Lista startowa.

Nr.2. Jose Froilan Gonzalez (ARG) – Maserati 4C LT/48.
Nr.4. Alfredo Pian (ARG) – Maserati 4C LT/50.
Nr.6. Johnny Claes (B) – Talbot Lago T26C.
Nr.8. Harry Schell (USA) – Cooper T12.
Nr.10. Robert Manzon (F) – Simca Gordini T15.
Nr.12. Maurice Trintignant (F) – Simca Gordini T15.
Nr.14. Philippe Etancelin (F) – Talbot Lago T26C.
Nr.16. Louis Rosier (F) – Talbot Lago T26C.
Nr.24. Cuth Harrison (GB) – Era B-Type.
Nr.26. Bob Gerard (GB) – Era B-Type.
Nr.28. Peter Whitehead (GB) – Ferrari 125.
Nr.32. Giuseppe Farina (I) – Alfa Romeo 158.
Nr.34. Juan Manuel Fangio (ARG) – Alfa Romeo 158.
Nr.36. Luigi Fagioli (I) – Alfa Romeo 158.
Nr.38. Luigi Villoresi (I) – Ferrari 125.
Nr.40. Alberto Ascari (I) – Ferrari 125.
Nr.42. Raymond Sommer (F) – Ferrari 125.
Nr.44. Franco Rol (I) – Maserati 4C LT/48.
Nr.48. Louis Chiron (MC) – Maserati 4C LT/48.
Nr.50. Prince Bira – Maserati 4C LT/48.
Nr.52. Emmanuel de Graffenried (CH) – Maserati 4C LT/48.

Juan Manuel Fangio – Alfa Romeo 158.

Raymond Sommer – Ferrari 125.

Luigi Villoresi – Ferrari 125.

Juan Manuel Fangio – Alfa Romeo 158.

Nr.40. Alberto Ascari – Ferrari 125.

Juan Manuel Fangio – Alfa Romeo 158.

Louis Chiron – Maserati 4C LT/48.

Alberto Ascari – Ferrari 125.

Zwycięzca wyścigu Juan Manuel Fangio.

Kwalifikacje.
Dwunastu kierowców rozpoczęło Grand Prix z oponami Pirelli, siedmiu z oponami Dunlop, a pozostała dwójka użyła opon Englebert.
Peter Whitehead był nieobecny podczas kwalifikacji z powodu wielu problemów z silnikiem. Alfredo Pián również nie wystartował w kwalifikacjach, a Harry Schell nie ustanowił czasu.
Pierwsze i trzecie miejsce zostało wywalczone przez kierowców Alfa Romeo – Juana Manuela Fangio i Louisa Chirona, drugą pozycję wywalczył Alberto Ascari z Ferrari.
Wyścig.
W czasie wyścigu panowała łagodna i słoneczna pogoda. Kierowcy ustawili się na pozycjach w formie siedmiu rzędów po trzy i dwa bolidy na przemian, w ósmym rzędzie ustawił się jeden bolid.
W niedzielę pogoda była wietrzna, zakręt Tabac z powodu zalania wodą z portu był raczej śliski. Po starcie, za prostą startową doszło do karambolu, Giuseppe Farina stracił kontrolę nad bolidem i został uderzony przez José Froilána Gonzáleza, Luigi Fagioli wykonał nagły skręt, aby się zatrzymać. Louis Rosier uniknął zderzenia z bolidem Fagiolego, jednak po uderzeniu przez Roberta Manzona miał z nim kontakt. W wyniku wypadku wraz z Emmanuelem de Graffenriedem, Maurice Trintignantem, Cuthem Harrisonem, Franco Rolem, Harrym Schellem, Alfredo Piánem i Peterem Whiteheadem musieli oni wycofać się z wyścigu, José Froilán González wycofał się na następnym okrążeniu. Podczas gdy Fangio wyprzedził wraki bolidów Villoresi zwalniając utknął między nimi, przez co został wyprzedzony przez wszystkich kierowców, Ascari awansował na drugie miejsce. Villoresi powrócił do czołówki i przez kilkanaście okrążeń walczył z Ascarim, kiedy to na 63. okrążeniu w bolidzie Villoresiego doszło awarii skrzyni biegów i musiał on zakończyć jazdę. Juan Manuel Fangio utrzymywał prowadzenie przez cały wyścig, przez pewien czas miał przewagę jednego okrążenia nad drugim Ascarim. Na drugim miejscu podium znalazł się Alberto Ascari, a na trzecim Louis Chiron.
Najszybsze okrążenie wyścigu ustanowił Juan Manuel Fangio.
Grand Prix Monako 1950 jest najwolniejszym wyścigiem Formuły 1, średnia prędkość zwycięzcy wyścigu wyniosła 98,701 km/h.

Klasyfikacja generalna.

1. Juan Manuel Fangio – Alfa Romeo 158.  100okr.  3h13:18,7
2. Alberto Ascari – Ferrari 125.  -1okr.
3. Louis Chiron – Maserati 4C LT/48.  -2okr.
4. Raymond Sommer – Ferrari 125.   -3okr.
5. Prince Bira – Maserati 4C LT/48.  -5okr.
6. Bob Gerard (GB) – Era B-Type.  -6okr.
7. Johnny Claes B) – Talbot Lago T26C.   -6okr.