA) - Cunningham C4 R Chrysler.
Nr.4. Sydney Allard / Jack Fairman (GB) - Allard 2JX Chrysler.
Nr.5. Frank Curtis (GB) / Zora Arkus Duntov (USA) - Allard J2X Chrysler.
Nr.6. André Chambas / André Morel (F) - Talbot Lago T26 GS compressor.
Nr.8. Pierre Levegh / René Marchand (F) - Talbot Lago T26 GS spider.  
Nr.9. Pierre Meyrat / Guy Mairesse (F) - Talbot Lago T26 GS.  
Nr.10. Leslie Johnson / Tommy Wisdom (GB) – Nash Healey.
Nr.11. Pierre Veyron / Yves Giraud Cabantous (F) – Nash Healey.  
Nr.12. Luigi Chinetti (USA) / Jean Lucas (F) - Ferrari 340 America.   
Nr.14. André Simon / Lucien Vincent (F) - Ferrari 340 America Berlinetta Vignale.
Nr.15. Louis Rosier / Maurice Trintignant (F) - Ferrari 340 America Vignale Spider.
Nr.16. "Heldé" (F) - Ferrari 340 America B.   
Nr.17. Stirling Moss / Peter Walker (GB) - Jaguar C-type.   
Nr.18. Tony Rolt / Duncan Hamilton (GB) - Jaguar C-type.   
Nr.19. Ian Stewart / Peter Whitehead (GB) - Jaguar C-type.   
Nr.20. Theo Helfrich / Helmut Niedermayr (D) – Mercedes Benz 300 SL.
Nr.21. Hermann Lang / Fritz Riess (D) – Mercedes Benz 300 SL.
Nr.22. Karl Kling / Hans Klenk (D) – Mercedes Benz 300 SL.
Nr.25. Lance Macklin / Peter Collins (GB) - Aston Martin DB3 spider.   
Nr.26. Dennis Poore / Pat Griffith (GB) - Aston Martin DB3 spider.  
Nr.27. Reg Parnell / Eric Thompson (GB) - Aston Martin DB3 coupé.
Nr.30. "Pagnibon" (F) / Tom Cole (USA) - Ferrari 225 S Berlinetta Vignale.
Nr.31. Nigel Mann / Mortimer Morris Goodall (GB) - Aston Martin DB2.      
Nr.32. Peter C. T. Clark / Mike Keen (GB) - Aston Martin DB2 Coupé.
Nr.33. Charles Moran (USA) / Franco Cornacchia (I) - Ferrari 212 Export Berlinetta.   
Nr.34. Jean Behra / Robert Manzon (F) - Gordini T15S.
Nr.35. Robert Lawrie / Ray Isherwood (GB) - Morgan Plus 4 Standard Vanguard.
Nr.39. Gino Valenzano / "Ippocampo" (I) - Lancia Aurelia B20.
Nr.40. Felice Bonetto / Enrico Anselmi (I) - Lancia Aurelia B20.
Nr.41. Dickie Stoop / Peter Wilson (GB) - Frazer Nash Mille Miglia.
Nr.42. Rodney F. Peacock / Gerry Ruddock (GB) - Frazer Nash Le Mans Replica Mk 2.
Nr.43. Alexis Constantin / Jacques Poch (F) - Peugeot 203C Constantin.  
Nr.44. Roger Loyer / "Charles Rinen" (F) - Gordini T15 S.
Nr.45. Marcel Becquart (F) / Gordon Wilkins (GB) - Jowett Jupiter R1.
Nr.46. Bert Hadley / Tommy Wise (GB) - Jowett Jupiter R1.   
Nr.47. Auguste Lachaize / Eugéne Martin (F) - Porsche 356.
Nr.48. Mario Damonte (I) /Lacour Martial - Osca MT4 1100.
Nr.49. Norbert Mahé / José Scaron (F) - Simca Gordini TMM.
Nr.50. Auguste Veuillet / Edmond Mouche (F) - Porsche 356.
Nr.51. Huschke von Hanstein / Petermax Müller (D) - Porsche 356.
Nr.52. Charles Plantivaux / Robert Chancel (F) - Panhard Dyna Coupé.
Nr.53. Yves Lesur / André Briat (F) - Renault 4CV 1063.
Nr.54. Louis Pons / Paul Moser (F) - Renault 4CV 1063.
Nr.55. Jacques Lecat / Henri Senftleben (F) - Renault 4CV 1063.
Nr.56. Just Emile Vernet / Jean Pairard (F) - Renault 4CV 1063.
Nr.57. René Bonnet / Elie Bayol (F) - D.B. Barquette Panhard.  
Nr.58. Jean-Paul Colas / Robert Schollmann (F) - D.B. Coupe Panhard.
Nr.59. Jacques Savoye / Raymond Liénard (F) - Panhard Dyna Sport X84.
Nr.60. Jean Hémard / Eugéne Dussous (F) - Monopole Panhard X84.
Nr.61. Raymond Gaillard / Pierre Chancel (F) - Panhard Dyna Sport X84.
Nr.62. Alberto Ascari / Luigi Villoresi (I) - Ferrari 250 S Berlinetta Vignale.
Nr.64. Maurice Gatsonides / Hugo van Zuylen van Nijevelt (NL) - Jowett Jupiter R1.
Nr.65. Eugene Chaboud / Charles Pozzi (F) - Talbot Lago T26.  
Nr.67. Jean Rédélé / Guy Lapchin (F) - Renault 4CV.
Nr.68. Ernest de Regibus / Marius Porta (F) - Renault 4CV.

Tor długości: 13492m.
Dystans: 277 okr. (3733,800 km).
Średnia prędkość zwycięzcy: 155,575 km/godz.

Hermann Lang i Fritz Riess – Mercedes Benz 300 SL.

Alexis Constantin i Jacques Poch - Peugeot 203C Constantin.

Reg Parnell i Eric Thompson - Aston Martin DB3 coupé.

Nr.57. René Bonnet i Elie Bayol - D.B. Barquette Panhard.

Stirling Moss i Peter Walker - Jaguar C-type.

Theo Helfrich i Helmut Niedermayr – Mercedes Benz 300 SL.

Ian Stewart i Peter Whitehead - Jaguar C-type.

Reg Parnell i Eric Thompson - Aston Martin DB3 coupé.

Charles Moran i Franco Cornacchia - Ferrari 212 Export Berlinetta.

Gino Valenzano i "Ippocampo" - Lancia Aurelia B20.

Pierre Levegh i René Marchand - Talbot Lago T26 GS spider.

Pierre Veyron i Yves Giraud Cabantous – Nash Healey.

Louis Rosier i Maurice Trintignant - Ferrari 340 America Vignale Spider.

Theo Helfrich i Helmut Niedermayr – Mercedes Benz 300 SL.

Leslie Johnson i Tommy Wisdom – Nash Healey.

Reg Parnell i Eric Thompson - Aston Martin DB3 coupé.

Charles Moran i Franco Cornacchia - Ferrari 212 Export Berlinetta.

Badanie techniczne przed wyścigiem.

Zespół Cunningham: nr.1.Briggs Cunningham i William Spear, nr.2. Phil Walters i Duane Carter, nr.3. John Fitch i George Rice na samochodach Cunningham C4 R Chrysler.

Zespół Jaguara.

Sydney Allard i Jack Fairman - Allard 2JX Chrysler.

Zespół Aston Martina.

Zespół Renault modelami 4CV.

Zespół Renault modelami 4CV.

André Simon i Lucien Vincent - Ferrari 340 America Berlinetta Vignale.

Rodney F. Peacock i Gerry Ruddock - Frazer Nash Le Mans Replica Mk 2.

Pierre Levegh i René Marchand - Talbot Lago T26 GS spider.

Lance Macklin i Peter Collins - Aston Martin DB3 spider.

Hermann Lang i Fritz Riess – Mercedes Benz 300 SL.

Auguste Veuillet i Edmond Mouche - Porsche 356.

John Fitch i George Rice - Cunningham C4 R Chrysler.

Robert Lawrie i Ray Isherwood - Morgan Plus 4 Standard Vanguard.

Nr.6. André Chambas i André Morel - Talbot Lago T26 GS compressor, nr.52. Charles Plantivaux i Robert Chancel - Panhard Dyna Coupé.

Roger Loyer i "Charles Rinen" - Gordini T15 S.

Nr.56. Just Emile Vernet i Jean Pairard, nr.68. Ernest de Regibus i Marius Porta - Renaulty 4CV 1063.

Maurice Gatsonides i Hugo van Zuylen van Nijevelt - Jowett Jupiter R1.

Stirling Moss i Peter Walker - Jaguar C-type.

Hermann Lang i Fritz Riess – Mercedes Benz 300 SL.

Dickie Stoop i Peter Wilson - Frazer Nash Mille Miglia.

Pierre Levegh i René Marchand - Talbot Lago T26 GS spider.

Louis Rosier i Maurice Trintignant - Ferrari 340 America Vignale Spider.

Lance Macklin i Peter Collins - Aston Martin DB3 spider.

Alberto Ascari i Luigi Villoresi - Ferrari 250 S Berlinetta Vignale.

John Fitch i George Rice - Cunningham C4 R Chrysler.

Hermann Lang i Fritz Riess – Mercedes Benz 300 SL.

Nr.50. Auguste Veuillet i Edmond Mouche, nr.51. Huschke von Hanstein i Petermax Müller - Porsche 356.

Jean Hémard i Eugéne Dussous - Monopole Panhard X84.

Charles Moran i Franco Cornacchia - Ferrari 212 Export Berlinetta.

Tony Rolt i Duncan Hamilton - Jaguar C-type.

Louis Pons i Paul Moser - Renault 4CV 1063.

Nr.47. Auguste Lachaize / Eugéne Martin (F) - Porsche 356, nr.64. Maurice Gatsonides / Hugo van Zuylen van Nijevelt (NL) - Jowett Jupiter R1, nr.48. Mario Damonte (I) /Martial - Osca MT4 1100, nr.46. Bert Hadley / Tommy Wise (GB) - Jowett Jupiter R1.

Pierre Levegh i René Marchand - Talbot Lago T26 GS spider.

Leslie Johnson i Tommy Wisdom – Nash Healey.

André Chambas i André Morel - Talbot Lago T26 GS compressor.

Nr.21. Hermann Lang i Fritz Riess – Mercedes Benz 300 SL, nr.3. John Fitch i George Rice - Cunningham C4 R Chrysler.

Alberto Ascari i Luigi Villoresi - Ferrari 250 S Berlinetta Vignale.

Pierre Levegh i René Marchand - Talbot Lago T26 GS spider.

Briggs Cunningham i William Spear - Cunningham C4-R Chrysler.

Leslie Johnson i Tommy Wisdom – Nash Healey.

Charles Plantivaux i Robert Chancel - Panhard Dyna Coupé.

Hermann Lang i Fritz Riess – Mercedes Benz 300 SL.

Yves Lesur i André Briat - Renault 4CV 1063.

Nr.33. Charles Moran i Franco Cornacchia - Ferrari 212 Export Berlinetta, nr.48. Mario Damonte i Lacour Martial - Osca MT4 1100.

Nr.14. André Simon i Lucien Vincent - Ferrari 340 America Berlinetta Vignale.

Ian Stewart i Peter Whitehead - Jaguar C-type.

Jean Behra i Robert Manzon - Gordini T15S.

Phil Walters i Duane Carter - Cunningham C4 RK Chrysler.

Rodney F. Peacock i Gerry Ruddock - Frazer Nash Le Mans Replica Mk 2.

Pierre Levegh i René Marchand - Talbot Lago T26 GS spider.

Leslie Johnson i Tommy Wisdom – Nash Healey.

Briggs Cunningham i William Spear - Cunningham C4-R Chrysler.

René Bonnet i Elie Bayol - D.B. Barquette Panhard.

Karl Kling i Hans Klenk – Mercedes Benz 300 SL.

Frank Curtis i Zora Arkus Duntov - Allard J2X Chrysler.

Karl Kling.

René Bonnet i Elie Bayol - D.B. Barquette Panhard.

24h wyścig w Le Mans był 20 Grand Prix Endurance i odbył się w dniach 14-15.06.1952 w Circuit de la Sarthe.
Po 22 latach nieobecności triumfalny powrót zanotował Mercedes-Benz zajmując 2 pierwsze miejsca swoim nowym „skrzydlatym” modelem W 194, który został wyposażony w silnik 3.0i S6 (miał mniej mocy niż model drogowy sprzedawany dwa lata później.
Sensacją wyścigu był Pierre Levegh, który postanowił sam przejechać cały 24 godzinny wyścig – i prawie mu się to udało. Niestety w 24 godzinie, prawdopodobnie ze zmęczenia „przekręcił” silnik w swoim Talbocie-Lago urywając korbowód.
Przepisy:
W tym roku Automobilklub de l’Ouest (ACO) postanowił że błotniki samochodów muszą być zintegrowane z nadwoziem, w przeciwieństwie do przedwojennego stylu. Oznaczało to że większość samochodów uczestniczących w Grand Prix nie mogła wystartować w wyścigu. Po trwających problemach z paliwem używanym w wyścigu, ACO wprowadziło jeden rodzaj trzyskładnikowego paliwa. Miało ono się składać z 75% benzyny, 15% alkoholu i 10% benzolu. Minimalny okres uzupełniania paliwa, wody i oleju został wydłużony z 25 okrążeń do 28. Docelowa średnia prędkość okrążenia dla każdej klasy również wzrosła. Wreszcie po 19 seriach imprezy wzrosła nagroda pieniężna dla zwycięzcy i wynosiła teraz 1 500 000 FF.

Zgłoszenia:

W tym roku było ogromne zainteresowanie wyścigiem. Oprócz zespołów fabrycznych na starcie pojawiło się wielu prywatnych kierowców w bardzo oryginalnych konstrukcjach. Wielką nowością był powrót po 22 latach na tor La Sarthe zespołu fabrycznego Mercedes Benz. Zespół kierowany przez przedwojennego szefa zespołu Alfreda Neubauera wystawił trzy prototypy W 194 (zapowiedź kultowego „300SL” (Sport Licht). Aby dopasować jego nowy silnik 3.0L S6 został on pochylony pod kątem 50˚. Dla większej trwałości jego moc została obniżona do 165 KM. Wraz z Neubauerem powróciły przedwojenne gwiazdy zespołu Herman Lang i Karl Kling. Inny przedwojenny bohater Mercedesa Rudolf Caracciola miał wystartować drugim samochodem, ale po poważnym wypadku zakończył karierę.
Jaguar powrócił z silnym zespołem, również wystawiając 3 samochody. Ostatnio został pobity pod względem szybkości przez nowe Ferrari i Mercedesa w Mille-Miglia. W związku z tym C-typy zostały pospiesznie przeprojektowane z bardziej aerodynamiczną skorupą, która niestety oznaczała mniejszą chłodnicę. Przedstawiono również silny skład kierowców z zeszłorocznymi zwycięzcami – Peterem Walker i Stirlingiem Moss. Kolejne załogi tworzyli Peter Whitehead z nowym kierowcą Ianem Stewart i Tony Rolt z Duncanem Hamilton. Ten ostatni w ubiegłym roku startował Healeyem.
Aston Martin, po ich wielkim sukcesie w wyścigu 1951, wystawił trzy nowe modele DB-3. Dwóch prywatnych kierowców startowało modelem DB-2S. Wszystkie samochody zostały wyposażone w niezawodny silnik 2.6L S6. Sydney Allard postanowił zmienić silnik w tym roku. Cadillaca zamienił na Chryslera V8. Jego J2X miał również nową karoserię dostosowaną do nowych przepisów ACO. W tym roku Donald Healey wystawił dwa nowe prototypy z silnikiem Nash. Jednym startuje brytyjska załoga, a drugim – z nowym silnikiem – kierowcy francuzcy.
Talbot był ostatnim ze starych francuskich producentów pozostający w klasie dużych silników. Wystawiono cztery prywatne modele T-26 (przy dużym wsparciu fabryki), z wymaganym nowym zamkniętym nadwoziem. Andre Chambas zmodyfikował swój silnik 4.5l dodając dwie turbiny.
Gordini które rozstało się z Simcą, zostało wyposażone we własne silniki. Mniejszy o poj.1100cm³, oraz specjalna wersja 2.3l dla fabrycznych kierowców GP: Jean Behra i Robert Manzon.
Francuzi byli najliczniejszą narodowościową ekipą. Reprezentowało ich 20 samochodów, w tym większość z małymi silnikami: Panhard, Renault i Simca, a także Peugeot z doładowanym silnikiem. Kolejną narodowością byli Brytyjczycy – 18 samochodów.
Ferrari pojawiło się aż 8, w tym dwa fabrycznego zespołu i 3 amerykańskiego zespołu „Luigi Chinetti” współpracującego z fabryką. Oprócz znanego z poprzedniego roku modelu „340 Amerika” 4.1L pojawił się nowy „Sport 250” z silnikiem 3.0l V12 o mocy 220 KM i jeden z mniejszych 2.7l „225 Sport”. W modelu „250 S” zasiedli fabryczni kierowcy Alberto Ascari i Luigi Villoresi. Mniejszy model poprowadził Tom Cole – były kierowca Allarda. Louis Rosier z Talbota przesiadł się do Ferrari 340 Amerika. Zmiennikiem jego był Maurice Trintignant.
Zespół Lancii powrócił swoim zmodernizowanym 2l modelem B20 Aurelia. Głównym kierowcą miał być Luigi Fagioli (3 miejsce w Mille Miglia). Niestety po wypadku w GP Monaco (Ferrari) nie mógł wystartować (zmarł w szpitalu tydzień po Le Mans). Debiutem był zespół OSCA założony przez trzech braci Maserati, którzy po sprzedaży swojej firmy o tej samej nazwie zbudowali nowy śliczny niewielki samochód MT-4. Jego silnik 1.3L o mocy 90 KM miał być konkurencją dla Jowettsa i Porsche.
Briggs Cunningham wrócił do swoich samochodów i swoich zespołowych kierowców Johna Fitcha i Phila Waltersa. W tym roku wystawił dwa nowe roadstery C-4R i jedno zamknięte coupe C-4RK zaprojektowane przez znanego przedwojennego aerodynamika Wunibalda Kamm. Lżejszy o 500kg od starego modelu C-2 otrzymał nowy silnik Chrysler 5.4l V8 o mocy 320 KM. Alfa Romeo ze swoimi fabrycznymi kierowcami Juan Manuel Fangio i Jose Gonzales tym razem nie stanęli na starcie w obawie o trwałość swoich samochodów.

Treningi:

W odrestaurowanych Jaguarach szybko pojawiły się problemy z przegrzewaniem. Jedna z gwiazd Le Mans – Phil Hill – przejechał się treningowo jednym z Cunninghamów.
W drugiej sesji treningowej Grifith mocno rozbił Aston Martina na zakręcie Tertre Rouge. Szef zespołu John Wyer szybko zlecił odbudowę samochodu, a dalsza część treningu odbyła się nowym DB coupe. Awaria tłoka w Ferrari podczas treningu zmusiło Louisa Rosiera do wycofania się. Najszybciej – 4min40sek – okrążenie przejechał Hermann Lang w Mercedesie. O 1/10 wolniejszy był Ascari w Ferrari. To o 20 sekund szybciej niż w 1951r za kierownicą Cunninghama.

Początek wyścigu:

Po mokrym wyścigu w roku poprzednim, tegoroczny wyścig był zasadniczo suchy. Liderem po pierwszym okrążeniu był Phil Walters w Cunningham coupe, ścigany przez Mossa – Jaguar i czerwone i niebieskie Ferrari z Ascari i Simonem. Za nimi jechały dwa Jaguary i Talbot. Ascari szybko wyszedł na prowadzenie. Za nim jechali Simon i Strrling Moss, który był o sześć sekund szybszy niż w ubiegłym roku. Po 6 okrążeniach Ascari zaczął mieć problemy ze sprzęgłem (co było plagą Ferrari w tym wyścigu). Jeszcze gorsze wieści nadchodziły z garażu Jaguara. Jako pierwszy do boksów zjechał Moss mający problemy z przegrzewającym się silnikiem. Do wieczora wszystkie Jaguary musiały wycofać się z wyścigu z tego samego powodu. Dwa Aston Martiny również wycofały się po problemach technicznych. Phil Walters utrzymywał w czołówce swojego Cunnunghama coupe w czołówce wyścigu. Po 4 godzinach przekazał samochód swojemu zmiennikowi Duane Carterowi. Ten już na 2 swoim okrążeniu wypadł na zakręcie Tertre Rouge. Po powrocie na tor zaczął się problem z silnikiem i też musiał się wycofać. Zaskoczeniem dla widzów było Gordini Roberta Manzona które utrzymywało się za Ferrari Simona. Mimo znacznie mniejszego silnika jego samochód utrzymywał się w czołówce razem z dużo mocniejszymy samochodami. Po problemach Simona ze sprzęgłem, Manzon objął prowadzenie w 3 godzinie wyścigu. Tymczasem trzy Mercedesy jechały swoim tempem w pierwszej 10.  Po kilku drobnych wypadnięciach z toru Vincent na dobre utknął swoim Ferrari na zakręcie Mulsanne. Chinetti jadący swoim Ferrari w pierwszej 5 musiał wczesnym wieczorem wycofać się po awarii sprzęgła, podobnie jak ostatnie pozostałe na torze Ferrari Rosiera.

Noc:

W nocy Manzon i Behra powiększali swoją przewagę, która do północy wynosiła jedno okrążenie do Levegha w Talbocie. Jednak przed zmianą kierowców w Gordini pojawił się problem z hamulcami. Pomimo napraw, nie na wiele to się zdało i zespół chcąc nie chcąc musiał się wycofać, żeby zapewnić bezpieczeństwo swoim kierowcom. Levegh miał już cztery okrążenia przewagi przed dwoma Mercedesami załóg Helfrich / Niedermeyer i Lang / Riess i Aston Martinem załogi Macklin i Collins. Ale to nie było łatwe prowadzenie, bowiem Levegh postanowił cały wyścig pojechać na własną rękę. Silnik pracował coraz gorzej i nie chciał oddawać samochodu swojemu zmiennikowi Rene Marchandowi. Jeden z jadących w czołówce Mercedesów musiał w nocy wycofać się po awarii alternatora, a Luigi Chinetti w Ferrari został zdyskwalifikowany za tankowanie okrążenie przed jego wyznaczonym czasem. Na torze pozostało już tylko jedno Ferrari załogi Simon / Vincent. Po drugich miejscach w poprzednich latach, tym razem zabrakło szczęścia załodze Mairesse / Meyrat, gdy mniej więcej w połowie wyścigu awarii uległa pompa oleju w ich Talbocie. Tymczasem Lancie coraz bardziej zbliżały się do Frazer-Nasha.

Rano:

Świt przywitał zawodników gęstą mgłą, która była tak gęsta że kierowcy Mercedesów musieli otworzyć swoje drzwi skrzydłowe żeby móc cokolwiek zobaczyć. Mgła była również powodem wypadku Alexisa Constantina. W zakręcie Tertre Rouge jego doładowany Peugeot wypadł z toru dachując, a po drodze uderzył jeszcze w Allarda Jacka Fairmana, który też musiał się wycofać. Drugi Allard również przeżył chwilę grozy. Na końcu prostej Mulsanne skończyły mu się hamulce. Wybierając drogę ewakuacyjną poroztrącał kibiców i żandarmów z trudem omijając zaparkowane tam samochody. Gdy wzeszło słońce, Neubauer polecił swoim kierowcom w końcu przyspieszyć, ale było już za późno, strata była zbyt duża. Levegh jechał przez całą noc i nadal posiadał sporą przewagę. Koło południa Helfrich uszkodził koło i spadł na trzecie miejsce. Macklin i Collins utrzymywali stałe tempo i czwarte miejsce swoim Aston Martinem. Późnym rankiem prowadzący w swojej klasie Frazer-Nash załogi Dickie Stoop / Peter Wilson urwał zawieszenie i wycofał się pozostawiając Lancie daleko z przodu. W tym samym mniej więcej czasie wycofało się „większe” Porsche. Prowadząc w klasie S 1500 toczył bezpośrednią walkę z Oscą na 14 i 15 miejscu. Podczas tankowania nie wyłączył silnika co było sprzeczne z zasadami bezpieczeństwa i komisarze sportowi zdyskwalifikowali go. Ale również Osca nie miała więcej szczęścia. Wkrótce po tym przy wyjściu z zakrętu Arnage zepsuło się sprzęgło. Lacour wysiadł i pchał samochód 3 km z powrotem do boksów pod prąd wyścigu. Za to też został zdyskwalifikowany.

Koniec wyścigu:

Wyścig powoli dobiegał końca, a kibice gospodarzy oczekiwali już drugiego francuskiego zwycięstwa w ciągu czterech lat. Aż tu nagle niewiele ponad godzinę przed zakończeniem wyścigu Talbot Levegha zatrzymał się w Maison Blanche – około mili od boksów. Czy to jazda bez sprawnego obrotomierza, czy przemęczenie kierowcy doprowadziło do wybuchu silnika. Mercedesy objęły prowadzenie. W ostatnich minutach wyścigu awarii uległ Aston Martin przesuwając Nash-Healeya załogi Johnson / Wisdom na 3 miejsce. Czwarty był Briggs Cunningham samochodem własnej konstrukcji, a 5 Ferrari załogi Simon / Vincent. Podobnie jak wiele innych załóg Cunningham przez 20 godzin sam prowadził samochód walcząc ze ślizgającym się sprzęgłem.
Mercedes swoim zwycięstwem był bardzo zaskoczony. To pierwsze zwycięstwo dla zamkniętego samochodu i niemieckiego producenta. Chociaż pogoda była dobra to aż 40 samochodów odpadło z 57 na starcie. Samotne Ferrari w godzinach porannych wjechało do pierwszej 10, by pod koniec wyścigu po niepowodzeniach konkurencji awansować na 5 miejsce. Zespół Privateer (Clark / Keen) był jedynym Aston Martinem który ukończył wyścig (7 miejsce), a Talbot z doładowaniem Chambasa był 9.
Już trzeci rok z rzędu Pierre Hemard wygrał swoją klasę (choć w tym roku jego zmiennikiem był Eugene Dossous) w małym Monopole – Panhard. Zdobył on też Puchar Biennale w swojej klasie S 750 wyprzedzając o 13 okrążeń Renault. Jowett także zwyciężył w swojej klasie S 1500, trzeci rok z rzędu pokonując znacznie szybsze, ale mniej trwałe konstrukcje.

Lancia też odniosła zwycięstwo w swojej klasie. Prowadzący Bonetto / Anselmi złapali małe spóźnienie w porze lunchu oddając prowadzenie bliźniaczemu modelowi zajmując 6 i 8 miejsce w klasyfikacji generalnej, wyprzedzając swojego największego rywala Frazer – Nash o 23 okrążenia (10 miejsce). Faktem jest że przez ostatnie 3 godziny kierowcy Frazera walczyli z lużnym prawym przednim kołem. Porsche podobnie jak w zeszłym roku wygrało klasę S 1100 z tymi samymi kierowcami: Toto Veuillet i Edmond Mouche. Ostatnie w wyścigu były debiutujące Renault 4 CV. Jean Redele w wieku 30 lat był najmłodszym dealerem Renault we Francji. Po krótkiej karierze wyścigowej przeniósł się do nowej firmy samochodowej z silnikami Renault montowanymi z tyłu – Alpine.
Cały wyścig był bardzo emocjonujący, a ostatnie godziny wręcz dramatyczne w tym najważniejszym wyścigu samochodów sportowych w kalendarzu sportów motorowych. Mercedes Benz wygrał jeszcze na torze Nürburgring i 1-2-3 miejsce w Carrera Panamericana. Gordini odniosło swój największy sukces dwa tygodnie po Le Mans w Formule 2, kiedy Jean Behra pokonał Ferrari 500 S w ostatnim Grand Prix de la Marne.

Klasyfikacja generalna.

1. Hermann Lang / Fritz Riess (D) – Mercedes Benz 300 SL.  277 okr.  
2. Theo Helfrich / Helmut Niedermayr (D) – Mercedes Benz 300 SL. 276 okr.   
3. Leslie Johnson / Tommy Wisdom (GB) – Nash Healey.  262 okr.   
4. Briggs Cunningham / William Spear (USA) - Cunningham C4-R Chrysler. 252 okr.   
5. André Simon / Lucien Vincent (F) - Ferrari 340 America Berlinetta Vignale. 250 okr.   
6. Gino Valenzano / "Ippocampo" (I) - Lancia Aurelia B20.  248 okr.   
7. Peter C. T. Clark / Mike Keen (GB) - Aston Martin DB2 Coupé.
8. Felice Bonetto / Enrico Anselmi (I) - Lancia Aurelia B20. 247 okr.   
9. André Chambas / André Morel (F) - Talbot Lago T26 GS compressor. 235 okr.   
10. Rodney F. Peacock / Gerry Ruddock (GB) - Frazer Nash Le Mans Replica Mk 2.  225 okr.   
11. Auguste Veuillet / Edmond Mouche (F) - Porsche 356.  220 okr.     
12. Charles Plantivaux / Robert Chancel (F) - Panhard Dyna Coupé. 217 okr.     
13. Marcel Becquart (F) / Gordon Wilkins (GB) - Jowett Jupiter R1.  210 okr.   
14. Jean Hémard / Eugéne Dussous (F) - Monopole Panhard X84.  208 okr.   
15. Ernest de Regibus / Marius Porta (F) - Renault 4CV. 195 okr.   
16. Raymond Gaillard / Pierre Chancel (F) - Panhard Dyna Sport X84.  186 okr.   
17. Jean Rédélé / Guy Lapchin (F) - Renault 4CV.  178 okr.
Wystartowało 57 załóg, ukończyło 17.