Tor długości: 2734m.
Dystans: 12 godzin.
Pogoda: Start sucho, 4 godziny deszczu.

Nr.13. Pat Mernone i Pinkie Rollo – Peugeot 404, nr.24. Jim McDaniel i John Moore – VW 1300.

Dave Clark i David Hobbs – Ford Lotus Cortina.

Nr.17. Jackie Stewart i Mike Beckwith – Ford Lotus Cortina, nr.31. Gunter Genatowski, Harry Kickerer  i Jack Beebee – Fiat Abarth 850 TC.

NSU po dachowaniu.

Po ubiegłorocznym sukcesie Fordów Cortina modele te powróciły na tor z jeszcze większymi nadziejami, tym razem modelem Lotus w wersji Twin-cam pod dyrekcją samego Colina Chapmana. Oprócz trzech fabrycznych Cortin na liście znalazły się trzy fabryczne Saaby i fabryczny Chevrolet Corvair. Na mecie kolejność była następująca: 1-2 Fordy Cortina (podobnie jak w roku ubiegłym), 3-4 Saaby. Chevrolet Corvair pomimo kłopotów ze skrzynią biegów ukończył wyścig na 7 miejscu.

Punktualnie o godzinie 10:10 28 kierowców stanęło w poprzek toru naprzeciwko swoich samochodów gotowi do startu. Trzy Cortiny szybko pojawiły się na czele wyścigu. Niestety kilka okrążeń później Cortina załogi David Hobbs i David Clark musiała zjechać do boksów na 48 minut w celu wymiany skrzyni biegów. Pierwszym pechowcem wyścigu była „Panna Pink” Donna Mae Mims która czerwonego Chevroleta Corvair z automatyczną skrzynią biegów rozbiła na jednym z zakrętów. Pod czerwoną flagą zawodnicy przejechali 2 okrążenia.
Po trzech i pół godzinie John Whitmore (Ford Lotus Cortina) zjechał do alei serwisowej z problemem z hamulcami. Sam Colin Chapman wziął udział w zdiagnozowaniu awarii. Cała operacja trwała 21 minut , podczas której wymieniono cały zacisk hamulcowy w prawym przednim kole. Po naprawie na tor wyjechał Tony Hegbourne, który szybko odrabiał straty i w niedługim czasie znalazł się za Cortiną załogi Jackie Stewart i Mike Beck.
Najmniejszy sedan w stawce – NSU – spowodował największe poruszenie wśród kibiców. Po błędzie kierowcy na zakręcie Cappy wylądował na dachu. Stewardzi szybko postawili go na koła i David Scheff lekko poobijany o własnych siłach zjechał do boksu serwisowego.
Po południu nad torem zawisły ciemne deszczowe chmury i w pit stopach mechanicy zaczęli przygotowywać opony deszczowe. Zostały one wykorzystane kilka godzin później gdy nad torem rozpętała się burza. Szef ekipy Renault wyposażył swoich kierowców w radiotelefony celem komunikowania się z pit stopem. Kierowca z Texasu Delmo Johnson stwierdził że „one są świetne”. Niespodzianką był zjazd najlepszego z Renault R8. W sobotę po południu w zakręcie Wheels urwał koło i uszkodził miskę olejową. Po długiej naprawie samochód powrócił na tor w późnych godzinach nocnych. Cały czas trwająca ulewa po zmierzchu powodowała coraz więcej wypadków. Na hamowaniu na końcu długiej prostej Marius Valsamis (Chevrolet Corvair) nie skręcił i wypadł do lasu robiąc w nim sporą przecinkę. W końcu zatrzymał się między drzewami, a obsługa toru musiała wyciąć trochę drzew żeby umożliwić mu powrót na tor. W Fordzie załogi Clark / Hobbs złamała się zwrotnica i Dave Hobbs zmuszony był w lekko już padającej mżawce zjechać na naprawę.
Wyścig powoli zbliżał się do końca. W ostatniej godzinie Don Yenko (Chevrolet Corvair) awansował na 4 miejsce. Jednak późniejszy obrót relegował go trzy miejsca niżej.
Na 4 minuty przed końcem wyścigu Renault R8 załogi Charlie Barns i Lars Giertz zaczął się krztusić i miał problemy z silnikiem. Barns szybko zjechał do boksów, próbując wymienić akumulator. Niestety samochód nie dał się ponownie uruchomić i Renault zostało w pit lane. Pozostałych 20 zawodników niezagrożenie podążało do mety.
Fordy Lotus Cortina jako pierwsze minęły linię mety. Wygrała załoga Jack Stewart i Mike Beckwith z przewagą 10 okrążeń nad bliźniaczym samochodem prowadzonym przez załogę Whitmore / Hegbourne. Saaby z załogami Clyde Billings / Hal Mayforth i Ed Diehl / Lynn Walker ukończyły wyścig na 3 i 4 miejscu. Kirk Berkeley / Art. Johnson / John Edmonds doprowadzili swojego Peugeota 404 na piątym miejscu. Tuż za nimi był najszybszy VW załogi Jim McDaniel / John Moore.
Trzeba było 12 długich godzin żeby historia miała swoje szczęśliwe zakończenie dla Fordów Lotus Cortina.

Klasyfikacja generalna.

1.    #17. Jackie Stewart / Mike Beckwith (GB) – Ford Lotus Cortina. 378 okr.
2.    #15. John Whitmore / Tony Hegbourne (GB) – Ford Lotus Cortina. 368.
3.    #35. Clyde Billing / Hal Mayforth (USA) – Saab 96.  351 okr.
4.    #36. Ed Diehl / Lynn Walker (USA) – Saab 96.  342 okr.
5.    #14. Kirk Berkeley / Art. Johnson / John Edmonds – Peugeot 404. 340okr
6.    #24. Jim McDaniel / John Moore (USA) – VW 1300.  338 okr.
7.    #4.   Fred Eggers / Dave Tallakson / Don Yenko (USA) – Chevrolet Corvair Spyder.  336 okr.
8.    #46. Alfredo Cosentino / Bud Patterson (USA) – Fiat Abarth 850 TC. 332
9.    #16. Dave Clark (USA) / David Hobbs (GB) – Ford Lotus Cortina. 328
10.  #13. Pat Mernone / Pinkie Rollo (USA) – Peugeot 404.  327 okr.
11.  #26. Ron Grable / Warren Matzen (USA) – VW 1300.  322 okr.
12.  #25. Jack Rabold / Ray Tessier (USA) – VW 1300.  320 okr.
13.  #33. Chris Custer / Ben Fowke (USA) – Saab 93.  319 okr.
14.  #21. Ray Caldwell / Peter Sachs (USA) – Renault R8.  317 okr.
15.  #38. Paul Richards / Phil Haenelt (USA) – Renault Dauphine 1093. 300
16.  #29. Rick Mandelson / Les Netherton (USA) – Sunbeam Imp. 294 okr.
17.  #23. Hal Mayfield / Delmo Johnson (USA) – Renault R8.  284 okr.
18.  #1.   Marius Valsamis / Walt Phillips (USA) – Chevrolet Corvair Spyder. 271 okr.
19.  #56. Bruce Denkert / Dave Scheff – NSU.  263 okr.
20.  #18. Dick Young / Warren Shamlian – Volvo PV 444.  232 okr.

Wystartowało 28 zawodników, ukończyło 20.